„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1995/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

Afi var af kynslóðinni sem þurfti að hafa fyrir hlutunum. Þessari kynslóð tókst með samheldni að búa til umhverfi sem við njótum í dag. Afi hafði traustan félaga sér við hlið þar sem amma var. Það hefur örugglega ekki verið létt hlutverk að gæta bús og barna þegar fyrirvinnan var alltaf úti í sjó og ekki í símasambandi eins og nú er.<br>

Við höfum öll misst mikið en amma þó mest. Afi er nú kominn til feðra sinna. Þar mun hann vaka yfir okkur og þar hittir hann Sigga á ný. Þó missirinn sé okkur öllum sár, þá lifa minningarnar, minningar sem við gleymum aldrei. Afi var farsæll, traustur og trúr sínu starfi. Þannig mun ég minnast hans.<br>

'''Sigurður Helgi Sveinsson'''<br>

Friður Guðs þig blessi. Hafðu þökk fyrir allt og allt.<br>

Pabbi, mamma og systur.

'''Sigurjón Gottskálksson'''<br>

'''Fæddur 21. mars 1910 - Dáinn 13. febrúar 1995'''

Þegar Diddi var nokkurra mánaða gamall dó móðir hans, og tveggja ára gamall fluttist hann til Vestmannaeyja og ólst þar upp í Hraungerði hjá föður sínum og Ingibjörgu Jónsdóttur frá Hólmahjáleigu í A-Landeyjum, síðari konu Gottskálks.<br>

Þegar eldgosið varð fór Hraungerði undir hraun, en þá hafði Diddi verið þar einn í nokkur ár eftir að systkinin dóu. Þá keypti hann íbúð í blokkinni við Hástein og bjó þar til síðasta árs þegar hann fluttist á Hraunbúðir, dvalarheimili aldraðra. Hann var nokkum tíma á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja vegna fótasárs, en að öðru leyti mjög vel á sig kominn. Dauðdagi hans varð þar snöggur og fyrirvaralaus þegar hann var að búa sig til svefns.<br>

Faðir minn og Diddi voru jafnaldrar og æskufélagar og vinir alla tíð meðan báðir lifðu. Þeir fóru eins fljótt og þeir gátu á sjó og til lunda með feðrum sínum til skiptis. Einnig í úteyjaferðir að sinna sauðfé. Stundum, núna seinni árin, var Diddi að segja mér frá þessu.<br>

Útfarardagur hans var 25. febrúar sl. Um nóttina hafði fallið smámjöll, svo allt var alhvítt af tandurhreinum snjó. Lognið var algert, himinninn heiðskír og sólin skein eins lengi og dagbogi hennar var. Þetta var eins og tákn um líf og starf Didda í Hraungerði. Það gat ekki fullkomnara verið.<br>

'''Friðrik Ásmundsson'''

'''Eggert Ólafsson'''<br>

'''Fæddur 29. júní 1931 - Dáinn 9. sept. 1994'''

Snemma hneigðist hugur hans að vélum og veturinn 1949-50 sótti hann vélstjóranámskeið sem Fiskifélag Íslands stóð fyrir hér í Eyjum á þessum tíma. Þá var hann 19 ára gamall. Það er vægt til orða tekið að segja að vélstjóraferill hans hafi verið gifturíkur, enda Eggert með eindæmum handlaginn og natinn við vélar og ýmis tæki.<br>

Eggert kvæntist 4. júlí 1953 Sigrúnu A. Þórmundsdóttur og eignuðust þau tvö myndarbörn, Halldóru Birnu og Jónas Kristin.<br>

Sigrún lést fyrir tæplega þremur árum, eftir um það bil tveggja ára veikindi. Hjónaband þeirra Sigrúnar og Eggerts var mjög farsælt og þau afar samhent. Lát Sigrúnar var Eggerti mjög þungbært, en hann bar sorg sína ekki á torg enda frekar dulur maður, sem flíkaði lítið tilfinningum sínum. Hann var einstakt prúðmenni og mikill ljúflingur í alla staði, einstaklega barngóður, enda hændust börn mjög að honum. Oft komu barnabörn hans til tals í þröngum hóp.<br>

