„Blik 1953/Liðskönnun“: Munur á milli breytinga

Lengi hafði ég hlakkað til að heimsækja nemendur Gagnfræðaskólans í nýju byggingunni og framkvæma þar hina árlegu liðskönnun mína.

Litla Gunna, vinkona mín. hafði eitt sinn rekið nefið inn um gættir þar, meðan á ræstingu stóð, til þess að fá efni í sögu með næsta kaffibolla. Hún lýsti síðan þessu öllu fyrir mér. Fyrst var gangur mílu langur. svo var gangur ógerður, og í hinum endanum var líka gangur. mjór og langur og inn af honum var annar gangur. Svona lýsti hún því. Nú, var þá byggingin aðeins gangur og ekkert nema gangur? ,Nei, hurðir voru þar einnig, sagði hún, og hinumegin við hurðirnar voru skonsur með borðum og stólum og svörtu málverki á einum veggnum. Þá sá hún einnig myndir af einhverju fólki, sem hún hélt helzt, að aldrei hefði verið annað en höfuðið og bringan. Hottentottar frá miðöldum, lét hún sér til hugar koma, því að þeir höfðu aldrei verið eins og annað fólk. það vissi hún Litla Gunna; það hafði hún lesið á prenti, sagði hún.

Skutbúi bekkjarins og skatna sómi er Guðmundur Karlsson. kynjaður af Flötum vestur. Hann er kaskur og knár, enda ekki smár vexti, fullhugi mikill og fastur fyrir. Hann er dulur og listrænn og leikari góður. Hefur hann hlotið frægð og viðurkenningu skólans fyrir gervi Bör Börsons og persónugerving.

í hvatningarræðum til bekkjarbræðra sinna fullyrðir Guðmundur hið forna orð Grettis, að eigi skuli skuturinn eftir liggja, ef allvel er róið í fyrirrúmi. Frýr eigi skuturinn skriðar hjá Guðmundi.

{{Blik}}