„Blik 1973/Þeirri nótt gleymi ég aldrei“: Munur á milli breytinga

Það var seinustu dagana í maímánuði 1924. Sjómenn þóttust vera orðnir þreyttir á að liggja í landi síðan um vertíðarlok, enda engin atvinna hjá þeim, þar sem þeir leituðu austur á Firði eða til Norðurlands til sjóróðra þar.  <br>

Vertíðarlokin í Vestmannaeyjum voru bundin við 11. maí ár hvert. <br>

Þetta var engu líkara en að verið væri að draga öran þorsk. <br>

Ég stóð í örum þorski og var hættur að gefa lúðunni gaum. Þá heyrði ég allt í einu óp, kvalaóp eða siguróp. Ég leit upp. Sá ég þá skipstjórann á Sandfelli í stýrishúsinu. Hann hafði skroppið þangað til þess að huga að áttavitanum, þegar svo mjög syrti að. <br>

Ég tók eftir því, að nafnarnir Friðrik Svipmundsson og Friðrik í Gröf, voru farnir að hafa dálítið hátt þarna framan við spilið. Ég freistaðist því til að gefa þeim meiri gaum. Heyri ég þá, að Friðrik á Löndum segir: „Nú er víst, að ein er búin að hengja sig í mig, þó finnst mér það einkennilegt, hvernig hún hagar sér. Ég hefi aldrei vitað lúðu hlaupa með í drætti fyrr.“ Í því gellur Friðrik í Gröf við og segir: „Nú tekur ein á hjá mér.“ Svo er ekki að sökum að spyrja: Allir eru fastir í stórdráttum nema ég og Ólafur Gunnarsson. Hann var hættur að gefa færinu sínu gaum, enda fór hann þennan róður aðeins að gamni sínu. <br>

— Þá hrópar Friðrik á Löndum: „Nei, það er þá stór hákarl á færinu mínu.“ Það reyndist engin vitleysa. Hann var býsna vænn. <br>

----

::''Á siglingu''