„Blik 1965/Séra Jón Þorsteinsson, prestur að Kirkjubæ, síðari hluti“: Munur á milli breytinga

[[Mynd: 1965 b 15 A.jpg|ctr|400px]]

<big>Séra [[Gissur Pétursson]] að Ofanleiti (1689—1713) segir um Rauðhelli: <br>

Sá, sem þetta ritar, hefur margsinnis skoðað þetta hellisgjögur, sem er í bergbrúninni austur af Kirkjubæjunum. Tvennt er það sérstaklega, sem er sannfærandi um þessa ályktun. Í fyrsta lagi rauðu bergmolarnir, sem eru sérkennilegir fyrir þetta hellisgjögur hér á Heimaey, og svo raufin í þaki hellisins. Líklegt er að satt sé, að mikið hafi hrunið framan af hellinum á undanförnum öldum og árum, og hann því stytzt að mun. Hafi hann verið mikið lengri, sem líklegt er, hefur verið myrkt innst í honum uppi í þrengslunum, þar sem konurnar leyndust, og myrkrið þar bjargað lífi þeirra eins og sagt er í Tyrkjaránssögu.

Séra Jón Þorsteinsson söng sig inn í hjarta þjóðarinnar, þegar hún var í sárustu nauðunum. Trúarhiti hans, trúarauðmýkt í hógværð og einlægni féll vel í geð auðmýktri og undirokaðri þjóð, vonlítilli um framtíð í landi sínu, sem hún þó unni og vildi halda áfram að eiga. Sú ástsæld og sá orðstír, er séra Jón gat sér með þjóðinni, entist nafni hans fram á 19. öldina eða um tveggja alda skeið. Hinar miklu gáfur hans og snjöllu ræður, sem víða var getið, mannkostir hans og hógværð annars vegar og svo hin hörmulegu örlög hans og kvalafullur dauði fyrir ræningjahendi hins vegar, sveipaði minningu hans dýrðarljóma. Hann hlaut og bar um langt skeið viðurnefnið „píslarvottur“. Hvers vegna hann fremur en Jón biskup Arason? Olli þar mestu um, hverjir morðin frömdu? <br>