„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2006/Hagtölur mannlífsins“: Munur á milli breytinga

<center>'''Bjarni Karlsson'''</center><br><br>

Merkilegt. Nú um þessar mundir eru átta ár liðin frá því ég flutti frá Vestmannaeyjum.<br>

Og það er hálf kindarlegt að segja eins og er að þegar ég hugsa til baka finnst mér stutt síðan ég flutti til Reykjavíkur en langt síðan ég var í Eyjum. Ég hef verið að hugleiða þessa mótsögn með sjálfum mér og komist að þeirri niðurstöðu að í mannlífi Eyjanna naut ég lífsgæða sem ekki er hægt annað en að sakna sárlega. Og enda þótt mér leiðist öll landsbyggðarrómantík, því að vitaskuld hefur hvert byggðalag sína kosti og galla, þá verður mér æ betur ljóst með tímanum að ákveðnir þættir í samfélagi og náttúru Vestmannaeyja sitja eftir í sál minni og kvarta sáran. Ekki skal ég lasta Lauganestangann í Reykjavík, þangað ek ég iðulega til að anda að mér sjávarlofti og horfa til hafs. En þegar maður hefur haft beinan aðgang að Ofanleitishamrinum og getað lagt bílnum sínum við Brimurðina í góðri suðaustan átt, eða ekið upp á Stórhöfða á björtu sumarkvöldi, þá segir Lauganestanginn manni engar sérstakar fréttir. Það er bara satt. Tvisvar komst ég sólarhring í Ystaklett að veiða lunda með góðum mönnum, einu sinni í Bjarnarey um nætursakir, öðru sinni dagsferð út í Elliðaey og einum dagstúr náði ég á báti austur fyrir Eyjar á ládauðum sjó. Trolli var kastað og gert að afla á dekkinu í frábærum félagsskap. Og það er svo merkilegt að þessi allt of fáu skipti sem ég gaf mér tíma frá störfum til að njóta náttúru Eyjanna, búa í vitund minni eins og sérstakur fjársjóður og hverfa þaðan aldrei.<br>