Eggert var mikill spekúlant eins og oft er sagt, og er það síður en svo meint í niðrandi merkingu hér, því það var æðimargt sem hann vissi og hafði lesið um, margvísleg málefni sem leitað höfðu á huga hans sem hann vildi fræðast um. Ekki er ég viss um að þetta hafi margir vitað, því hann var ekkert fyrir það að láta mikið á sér bera. En hann gat líka verið fastur fyrir, ef hann vissi að hann fór með rétt mál. Það má því segja að hann hafi haft flesta þá góðu eiginleika sem prýtt geta einn mann.<br>

Megi Drottinn vor blessa minningu þessa góða drengs um ókomin ár.<br>

'''Sigurður Óskarsson'''

[[Björn Þórðarson]]<br>

'''Fæddur 13. des. 1918 - Dáinn 31. mars 1994'''

Hann ólst upp í foreldrahúsum á [[Fagrafell|Fagrafelli]] við Hvítingaveg. Skólaganga hans var ekki löng eins og algengt var á þessum tíma enda heillaði sjórinn og iðandi athafnalíf þótt heimskreppan stæði sem hæst á unglingsárum hans. Hann fór ungur að vinna við útgerð föður síns, enda nóg að starfa á svo stóru heimili þar sem oft voru allt að tuttugu manns yfir vertíðina og aðkomumenn bjuggu á heimili útgerðarmannsins. Þórður faðir hans hans heyjaði m.a. í [[Ystiklettur|Ystakletti]] og má geta nærri að Björn og bræður hans hafa þurft að taka til hendinni við að draga björg í bú. Björn var ekki gamall er hann fór að stunda sjóinn með föður sínum á bát hans, vb. Lítillát, fyrst sem háseti og síðan vélstjóri. Björn eignaðist vb. [[Happasæll VE|Happasæl]] árið 1941 ásamt Þórði bróður sínum og hóf þá formannsferil sinn. Gerðu þeir bátinn út um tíma frá Þórshöfn á Langanesi og víðar. Eftir það var hann formaður á vb. Ingólfi.<br>

Björn fluttist frá Vestmannaeyjum á stríðsárunum og reri frá Grindavík í nokkur ár. Árið 1947 varð hann formaður á vb. Grindvíkingi, en það var glæsilegur nýsmíðaður bátur og var Björn einn eigendanna. Hann var formaður á Grindvíkingi í nokkur ár bæði á vertíð og á síldveiðum fyrir Norðurlandi. Björn var mikill aflamaður og eina vetrarvertíð varð hann aflahæstur yfir landið.<br>

Björn veiktist á miðjum aldri og varð óvinnufær eftir það. Hann andaðist á Hrafnistu í Reykjavík 31. mars 1994.<br>

'''Theodór S. Georgsson'''

'''Stefán Krístinn Guðmundsson'''<br>

Við minnumst Stebba sem kærleiksríks og gefandi drengs. Hann hafði mikinn áhuga á knattspyrnu og stundaði þá íþrótt sem ungur drengur af miklu kappi og var valinn í unglingalandsliðið. Það var alltaf gaman þegar Stebbi frændi kom úr siglingum með fangið fullt af gjöfum til lítilla frændsystkina. Stebbi aðstoðaði föður sinn mikið í veikindum móður sinnar, ásamt bróður sínum, og eiga þeir bestu þakkir skilið.

Stefán hélt heimili að Áshamri 30 síðustu ár ævi sinnar.<br>

Guð geymi þig, elsku Stebbi.<br>

Pabbi, systkini, synir og frændfólk<br>

'''Sigmundur Karlsson'''<br>

'''Fæddur 23. sept. 1912 - Dáinn 13. apríl 1994'''

Til Vestmannaeyja kemur Sigmundur ungur maður og byrjaði sjómennsku sína hjá [[Ársæll Sveinsson|Ársæli]] á [[Fagrabrekka|Fögrubrekku]]. Er Sigmundur kom til Eyja hafði hann aflað sér vélstjóraréttinda, aðeins 18 ára gamall, og varð það hans aðalstarf upp frá því.<br>

Á Fögrubrekku verða þáttaskil í lífi Sigmundar, þar kynnist hann konuefni sínu, [[Klara Kristjánsdóttir|Klöru Kristjánsdóttur]] frá [[Heiðarbrún]], og felldu þau fljótt hugi saman. Reyndu þau fyrst fyrir sér búskap heima í foreldrahúsum á Stokkseyri. Foreldrar hans höfðu þá flutt þangað, en vera þeirra á Stokkseyri var stutt. Fluttust þau Klara og Sigmundur til Vestmannaeyja og áttu þau þá von á fyrsta barni sínu. Börnin urðu alls 11. Þau bjuggu lengst af á Hásteinsvegi 38 ([[Nikhóll|Nikhól]]).<br>

