„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

'''Páll Sigurðsson, <br>Látrarströnd 24,<br> Seltjarnarnesi.'''<br>

Hjörtur Rósmann Jónsson hét hann fullu nafni, fæddur í Reykjavík 8. júní og fórst þegar skip hans, Hellisey VE 503, sökk 11. mars sl.,aðeins 25 ára.<br>

Foreldrar hans eru Hjördís Inga Einarsdóttir og Jón Bjarni Hjartarson, sem bjuggu á Mýrum í Grundarfirði. Systkinin eru fjögur og er Hjörtur næstelstur. Eins og algengt er til sveita byrjaði hann fljótt að vinna við bú foreldra sinna og auk þess snemma fiskverkunarstörf í Grundarfirði. Hugur Hjartar stefndi á sjóinn, og fór hann fyrst með Elís Guðjónssyni, skipstjóra á Grundfirðingi SH 12, og þar var hann í tvö ár. Þá settist Hjörtur í málmiðnaðardeild Iðnskólans í Reykjavík, enda laghentur og mjög vel verki farinn. Sjórinn togaði og eftir einn vetur í málmiðnaðardeildinni er hann kominn á Hvanney SF frá Hornafirði. Á Hornafirði kynntist hann góðri stúlku, Þórunni Sveinsdóttur úr Vestmannaeyjum. Þau giftust og eignuðust dreng sem heitir Jón Bjarni í höfuðið á föðurafa sínum. Hjörtur og Þórunn slitu samvistir. Áður átti hann dóttur sem heitir Þórunn. Býr hún hjá móður sinni.<br>Með unnustu sinni Hugrúnu Davíðsdóttur frá Fagrafelli í Vestmannaeyjum hafði hann stofnað heimili að Áshamri 63 hér í bæ. Þau höfðu átt yndislegt sumar saman, ferðast víða og hugsað til framtíðarinnar. Hún virtist líka björt, hann orðinn skipstjóri hjá góðri útgerð 25 ára gamall.<br>Hér í Eyjum komst hann í góð skipsrúm og á síðustu vetrarvertíð var hann stýrimaður á Heimaey VE 1 hjá aflakónginum Herði Jónssyni. Þeir voru á sl. sumri með Hellisey til skiptis en á sl. hausti varð Hjörtur fastur skipstjóri þar og Hörður fór aftur á Heimaey. Hirti kynntist ég þegar hann varð nemandi minn í Stýrimannaskóla Vestmannaeyja haustið 1980 og þaðan lauk hann hinu meira fiskimannsprófi 1982 með 1. einkunn. Sannarlega eru í huga mínum einungis góðar minningar um hann frá þessum tíma.<br>Hann hafði stillta og góða framkomu og var untalsgóður. Góður námsmaður þar sem allt var í röð og reglu. Hann var mikill sundmaður og með þeim bestu sem lokið hafa prófi í froskköfun hér. Undanfarið hafa bekkjarbræður hans hringt til mín og lýst söknuði yfir missi þessa góða félaga frá skólaárunum. Þetta er fyrsta skarðið í góðum hópi, sem útskrifaðist saman 1982.<br>

Eg vil að síðustu biðja Guð að gefa átvinum hans styrk í djúpri sorg. Ég bið hann líka að styrkja alla ástvini manna hans, sem fórust með honum, þeirra Engilberts Eiðssonar, Péturs Sigurðssonar og Vals Smára Grétarssonar. Guð heiðri minningu þeirra.<br>

I bræðrahópinn var höggvið stórt skarð, sem erfitt reyndist að sætta sig við, er ástkær bróðir okkar, Pétur Sigurður Sigurðsson, lést af slysförum 11. mars síðast liðinn þegar vélbáturinn Hellisey VE 503 fórst við Vestmannaeyjar.<br>

:::::::'' deyja frændur''

:::::::'' deyr sjálfur hið sama''

:::::::'' en orðstír''

:::::::'' deyr aldreigi''

:::::::'' hveim es sér góðan getur.''

:::::::'' (Hávamál)<br>''

Engilbert, eða Eddi eins og hann var oftast kallaður, var í miðjunni af þremur alsystkinum, sonur þeirra Eiðs Marinóssonar og Sigurborgar Engilbertsdóttur. Engilbert var fæddur og uppalinn Vestmanneyingur, ólst upp sín fyrstu æskuár við Faxastíg en fluttist síðar snemma eftir gosið upp í Hrauntún.<br>

Snemma fór hann úr foreldrahúsum og byrjaði búskap ásamt unnustu sinni, Sólveigu Maríu Aðalbjörnsdóttur, og voru þau búin að koma sér mjög vel fyrir að Faxastíg 4, Brekku. Um fjórtán ára aldur fór hann til sjós og reri þá með föður sínum. Eftir það var hann langmest til sjós að undanskildum nokkrum mánuðum í landi.<br>

Laugardaginn 7. apríl blöktu fánar í hálfa stöng, þá vottuðu eyjabúar hinum látnu hinstu virðingu sína er þeirra var minnst í Landakirkju.

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Kristinn Viðar Pálsson'''.</div><br>

Þórarinn var fæddur 29. júlí árið 1923 í Lambhaga hér í Vestmannaeyjum. Foreldrar hans voru hjónin Kristín Jónsdóttir og Þorsteinn Þorsteinsson sjómaður. Þórarinn ólst upp hjá foreldrum sínum og systkinum, fyrst í Lambhaga og síðan Hjálmholti.

