„Ritverk Árna Árnasonar/Fyrsta úteyjaferðin og góðir bjargmenn“: Munur á milli breytinga

Ég átti að fá að taka þátt í, – ef hægt er að nota svo stór orð um byrjunarstörf mín, sem voru harla lítilsvirði – í landsfrægum lifnaðarháttum veiðigarpanna, kynnast af sjón og raun þessum kattfimu fjallasnillingum, sem ekki kunnu að hræðast. Þeir buðu öllum hættum byrginn og voru gæddir, í óskiljanlega ríkum mæli, þeim svo mjög eftirsóttu eiginleikum, að kunna að fara varlega þótt fljótt væri farið yfir, hugsa leifturfljótt og framkvæma þær hugsanir með eldsnöggum viðbrögðum, sem voru hnitmiðuð framhjá hættunni, sem ósjaldan geystist að þeim. Öryggi hvers handtaks og fótmáls var treyst af ótrúlegum næmleika og hraða og virtist oft skynjað fyrirfram á einhvern yfirnáttúrulegan hátt eða óskiljanlegan. <br>

Ekki voru allir bjargmenn gæddir þessum sérstæðu einginleikum. Voru þeim annaðhvort ekki gefnir í vöggugjöf eða þeir höfðu ekki numið þá, ef hægt er að komast svo að orði – á fullnægjandi hátt. Einmitt þess vegna fyrirkomu hin tíðu slys við bjargveiðarnar. Mátti oft heimfæra þau til vangæslu eða óvarfærni, hugarbrests við framkvæmd króks mót hættubragði.  

{{Árni Árnason}}