Ég vil þakka föður mínum góðar samverustundir og góðar minningar.<br>

'''Kristján Sigmundsson'''

'''Þorgils Bjarnason'''<br>

[[Þorgils Bjarnason]] var fæddur á Ásólfsskála í Vestur-Eyjafjallahreppi þann 9. sept. 1905. Foreldrar hans voru Ólöf Bergsdóttir og Bjarni Bjarnason og var Þorgils yngstur í hópi átta systkina.<br>

Árið 1924 kom Gilsi hingað í fyrsta sinn og vann sem vertíðarmaður hjá Magnúsi á Felli. Vann í aðgerð en fór fljótlega að stunda sjóinn. Fluttist síðan hingað alkominn 1930.<br>

Þegar systir Þorgils og fjölskylda hennar fluttist til Reykjavíkur árið 1945 fór hann til heitkonu sinnar, Guðrúnar, sem var frá Gerðarkoti í Vestur-Eyjafjarðahreppi. Bjuggu þau hjá bróður Guðrúnar, Björgvini Jónssyni útgerðarmanni, til ársins 1952 er þau fluttust í austurenda [[Fagurhóll|Fagurhóls]], Strandvegi 55.<br>

Þessi ár var Gilsi alltaf á sjó og stundaði hefðbundna vertíðarróðra. Honum leið hvergi betur en á sjó. Þótti honum þetta skemmtileg vinna og þá sérstaklega síldveiðin. Var hann meðal annars á Ísleifi III., Jóni Stefánssyni og Helga Helgasyni.<br>

Blessuð sé minning hans.<br>

Eggert og Hulda

'''Ögmundur Sigurðsson'''<br>

'''Fæddur 17. jan. 1911 - Dáinn 22. sept. 1994'''

Það var erfitt að vinna fyrir heimilinu á þesum tíma, börnin voru fjögur og það elsta aðeins fjögurra ára. Það varð úr að faðir minn var sendur tvö sumur í röð, þá aðeins 6 og 7 ára gamall, í sveit hjá óvandabundnu fólki þar sem hann varð oft á tíðum að vinna erfið verk ofvaxin litlum dreng.<br>

Þegar faðir minn var átta ára var hann tekinn í fóstur á gott heimili hjá frænku sinni Oddnýju Jónsdóttur í Kerlingardal í V-Skaftafellssýslu.<br>

Faðir minn lést þann 22. sept. 1994 á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja, þrotinn að kröftum. Guð blessi minningu þeirra.<br>

'''Sigurður Ögmundsson'''

'''Guðsteinn Þorbjörnsson'''<br>

'''Fæddur 6. sept. 1910 - Dáinn 14. febrúar 1995'''

Systkyni föður míns voru sjö talsins og lifa þrjú þeirra föður minn, Guðrún, Sóley og Arnmundur, auk fóstursysturinnar Sigríðar Hermanns.<br>

Fjórtán ára að aldri fór faðir minn ásamt fleirum að sumarlagi til sjós á trillu með Stefáni Erlendssyni og voru þeir á handfærum úti fyrir Austfjörðum. Eftir það var sjómennska aðalstarf föður míns meðan heilsa og kraftar entust.<br>

Blessuð sé minning föður míns.<br>

'''Reynir Guðsteinsson'''

'''Gunnar Eiríksson'''<br>

'''Fæddur 9. sept. 1916. - Dáinn 7. des. 1994.'''

Fregnin um andlát Gunnars hefði ekki átt að koma á óvart, aldurinn orðinn nokkuð hár, og heilsan farin að bila. En það er eins og maðurinn með ljáinn komi alltaf á óvart, ekki síst þegar það gerist snögglega og án verulegs aðdraganda. Svo fór með Gunnar, hann reis upp frá matarborðinu, en hneig svo niður og var allur. Hljóðlátt og án alls umstangs, en þannig var líf hans. Hann var ekki mikið fyrir að láta hafa fyrir sér.<br>

