„Ási í Bæ“: Munur á milli breytinga

Á unglingsárum veiktist hann af þrálátri beinátu í hægra fæti að síðar á ævi hans varð að taka fótinn af og var rúmliggjandi í heilt ár á þessum aldri vegna sjúkdómsins. Veikindi hans höfðu varanleg áhrif á líf hans og síðar á skáldskap hans. Í bókum hans ''Sá hlær best'' og ''Skáldað í skörðin'' lýst vel og varfærnislega þjáningum, kvöl og trega drengs sem bundinn er við rúmið. Hann óttaðist að geta ekki stundað sjómennsku framar en um leið og hann hafði jafnað sig hélt hann á fiskimiðin á ný.

Ungur að aldri byrjaði hann sjóróðra með föður sínum á opnum vélbáti. Hann útskrifaðist úr Samvinnuskólanum 1940. Hann vann sem skrifstofumaður í Vestmannaeyjum um hríð en starfaði þó lengst af á sjónum oftast sem matsveinn eða háseti. Hann eignaðist vélbátinn [[m/b Hafsteinn|m/b Herstein]] ásamt öðrum félaga sínum 1955. En árið 1959 keypti hann vélbátinn [[m/b Uggi|m/b Ugga]]. Hann varð snemma aflakóngur og var talinn í flokki mestu færamanna á Eyjamiðum. Árið 1968 fluttist hann ásamt fjölskyldu sinni til Reykjavíkur og vann þar sem ritstjóri Spegilsins.

Á hans yngri árum tók Ási mikinn þátt í leiklistarlífi í Vestmannaeyjum og var það algengt á Litlabæ, en föðurbræður hans, Valdimar og Kristinn, sem á efri árum var þekktur fyrir málverk sín, og uppeldisbróðir ömmu hans, [[Guðlaugur Hansson]], voru miklir leikarar og voru mjög virkir í starfi leikfélagsins.

Ási var landskunnur texta- og lagasmiður, vísnasöngvari og afkastamikill rithöfundur og lét mikið að sér kveða en þó sérstaklega eftir hann lét af sjómennsku. Hann var í þeim margrómaða mannræktarkvartett með [[Árni úr Eyjum|Árna úr Eyjum]], [[Loftur Guðmundsson|Lofti Guðmundssyni]] og [[Oddgeir Kristjánsson|Oddgeiri Kristjánssyni]], sem kallaðir eru feður hinna sígildu [[Þjóðhátíðarlög|þjóðhátíðarlaga]] og hafa lifað sem ný um áratuga skeið. Samstarf þeirra Ása í bæ og Oddgeirs varð víðfrægt og úr því urðu til landsþekkt lög, t.d. ''[[Sólbrúnir vangar]]'' og ''[[Ég veit þú kemur]]''.