„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1983/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

::::::::::::''þegar lokast sundin öll.<br><br>

'''Halldór Jónsson<br>F. 28. ágúst 1919 - D. 17. maí 1982.'''<br>

[[Halldór Jónsson]] var fæddur og alinn upp í Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð. Faðir hans,Jón Níelsson, lést 1953, en móðir hans, Guðlaug Halldórsdóttir, er enn á lífi, á Sólvangi í Hafnarfírði, á tíræðisaldri. Þau Jón og Guðlaug eignuðust níu börn, tvö dóu í bernsku en sjö komust til fullorðinsára. Tvö þeirra systkina hafa lifað og starfað hér í Vestmannaeyjum, Dóri (eins og tengdafaðir minn var jafnan kallaður) og Kristín, kona Óskars Ólafssonar pípulagningarmanns.<br>

Í Hafnarnesi vandist Dóri við öll algeng störf til sjávar og sveita enda byggðist afkoma manna þar jöfnum höndum á útgerð og búskap. Hann lærði fljótt að bjarga sér enda vinnusemi og samviskusemi honum í blóð borin. Það átti þó ekki fyrir Dóra að liggja að verða útvegsbóndi í Hafnarnesi. Hinn 4. júlí 1944 giftist Dóri eftirlifandi eiginkonu sinni, Önnu Guðrúnu Erlendsdóttur, og bjuggu þau á Fáskrúðsfirði fram til ársins 1952. Þar fæddust börn þeirra þrjú, [[Jóhann Halldórsson|Jóhann]], skipstjóri og útgerðarmaður á [[Andvari Ve|Andvara]], giftur undirritaðri, og Brynja, gift [[Haraldur Benediktsson|Haraldi Benediktssyni]] skipstjóra á skuttogaranum Klakki; eitt barn misstu þau í bernsku. Barnabörnin eru orðin átta, og eitt þeirra, Ernu, dóttur Brynju, ólu þau Anna og Dóri upp að öllu leyti.<br>

'''Magnús Guðmundsson<br> F. 22. mars 1964 — D. 11. júlí 1982'''<br>

Á einu augnabliki er líf ungs drengs hrifsað úr faðmi fjölskyldu og vina. Eftir er sár söknuður, bitur raunveruleikinn að hið mannlega er ekki ódauðlegt afl. En í skauti hugans fæðist endurminning og hún leysir úr læðingi myndir, sem verða svo lifandi og tærar á slíkum stundum. Og ljúft er að minnast, þegar sorg og tregi hefur búið um sig í brjósti vina og ættmenna.<br>

Magnús hét hann, og var sonur Guðmundar Loftssonar og Ásu Magnúsdóttur. Sín bernskuár átti Magnús heima á [[Búastaðir|Búastöðum]]. Sumarfagurt var á Búastöðum og eyjunni austur þar og sást vel til [[Bjarnarey|Bjarnareyjar]] og [[Elliðaey|Elliðaeyjar]] er hvíldu með græna kolla í dimmbláum sænum. Við aftanskin speglaðist á rúðum veiðimannakofanna þar. Hann vissi að einhverntíma yrði hann sjálfur veiðimaður eins og forfeður hans. Og þegar árin liðu hélt hann til fjallanna sinna, stoltur, ungur drengur. Hann sagði að fjöllin hér væru fegurri og grasið grænna en annars staðar. Magnús naut sín vel í útiverunni og unni sinni heimabyggð.<br>

'''Stefán Valdason'''<br>

'''F.18. mars 1908 — D. 24. júlí 1982.'''<br>

[[Stefán Valdason|Stefán]] var fæddur 18. mars 1908 að Miðskála undir [[Eyjafjöll|Eyjafjöllum]]. Foreldrar hans voru þau Valdi Jónsson og Guðrún Stefánsdóttir. 1911 fluttust þau Valdi og Guðrún með börn sín til Vestmannaeyja. Alls urðu systkinin níu, en auk bess átti Valdi 4 börn áður.<br> Fljótlega eftir að þau fluttust til Eyja byggði Valdi húsið [[Sandgerði]] við Vesturveg. Þar ólst Stefán upp í stórum systkinahópi. Þar átti hann sín léttu spor. Ljúfar minningar æskuáranna yljuðu honum um hjartarætur æ síðar og glöddu hug hans. Þar hafði hann alist upp, og bakgrunnurinn var kliður bjargfuglanna, gjálfur glitbárunnar og hinn ógnþungi niður brimsins, þegar jafnvel björgin titra af lotningu. Svo mikið unni hann Eyjunum sínum, að ef hann þurfti að dveljast annars staðar um tíma var hann ekki í rónni fyrr en hann var kominn aftur heim.<br>

Að ævikvöldi getur Stefán Valdason hvílt í friði að loknu góðu dagsverki.<br>

'''Agnar Angantýsson'''.

'''Friðrik Garðarsson'''<br>

'''frá Baldurshaga'''<br>

'''Adólf Sigurgeirsson frá Stafholti'''.

'''Birgir Traustason'''<br>

'''F. 9. júní 1959 — D. 4. ágúst 1982.'''<br>

'''Svava Gísladóttir.'''

'''Pétur Guðjónsson'''<br>

'''frá Kirkjubæ í Vestmannaeyjum.'''<br>

Hann var jarðsunginn frá [[Útskálakirkja|Útskálakirkju]] Garði að viðstöddu fjölmenni hinn 4. september 1982.<br>

'''Guðjón Armann Eyjólfsson.'''

