„Blik 1958/Engilbert Gíslason áttræður“: Munur á milli breytinga

Á árum sínum erlendis heillaðist Engilbert Gíslason m.a. af náttúrufegurð og varð náttúruunnandi og skoðari, eins og svo margir listhneigðir menn gæddir listagáfu. Eins og ég gat um, leitaðist hann þá við, er hann gat því við komið, að skoða málverkasöfn og öðlast skilning á listaverkum þar. Engilbert Gíslason hefir sagt frá því á prenti, að eiginlega hafi hann aldrei haft ánægju af lífsstarfi sínu, málaraiðninni, þó að hann hafi reynt að inna þau störf af hendi af trúmennsku. Ríkasti þátturinn í hneigðum hans mun hafa verið málaralistin, þó að hann lærði aldrei þá listgrein, og svo teikning. Á árum sínum í Kaupmannahöfn átti hann þess kost að stunda betur og læra meir teikningu en hann gerði og tregar hann þá vanrækslu sína alla tíð, og skilur þó reyndar ekki sjálfur ástæðuna fyrir þeirri vanrækslu sinni, eins og hann hafði þá gaman af teikningu, en hyggur helzt, að vinnuþreyta hafi hér mestu valdið um, sem sé hinn langi vinnutími við málaraiðnina. Með þessari viðurkenningu sinni um vanræksluna í æsku, hvetur Engilbert raunar æskulýð Eyjanna til að glæða  með  ástundun  þann neista, sem liggur innst, og megnar síðar  að  kveikja til  manntaks og dáða, þegar þroskinn vex og orkan eflist.