„Blik 1936, 3. tbl./Þjóðsagnir úr eyjum“: Munur á milli breytinga

Áður fyrr var svo háttað um allan reka í Vestmannaeyjum, að sá, sem fyrstur fann, hlaut happið. Var því mikið kapp um rekagöngur. Venjulega var farið í þær fyrir dögun, svo aðrir yrðu ekki fyrri á rekann. [[Ofanbyggjarar]] gengu á reka í [[Klauf|Klaufinni]], [[Vík|Víkinni]] og [[Brimurð|Brimurð]].<br>

Einhverju sinni fór bóndi nokkur af einhverjum bænum fyrir ofan [[Hraun (byggð)|Hraun]] fyrir dag á reka suður eftir, eins og venja var. Hann kom ekki heim aftur um daginn og var þá farið að leita hans. Fannst hann meðvitundarlítill og máttlaus, liggjandi fyrir ofan [[Klaufarskál|Klaufarskálina]]. Dó hann skömmu síðar, og fékk ekki málið fyrir andlátið, nema hvað menn þóttust heyra, að hann segði, þegar reynt var að spyrja hann þess, hvernig hann hefði orðið svo á sig kominn; „Það eru ekki allt selir, sem sýnast.“