Gunnar var Vestmanneyingur, fæddur þar og uppalinn, á eyjunni fögru þar sem allt snýst um hafið og það sem það gefur af sér. Það var ekki um sérlega margt að velja fyrir efnalitla unga menn á fyrri hluta þessarar aldar, annað hvort að koma sér á brott, upp á fastalandið, eða snúa sér að sjónum. Og það var það sem Gunnar gerði, sjómennska varð hans aðalævistarf. Hann stundaði sjóinn á fiskiskipum, smáum og stórum, frá Eyjum og frá Reykjavík. Gunnar var frábær sjómaður, skyldurækinn og harðduglegur, enda eftirsóttur í skiprúm. Í landi átti hann lengst af öruggt og gott heimili í litla húsinu sem foreldrar hans áttu við Heimagötu, [[Dvergasteinn|Dvergasteini]]. En örlög þessa sögufræga húss urðu, eins og svo margra annarrra húsa í Eyjum, að grafast undir tugi metra þykku hraunlagi.<br>

Gunnar var sannarlega það sem allir menn gjarnan vilja vera - drengur góður.<br>

'''Óskar Steindórsson'''

'''Steinar Ágústsson'''<br>

'''Fæddur 16. febrúar 1936 - Dáinn 7. ágúst 1994'''

Steinar vitnaði oft í siglingarnar og hvernig heimurinn hefði komið honum fyrir sjónir. Það voru fróðlegar frásagnir. Tíðrætt var honum um siglingarnar til gamla Sovéts og hafði hann frá mörgu að segja. Hann talaði oft um það að þeir sem væru hallir undir stjórnarfarið og ráðamenn austantjalds þess tíma hefðu gott af því að fara og skoða með eigin augum þá eymd sem þjóðirnar bjuggu við. Það hlyti að hafa áhrif á þá sem nærri kæmu og vart líklegt að þeir hinir sömu myndu hampa slíkum aðstæðum og biðja um það sér og löndum sínum til handa.<br>

Seinasta áratuginn starfaði Steinar í landi sem verkamaður og þá lengst af í Vinnslustöðinni.

Hafðu þakkir, kæri vinur, fyrir samfylgdina og allt sem þú hafðir að gefa. Megi góður Guð varðveita þig og blessa.<br>

'''Guðmundur Þ. B. Ólafsson'''

'''Gunnar Ingi Einarsson'''<br>

'''Fæddur 29. okt. 1951 - Dáinn 26. febr. 1995'''

Ekki er hægt að minnast á Gunnar nema tala um Ágúst tvíburabróðir hans líka því þeirra samband var svo mikið að þar sem annar var, þar var hinn líka. Þetta sýndi sig best þegar Gústi krækti sér í skátastelpu úr Vestmannaeyjum, þá gerði Gunnar það líka. Báðir urðu þeir á skömmum tíma eins og innfæddir eyjapeyjar geta bestir orðið. Á æskuárum myndaðist sterkur hópur vina og leikbræðra í hverfinu, en aðalleiksvæðið var á Skólavörðuholtinu. Oft var gaman og mikið hlegið þegar þeir bræður voru að rifja upp alls konar atvik og prakkarasögur frá þessum árum.<br>

Aðalstarf Gunnars var trésmíði sem hann lærði hjá föður sínum. Hér í Eyjum vann hann um tíma hjá Ístaki, Vestmannaeyjabæ og Erlendi Péturssyni, en lengst, eða um 18 ár, hjá Hraðfrystistöðinni og Ísfélaginu eftir sameiningu. Ef Gunnar tók að sér verk, hvort sem það var fyrir vinnuveitandann eða vini og kunningja, svo sem eitt sólhús eða bílskúr, þá var verkið klárað til enda og ekkert málæði þar um, en húmorinn var alltaf á sínum stað.<br>

Hann vann sér traust allra sem kynntust honum og í félagsstarfinu, bæði í Lions og Íþróttafélaginu Þór, var hann vel virkur og átti þar fjölda vina.<br>

Fyrsta smjörþef af sjómennsku fékk Gunnar árið 1971 þegar hann réðst sem háseti á Selána eitt sumar og sigldi á Evrópuhafnir. Árið 1991 réðst hann svo á nótaskipið Sigurð Ve og var þar öll úthöld síðan, en vann við smíðar þess á milli hjá sínum trausta vinnuveitanda Sigurði Einarssyni.<br>

Blessuð sé minning um góðan dreng.<br>

'''Hilmir Högnason'''

'''Hörður Róbert Eyvindsson'''<br>

'''F. 31. des. 1944 - Dáinn 19. júni 1994.'''

