„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1958/ Fáein kveðjuorð“: Munur á milli breytinga

<big><center>[[Einar Sigurfinnsson|EINAR SIGURFINNSSON]]:</center></big><br>

Langt er síðan að útlendingar fóru að stunda fiskveiðar við Íslandsstrendur, og mikill er sá auður, sem þeir hafa ausið upp úr Ægisdjúpi og haft á brott.<br>

Það var snemma árs 1912, að franskur togari strandaði á Þykkvabæjarfjöru, skammt vestar en Skaftá féll í sjó. Þetta var stórt skip, með rúmlega 30 manna áhöfn, gert út til langrar útivistar, en var ekki byrjað á veiðum, þegar því hlekktist á. Það hafði innanborðs mikið af veiðarfærum og ríflegan matarforða. Einn skipverja drukknaði í lendingu. Hinir björguðust ómeiddir og voru fluttir til bæja.<br>

Ég átti þá heima á Efri-Steinsmýri í Meðallandi og var því ekki langt frá þessum vettvangi.<br>

Innan fárra daga var tekið til við að bjarga úr skipinu öllu lauslegu, og var ákveðið, að þeir, sem að björgun unnu, fengju einn þriðja söluverðs þess, er á land næðist bvern dag.<br>

Helgi Þórarinsson, bóndi í Þykkvabæ, var settur verkstjóri úti á skipinu, en hreppstjóri tók á móti og skrásetti það, sem á land kom. Helgi var dugnaðarmaður, útsjónargóður og röggsamur.<br>

Var nú gengið vasklega að verki og hröð handtök viðhöfð, því vel þurfti að nota tímann á meðan lágsjávað var. En um fjöruna var næstum þurrt að skipinu að framanverðu á milli ólaga. Mikið góss bjargaðist þennan og næsta dag, og var því öllu komið fyrir þar sem öruggt þótti fyrir sjó og vötnum til uppboðsdags. — Meðal margs annars var í skipi þessu allmikið af vínföngum, margir kassar með flöskum, sem ýmsir renndu hýrum augum til.<br>

Undir káetugólfinn — aftast í skipinu — voru 12 kútar eða litlar tunnur, fullar af koníaki. Þangað var safnað öllum þeim flöskum, sem heilar fundust, hlerinn negldur aftur og innsiglaður með signeti hreppstjóra.<br>