„Blik 1967/Jónas skáld Þorsteinsson, II. hluti“: Munur á milli breytinga

Það er haustið 1880. Vetur gengur snemma í garð. Blómin fölna við hregg og hretviðri, eftir að hafa notið sólar og sumars. Hugur skáldsins er opinn og samlíkingarnar streyma að. Einu sinni var hann líka fífill, sem breiddi út krónuna sína gegn lífsins sól, að honum fannst. Þá var Kristrún heimasæta á Stuðlum fjólan fríða og yndislega. Þau „föðmuðust heitt sem yrðu eitt, elskunnar bundin dróma.“ - Svo breyttist allt, og sorgarhreggið nísti. Þó hugguðu endurminningarnar um þessar sælustundir liðinnar tíðar, er skáldið flúði á vit þeirra, þegar að herti. Nú fann það til með blómunum, sem fölnuðu eins og hann sjálfur, eftir „sælustundir þessa stutta og endasleppta ástarlífs.“

„Kirkjubækur þar um þegja,“ hvenær dró saman með þeim Sigríði Magnúsdóttur og Jónasi Þorsteinssyni, svo að ástin yrði verkleg, en víst er um það, að um vorið 1880 voru þau farin að sænga saman, endur og eins að minnsta kosti. Það sannar kirkjubókin okkur, því að Sigríður fæddi Jónasi son 19. febr. 1881. Sá sveinn var vatni ausinn, eins og lög gera ráð fyrir, og hlaut nafnið Elías. - Elías Jónasson, kunnur Mjófirðingur og Norðfirðingur um langt árabil. <br>

:'''Söknuður'''