„1973 Allir í bátana/Frásagnir, greinar og viðtöl tengd Heimaeyjargosinu/Sigurgeir Jónsson og Katrín Magnúsdóttir Aldrei verið jafnhreykin af íbúum Vestmannaeyja“: Munur á milli breytinga

Hjónin og kennararnir [[Sigurgeir Jónsson (Þorlaugargerði)|Sigurgeir Jónsson]] og [[Katrín Lovísa Magnúsdóttir|Katrín Magnúsdóttir]] voru nýlega flutt í nýbyggt hús í [[Ketilsstaðir|Hrauntúni 20]] og bjuggu þar ásamt börnunum sínum, [[Jarl Sigurgeirsson|Jarli]] fimm ára, [[Dís Sigurgeirsdóttir|Dís]] rúmlega tveggja ára og [[Hersir Sigurgeirsson|Hersi]] sem var ársgamall. Kvöldið áður en fór að gjósa voru þeir Sigurgeir og Ólafur Gränz að setja upp innihurðirnar. Verkinu lauk um tíuleytið um kvöldið og Óli ætlaði í kvöldgöngu fyrir háttinn með vini sínum Hjálmari Guðnasyni á Vegamótum. Þeir urðu vitni að upphafi eldgossins.

Hjónin voru að festa svefn þegar símhringing vakti þau. Í símanum var Bubba systir Sigurgeirs og sagði að byrjað væri að gjósa, líklega í Kötlu, og bjarminn sæist yfir Helgafelli. Sigurgeir ákvað að kanna þetta betur, fór á fætur og ætlaði að aka þangað sem betur sæist til gossins. Lögreglan stoppaði hann við [[Lukka|Lukku]] og sagði að eldgosið væri austur á eyju og öll umferð þangað bönnuð. Hann skyldi fara heim og bíða tilkynninga í útvarpinu.

Guðrún Lísa Óskarsdóttir, samkennari þeirra hjóna í Barnaskóla Vestmannaeyja, hringdi um þrjúleytið um nóttina og sagði að allir ættu að fara niður á bryggju og um borð í báta. Þau ættu að koma í Friðarhöfn og fara um borð í Gunnar Jónsson VE 500 en eiginmaður Lísu, Ólafur Edvinsson, var skipverji á bátnum.