Á fermingaraldi varð Þórarinn fyrir þeirri miklu sorg að missa föður sinn. Móðir hans hélt áfram heimili fyrir börn sín þrjú, en hinn 10. maí árið 1947 kvæntist hann heitkonu sinni, Guðríði Haraldsdóttir (Dæju) frá Garðshorni hér í bæ. Þau ungu hjónin hófu búskap hjá tengdamóður Þórarins, Ágústu í Garðshorni, en hún hafði verið ekkja frá árinu 1941 er maður hennar, Haraldur Jónasson andaðist. Í Garðshorni voru þau hjónin í sambýli við Ágústu til ársins 1950, en þá kaupa þau Litlabæ og bjuggu þar til æviloka.

Börn þeirra hjóna urðu fjögur: Steinunn Kristín, sem nú býr á Breiðdalsvík, Agústa, búsett í Neskaupstað, Haraldur Þór, búandi hér í Vestmannaeyjum, og yngstur var Guðbjörn sem fórst í umferðaslysi 10. maí 1977.

Þórarinn hóf á unga aldri störf sem afgreiðslumaður í verslun og varð það hans ævistarf. Árið 1952 kaupir Þórarinn hluta Ólafs Erlendssonar frá Landamótum í Söluturninum og rak hann ásamt Rúti Snorrasyni fram til gosársins 1973, en þá for Turninn eins og allt hans nágrenni undir hraun. Í Sjómannadagsblaði frá 1978 er gagnmerk grein eftir Einar Hauk Eiríksson um sögu Turnsins og þjónustuna við sjómenn og fiskvinnslufólk, og verður það ekki endurtekið hér.<br>

Strax eftir að gosi lauk kemur Tóti hingað út til Eyja og byrjar aftur sinn verslunarrekstur en þá fyrir eigin reikning. Verslunin var þá fyrst til húsa í Drífanda en síðar flutt í núverandi húsnæði sem Tóti ásamt syni sínum, Haraldi Þór, keypti af dánarbúi Páls sáluga Þorbjörnssonar. Tóti hélt áfram uppi þeirri upplýsingaþjónustu við sjómenn sem hófst hjá Þorláki Sverrissyni, samanber áminnsta grein í þessu blaði 1978. Það var á vísan að róa fyrir aðstandendur í landi að hringja til Tóta í Turninum og fá þar fréttir, hvort eða hvenær þessi eða hinn báturinn kæmi að eða hvort hann væri kominn í höfn og hvort þeir hefðu fiskað. Það lætur að líkum að þegar héðan reru allt að 100 bátar, og það ekki eins stórar og vel búnar fleytur og nú, þurftu margar konur og börn að hringja í Turninn og spyrja um hvort eiginmaður eða pabbi væri kominn að landi. Það vitum við öll hér að Tóti lét frekar pulsuna bíða þegar síminn hringdi og svaraði frekar móður eða barni en viðskiptavinurinn hinkraði á meðan. Þegar líða tók að lokadegi var í Turninum rækilega fylgst með hver væri hæstur í afla og var í því sambandi heilmikil spenna og margt spjallað og spáð um efsta sætið. Sjómenn kunna vel að meta þá þjónustu sem Tóti lét af hendi í Turninum, og allir vildu sýna honum vinar- og þakklætisvott, var þá nærtækast að færa honum í soðið og þá það besta sem völ var á en það var lúðukola. Það kom oft fyrir að þegar sá sem þetta ritar og aðrir vandamenn áttum erindi í Turninn að Tóti hvíslaði að manni og spurði hvort ekki væru not fyrir lúðukola því að svo mikið hefði borist að af henni og ýsuflökum að hann og hans fjölskylda torgaði ekki, fékk maður þar oft góða uppbót á viðskiptin ásamt vinarþeli.<br>

Þrátt fyrir þetta þunga áfall hélt Tóti áfram heimili í Litlabæ með góðri aðstoð dætra sinna og tengdamóðirin, Ágústa í Garðshorni, átti margar ferðirnar að Litlabæ til góðra hluta. Þegar þessi mikla sorg mæddi á Tóta var yngsta barnið, Guðbjörn, aðeins tveggja ára. Áfram líður tíminn og ekki virðist sorgarmælirinn fullur fyrir Tóta því að árið 1977 missir hann yngsta barn sitt í umferðaslysi, en þegar það skeði voru þeir feðgar orðnir einir eftir búandi í Litlabæ, eldri börnin gift og farin að heiman.<br>

Við hjónin að Saltabergi vottum börnum og barnabörnum Tóta dýpstu samúð og óskum þess að þau gangi áfram á Guðs vegum eins og foreldrar þeirra gerðu og mun hann vel fyrir sjá.<br>

1em;">'''Hlöðver Johnsen Saltabergi.'''</div>.<br><br>

<big>'''Ólafur Jónsson'''</big><br> '''frá Brautarholti'''<br>

Ólafur fæddist í Brautarholti 12. desember 1911. Foreldrar hans voru Jón Jónsson og Guðríður Bjarnadóttir. Í Brautarholti ólst hann upp með systrum sínum og hóf þar búskap 12. desember 1937 er hann gekk að eiga unnustu sína, Sigrúnu Lúðvíksdóttur. Í Brautarholti bjuggu þau í 14 ár, en fluttu árið 1952 að Fífilgötu 10, í nýbyggt hús er þau höfðu reist sér. Ólafur stundaði sjó á yngri árum og var um skeið formaður. Hann var einn af stofnendum Skipstjóra- og stýrimannafélagsins Verðandi. Síðar réð hann sig sem vélvirkja hjá Hraðfrystistöð Vestmannaeyja og starfaði þar í 27 ár. Hóf hann þá störf hjá Vélsmiðjunni Magna, sem plötusmiður, og settist jafnframt á skólabekk í lðnskóla Vestmannaeyja og lauk prófi í þeirri iðn.