„Blik 1967/IV. Brynjólfur Sigfússon organisti og söngstjóri II. hluti“: Munur á milli breytinga

Þegar Brynjólfur Sigfússon sigldi til Kaupmannahafnar í ágúst 1911 sigldi Guðrún S. Þorgrímsdóttir með honum og er þá skrifuð unnusta organistans. Þau voru opinberlega heitbundin hvort öðru. Um veturinn gengu þau í hjónaband í Danmörku. Þegar hjónin komu heim um vorið 1912 frá Kaupmannahöfn, áttu þau víst leiguhúsnæði hjá [[Gísli Magnússon|Gísla útgerðarmanni Magnússyni]] í „[[Skálholt-eldra|Gamla Skálholti]]“ við [[Landagata|Landagötu]] (22). Þar fengu hjónin til bráðabirgða litla íbúð, enda nam mánaðarleigan aðeins 12 krónum. Þessa íbúð höfðu þau á leigu í 6 mánuði. Í október sama ár (1912) fluttu hjónin í leiguhúsnæði undir súð í [[Laufás]]i hinum nýbyggða hjá hjónunum Elínborgu og Þorsteini. Mánaðarleigan nam 25 krónum. Síðan bjuggu þau í Laufási til 19. maí 1914. Þann dag fluttu þau í leiguhúsnæði að [[Lágafell]]i (Vestmannabraut 10). Ekki höfðu þau hjón, Brynjólfur og frú Guðrún, lengi notið hamingju hjónabandsins, er sjúkdómur tók að þjá frú Guðrúnu. Hún leitaði sér þá hvað eftir læknishjálpar í Reykjavík. Stundum dvaldist hún þar mánuðum saman undir læknishendi. Sjúkrahúslegur frúarinnar lengdust þegar fram leið. Að síðustu kom að því, að heimili þeirra og hjúskaparlíf var ekkert orðið. Árið 1921-1922 lá frúin t. d. 8 mánuði samfleytt í sjúkrahúsi eða dvaldist í Reykjavík undir læknishendi. Árin liðu og frúin kom ekki heim til maka síns. Árið 1924 kaupir Brynjólfur Sigfússon sér fæði hjá Árna bróður sínum a. m. k. um stuttan tíma. Fyrri hluta ársins 1925 kaupir hann sér fæði hjá Arinbirni Ólafssyni, sem þá bjó í Borg (Heimagata 3). En 5. júlí 1925 hóf Brynjólfur að borða hjá Þórunni Jónsdóttur frá Túni, er þá bjó og mörg ár síðan í Þingholti við Heimagötu (2). Þar keypti hann síðan fæði 18 ár eða til ársins 1933.

... „Okkur finnst einkennilegt, að samþykkt sóknarnefndar hinn 31. ágúst skuli ekki vera birt fyrr en 31. des. - og við getum ekki skilið, hvers vegna sóknarnefndin ráðgaðist ekki við yður um þessa hluti. Eftir svo margra ára starf að söngmálum kirkjunnar finnst oss, að ekki hefði átt að ganga fram hjá yður ... Við teljum að vanda beri eins og unnt er til kirkjusöngsins á jafn-áberandi stað eins og í Vestmannaeyjum, og eftir því sem við höfum kynnzt þessum málum, þá er það sannfæring okkar, að fólkið, sem í kirkju gengur, óskar þess að heyra fagran söng, og aldrei höfum við heyrt fólk kvarta yfir þeim aurum, sem það leggur til þessara mála. Kirkjusöngurinn lyftir sál fólksins í hæðir. Hann er máttur, sem semur frið og eykur fegurð og eflir menningu í sérhverri byggð og bæ. Þess vegna á að vanda til hans af fremsta megni“.<br>