Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1971/ Maðurinn á Ströndinni

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Útgáfa frá 16. maí 2017 kl. 15:08 eftir Karibjarna2 (spjall | framlög) Útgáfa frá 16. maí 2017 kl. 15:08 eftir Karibjarna2 (spjall | framlög)
Fara í flakk Fara í leit



Vertíðarnótt við Vestmannaeyjahöfn.
Maðurinn á ströndinni

Á ströndinni aleinn stóð hann,.
starði í þögn á sæinn..
Litlir gárar sér léku.
léttir við hreinan blæinn..
Halurinn aldni horfði .
í huga til liðinna ára,.
er fleyið hans flesta daga.
faðmaði hafsins bára.

Það kviknar í augunum eldur,
er endurminningar vakna.
Um vanga slær björtu brosi,
er böndin af atvikum rakna.
- Hann minnist, er ungur sér undi
alla daga við sjóinn
og heill var hugurinn bundinn
við hafið, er pabbi var róinn.

Hann man: Hversu mannshugur geymir
mikið frá liðnum árum
og löngu síðar fæst litið
leiftur af gleði og tárum.
í minningum skiptast á skúrir
og skin, sem á stærra sporið,
erfiðleikarnir efldu
andans og manndómsþorið.

Hann man ennþá ferðina fyrstu,
er fór hann með pabba í róður,
Hve bátnum vaggaði báran,
Hve blíður var hennar óður.
Hve sá hann á söltum legi
sjóndeildarhringinn stækka.
Hve þóttist hann þennan daginn
þroskast sjálfur og hækka.

Árstíðir örhratt líða.
í ártugi saman renna.
Eldar frá starfsins arni
áfram lifa og brenna.
Hans störf voru unnin á öldum
Ægis um langan tíma,
þar reyndi á huga sem hendur
hörð var stundum sú glíma.

Þar fann hann lífið þó fegurst,
þess fylling og æðasláttinn.
Þar lærði 'ann að skynja skýrast
Skaparans undramáttinn:
í hvæsandi brimsins boðum,
í bárunnar létta óði,
í ofsaveðursins orgi
og andvarans þýða ljóði.

Er sindrandi leifturlogar
liðu um himingeiminn
og stjörnublysin brunnu
birtunni dreifðu um heiminn,
fegurðin hjartað fyllti
fögnuði' og lotning skærri.
Þá vaknaði örugg vissan,
að var honum Drottinn nærri.

Næturtjöldin svo tóku
að titra fyr' nýjum degi:
Sólgeislar bjartir
báru bjarma að jörð og legi.
Leiftrandi logamyndir
lágu um dal og ögur -
fegurð þess finnur enginn
að fullu við annars sögur.

Vertíðarnótt við Vestmannaeyjahöfn

Fegurð og friður ríkti
á farmannsins brautu tíðum,
en margoft þó reyndi á manndóm
í myrkri og vetrarhríðum,
þá dvaldi hugurinn heima
því hún, sem að vakti löngum,
á hamfarir hafs og vinda
hlustar með tár á vöngum.

Hann vissi að brennheitar bænir
frá brjósti hennar þá stigu
til hans, sem stormana stillir
og stórsjói' er risu og hnigu.
Öruggum huga hann einnig
alföður hendinni treysti
og fól sig og ástvini alla
þess umsjón, er vanda hvern leysti

Óveðri slotar og aftur
fer unaðarljómi um hafið.
Allt, sem á undan var gengið
í ómælisrúminu grafið.
Farmanni hamingjan færir
fögnuð hjá vinunum heima.
Minning um alföður umsjón
til æviloka mun geyma.


Árstíðir örhratt líða,
aldirnar framhjá renna.
Eldar frá starfsins arni
ennþá lifa og brenna.
Ennþá er staðið á ströndu
og starað í þögn á sæinn,
er litlir gárar sér leika.