„Rafmagn“: Munur á milli breytinga

Götulýsing var léleg fyrsta tug aldarinnar. 1910 voru keypt 7 steinolíuljósker. Voru þau sett á við Nýborg, Krossgötur efri og neðri, við Templarahöllina, læknishúsið, Þykkvabæ og Hof á Hofsveg. 1912 var eina götulýsingin í bænum nokkur olíuljósker. Þremur árum síðar var reist rafstöð, en gætt ítrasta sparnaðar í notkun rafmagns. Kaupmenn voru áminntir um að slökkva í búðum sínum eftir lokun og almenningur að láta ekki ljós loga að óþörfu. 1921 er háttvirt rafmagnsnefnd beðin um að hlutast til um, að það verði bætt lýsing á Skólavegi því hann sé ósléttur og illur yfirferðar.

Ný rafstöð var vígð 1949 og þjónaði þar til rafmagn frá Sogsvirkjun var leitt til Vestmannaeyja 1962. Keyptu Vestmanneyingar ákveðið magn raforku frá Sogsvirkjun. Rafveituvélarnar voru keyrðar ef álag varð of mikið. Þegar bilun varð á raforkusvæði Sogsvirkjunar seldi Rafveita Vestmannaeyja iðulega rafmagn til lands um rafstrenginn.

== Rafstöðin eyðilagðist í gosinu==

Rafstöðin eyðilagðist í gosinu og var rafmagn skammtað fram á haust það ár. 1989 voru sameinaðar Rafveita, Fjarhitun og Vatnsveita í Bæjarveitu Vestmannaeyja.