'''Guðlaugur Þórarinn Helgason frá Heiði'''<br>

'''F. 13. nóvember 1928 — D. 23. sept. 1982.'''<br>

Nú er Laugi, eins og við í fjölskyldunni kölluðum hann, horfinn yfir móðuna miklu. Ég veit að honum fannst að hann ætti margt eftir ógert, en hann vissi að enginn ræður sínum næturstað. Minningin um góðan dreng lifir og við þökkum góða samfylgd. Við biðjum góðan Guð að blessa og styrkja fjölskyldu hans.<br>

'''FJ.'''

'''Guðjón Þorkelsson frá Sandprýði'''<br>

'''F. 12. sept. 1907 — D. 8. desember 1982'''<br>

Guð blessi minningu Guðjóns Þorkelssonar.<br>

'''Haraldur J. Hamar.'''

'''Óskar Gíslason'''<br>

'''F. 6. mars 1913 D. 19. janúar 1983.'''<br>

Hann andaðist á Landspítalanum í Reykjavík 19. janúar s.l. og var jarðsunginn frá Landakirkju 29. s.m.<br>

'''G. Á. E.'''

'''F. 11. ágúst 1914 — D. 24. feb. 1983.'''

Valtýr Óskar hét hann fullu nafni. Hann var fæddur að Önundarhorni undir [[Austur-Eyjafjöll|Austur-Eyjafjöllum]], en fluttist með foreldrum sínum, aðeins fárra vikna gamall, til Vestmannaeyja. Foreldrar hans voru Auðbjörg Valtýsdóttir og Ólafur Eyjólfsson. Óskar ólst upp hjá foreldrum sínum á [[Garðsstaðir|Garðstöðum]], ásamt bróður sínum, Jóni Guðleifi og uppeldisbróður, Eyjólfi Jónssyni, en hann lést árið 1959. Fjölskyldan var alltaf kennd við Garðstaði.<br>

Óskar kvæntist Rut Ágústsdóttur frá [[Varmahlíð]] þann 28. des. 1940, hinni mestu ágætiskonu, sem stóð við hlið manns síns, traust og róleg, alla tíð. Það er mikils virði, ekki hvað síst þegar heilsuleysi steðjar að. Þau eignuðust fjögur börn, tvö þeirra búsett í Vestmannaeyjum. Þau eru: Ágúst, kvæntur Oddfríði Guðjónsdóttur, þau eiga þrjár dætur og tvö dótturbörn; og Ólöf, gift [[Haraldur Gíslason|Haraldi Gíslasyni]], þau eiga þrjár dætur. Tvær dæturnar búa í Kópavogi: Edda, gift Sigurði Jónssyni, þau eiga þrjú börn; og Eygló, gift Ragnari Lárussyni, þau eiga tvö börn.<br>

Óskar hóf sjómennskuferil sinn aðeins 15 ára gamall. Sjómennskan varð síðan hans ævistarf á meðan heilsan entist eða í 35 ár. Vélstjórapróf tók hann 17 ára gamall og gerðist þá fljótlega vélstjóri á vélbátum. Skipstjórnarpróf tók hann svo 1939. Gerðist hann skipstjóri á v.b. Nönnu árið 1943. Þar með hófst happasæll skipstjórnarferill hans. Með Nönnu var hann í þrjú ár og gekk vel. En árið 1947 verða þáttaskil, því þá kaupir hann v.b. Sigurfara í sameign með Einari Sigurjónssyni. Eftir það var hann formaður á eigin útgerð, aflaði vel og hélst ávallt vel á mannskap. Sigurfari fórst í róðri þann 14. apríl 1951, en mannbjörg varð. Óhapp þetta létu þeir félagar ekki á sig fá og var fjarri þeim að leggja árar í bát. Þeir keyptu annan Sigurfara, stærri og betur útbúinn. Með hann var svo Óskar, þar til hann neyddist til að fara í land sökum heilsubrests. Það var um áramót 1967. Það var honum ekki sársaukalaust að fara í land og hætta til sjós, enda var hugur hans mikið bundinn við sjóinn og höfnina alla tíð.<br> Síðari árin gegndi Óskar húsvarðarstarfi hjá útibúi Útvegsbankans í Vestmannaeyjum. Þar undi hann sér vel, það átti vel við hann að vera á vinnustað með mörgu fólki. Hann var mannblendinn maður, alltaf jákvæður og lífsglaður, þrátt fyrir margra ára baráttu við sjúkdóma. Hjálpfús var hann við þá, sem minna máttu sín, og eljumaður að upplagi og átti því bágt með að vera iðjulaus. Það var fjarri skapi hans að vera með úrtölur eða hlífa sér. Ég býst við, og raunar veit, að honum hefur verið að skapi að hverfa af lífssviðinu á þann hátt sem varð. Hann vildi ekki þurfa að vera upp á aðra kominn.<br>

Ég veit að það eru margir, sem sakna hans sárt, ekki hvað síst öll afabörnin, sem áttu hug hans og hjarta. Ég held ég ljúki þessu og lýsi honum best með þessum orðum: „Hann var drengur góður."<br>

'''Anna Þorsteinsdóttir.'''

'''Steinn Ingvarsson Múla'''

'''F. 23. október 1892 — D. 1. mars 1983.'''

'''Páll Schevíng.'''