6.160
breytingar
(Ný síða: 300px|thumb|Teikn.- Guðjón Ólafsson.) |
Ekkert breytingarágrip |
||
Lína 1: | Lína 1: | ||
[[Mynd:Teikn.- Guðjón Ólafsson.png|300px|thumb|Teikn.- Guðjón Ólafsson.]] | [[Mynd:Teikn.- Guðjón Ólafsson.png|300px|thumb|Teikn.- Guðjón Ólafsson.]] | ||
Sumarið | |||
Það er það sem konan elskar mest og hefut alltaf þráð heitast. Sumarið et í hennar augum það sem allt gefur, og allir veiða að treysta á. | |||
Eg kem með blíðum blœnum og berst á vœngjum grœnum. N/í andar suðri á sænum, og sveinar fagna mér. Eg læðist inn i lundinn þá lifna tekur grundin, en sólin gyttir sundin, því sumar komið er. | |||
Eg er allra yndi, öfund burtu hrindi. Nú leikur allt i lyndi því lífið elska ég. Eg kem með birtu í bceinn og bý þar allt í haginn. I önnum allan daginn, er ástin dásamleg. | |||
I fríðum næturfriði ég fylli bát á miði, því nú er allt á iði i önntim hjartað slœr. ttnaðar allt nýtur, ungi skurnið brýtur öll sköpun lógum lýtur og liíla blómið grcer. | |||
Kvæði þetta var frumflutt á afmælishátíð Vestmannaeyjakaupstaðar vorið 1969 og er hluti af ljóðaþættinum „Dóttir Eyjanna", sem Leikfé-lag Vestmannaeyja flutti og lék á hátíðinni. | |||
Haustið | |||
Að síðustu kemur haustið. Það minnir á und-irbúning undir vettu-inn, og líka minnir það á sinar mánaljósu nætur. | |||
Blómum krýnda blíða jörð, blæja mín þér ávallt hlífi. Svo að vetrar veðrin hórð vinni ei grand á þínu lífi. | |||
Þig í svefninn Ijúfa legg, lát þig dreyrna vorið bjarta. Þig ei bugar hagl né hregg, heldur ekki nóttin svarta. | |||
Lœðast skuggar lengjast kvöld, laufin gulna, visna, falla. Tekið hefur haustið vóld, húmið þekur veröld alla. | |||
SJÓMANNADAGSBLAÐ VESTMANNAEYJA | |||
Teikn.: Guðjón Ólafsson | |||
Vorið, sumarið og haustið flytja saman þessar vísur | |||
Haustið. | |||
Úti hamast bóndinn, því öll sín töðustrá | |||
nú inn í hlöðu setur. eitthvað verða kýrnar og kindurnar að fá, er kemur aftur vetur. | |||
Vorið. | |||
Af hafi koma bátarnir heim úr veiðiferð | |||
með hrausta drengi í önnum. Og stúlkurnar þá fara í flík af beztu gerð og fagna þessum mönnum. | |||
Sumarið. | |||
Lítil stúlka eignaðist áður fyrr, og nú, | |||
ástafund með vini. | |||
Og yfir lífsins móðu þá byggði fagra brú í björtu mánaskini. | |||
Vorið. | |||
Aftur sigla skipin, og ekki er mikil hvíld | |||
engin fleyta í nausti. Því alltaf veiðist þorskur og ennþá kemur síld, | |||
á undurblíðu hausti. | |||
Haustið. | |||
Læðast dökkir skuggar þá lækka tekur sól og lengjast munu nætur. | |||
Undir lágum kletti í lautu bak við hól, | |||
er lítið blóm sem grætur. | |||
Hafsteinn Stefánsson |