Blik 1936, 1. tbl./Íþróttir

ÍÞRÓTTIR

Eftir ÞORSTEIN EINARSSON

ORÐIÐ íþróttir er um allan heim að verða viðtækara hugtak en það hefir verið, og það á vonandi eftir að leggja undir sig fleiri og fleiri hugtök, sem yfirfærast á þá menn, sem stunda þær og veita þeim með því fremri stöðu í mannfélagsstiganum.

Eins og t.d. í Englandi er orðið búið að fá þá merkingu, að sá maður, sem kallast íþróttamaður, þýðir hið sama og hann sé drenglyndur.

Það væru ánægjulegir tímar, þegar orðið íþróttamaður feldi ekki aðeins í sér merkinguna íþróttaiðkandi, heldur um leið drenglyndan, háttprúðan og frjálslegan mann — og að síðustu, en ekki sízt, reglumann og bindindismann á tóbak og áfengi. En því miður á þetta enn langt í land, hvað viðvíkur bindindi. Það er leitt fyrir iþróttamann, sem vill fá sem flest ungt fólk til að gerast íþróttamenn og -konur, að þurfa að segja slíkt. Það er ekkert aðlaðandi fyrir aðstandendur, að vita af því, að þegar börn þeirra ganga í einhvern félagsskap, þá sé ekki ríkjandi í honum starfsemi gegn því voðalegasta, sem nokkurt foreldri getur hugsað sér, en það er áfengi og tóbak.

Um þetta atriði hefir nokkuð verið rætt, en þó hvergi til fullnustu innan íþróttastarfseminnar. Það hefir oft virzt, að þegar þessum málum hefir verið hreyft, þá er eins og komið hafi verið við glóðarköggul og um leið kviku. Íþróttastarfsemin hefir staðið, og stendur enn, bindindisstarfseminni of fjarri. Þessar tvær starfsgreinar þarf að sameina betur, því að þær starfa báðar að hinu sama markmiði, hraustum líkama.

Íþróttirnar hafa sagt bognum bökum, innföllnum brjóstum, silalegu göngulagi og því um líkum líkamslítum, stríð á hendur, en bindndisstarfsemin áfenginu og tóbakinu. Þessar baráttur hafa á báða bóga misst marks. Þess vegna er það eina ráðið, að koma á laggirnar sameining íþróttastarfseminnar og bindindisstarfsins.