Róbert ólst upp á Seyðisfirði og í Færeyjum og þar sleit hann barnsskónum. Hann ólst upp við ástríki foreldra sinna í faðmi stórrar fjölskyldu, en hann átti átta systkini og var næstelstur þeirra.<br>

Hann fluttist til Vestmannaeyja með fjölskyldu sinni um 1960 og hóf þá fljótlega störf hjá Fiskiðjunni hf. hér í bæ og starfaði þar að mestu um 20 ára skeið, þó ekki samfellt.<br>

Að leiðarlokum færi ég eftirlifandi börnum og fósturbörnum, aldraðri móður og systkinum hans, tengdaforeldrum og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur.<br>

'''Stefán Runólfsson'''

'''Einar Guðmundsson'''<br>

'''F. 14. júlí 1914 - D. 24. mars 1995'''

Strax á unga aldri markaðist lífsbraut Einars er hann fer að stunda sjómennsku 15 ára gamall með Ólafi Ingileifssyni skipstjóra. Næstu níu árin er hann að mestu með Guðjóni Valdasyni, fyrst á Voninni frá Akureyri, þá Gottu, Skiðblani og lengst á Kap sem vélstjóri. Einar aflaði sér vélstjóraréttinda 1932 og hið minna fiskimannapróf tók hann 1933. Eftir að Einar hættir á Kapinni var hann næstu árin vélstjóri eða stýrimaður á ýmsum bátum héðan frá Eyjum, m.a. sigldi hann nær öll stríðsárin með ísvarinn fisk til Englands á Sæfellinu. Árið 1946 lauk Einar prófi úr Stýrimannaskólanum í Reykjavík og er eftir það stýrimaður eða skipstjóri á bátum héðan frá Eyjum allt fram að árinu 1950 en þá verða þáttaskil í lífi Einars er hann kaupir Björgu VE 5 ásamt öðrum. Einar var alla tíð farsæll skipstjóri og útgerðarmaður.

Einar var virkur félagi í Skipstjóra- og stýrimannafélaginu Verðandi, en þar var hann gjaldkeri í 17 ár. Einar var af verðleikum heiðraður af stéttarfélagi sínu og einnig af sjómannadagsráði Vestmannaeyja. Einar var einn af 30 sem stofnuðu [[Sparisjóður Vestmannaeyja|Sparisjóð]] Vestmannaeyja árið 1942 en þá var Einar 28 ára gamall. Einar bar ávallt hag Sparisjóðsins fyrir brjósti og sat nær alla aðalfundi frá upphafi og seinast þann 25. febrúar 1995.

Með Einari Guðmundssyni er genginn góður og gegn maður. Ég er þakklátur fyrir að hafa fengið tækifæri til að kynnast honum. Ég sendi eftirlifandi eiginkonu og öllum afkomendum Einars Guðmundssonar samúðarkveðjur.<br>

'''Benedikt Ragnarsson'''

                      

'''Karl S. Guðmundsson'''<br>

Með Karli í Reykholti er horfinn góður fulltrúi þeirrar kynslóðar sem byggði upp þann þróttmikla útgerðarbæ sem Vestmannaeyjar hafa lengstum verið á þessi öld.<br>

'''G.Á.E.'''

'''Páll Kristinn Halldór Pálsson'''<br>

Palli ólst upp í góðum og tilþrifamiklum bræðrahópi. Stundum gegndu þeir nafni allir fyrir einn og einn fyrir alla: Óli, Kalli, Rabbi, Mari, Már og Palli, fullu nafni Hjörleifur Már Erlendsson, Marinó Hafsteinn Andreasson, Karl Valur Andreasson, Óli Markús Andreasson og Þórir Rafn Andreasson. Móðir þeirra, Guðbjörg Sigurðardóttir, var kjarnakona, en þótt oft væri erfitt í ári á heimilinu auðnaðist húsmóðurinni alltaf að eiga mat handa strákunum sem allir voru hörkuduglegir og listrænir. Þetta var fátækt fólk með stórt hjartalag og kom sér áfram af miklum dugnaði og elju, með vinarþel í buddu stað, þegar lagt var í hann á eigin ábyrgð.

Palli gekk aðeins í barnaskóla, en tók strangar lotur í lífsins skóla og fór ekkert alltof vel út úr því þar sem hann ánetjaðist Bakkusi ungur og rauf ekki þau bönd meðan heilsa entist. Palli var ákaflega handlaginn og oft gott að vinna á móti honum sökum hæfileika hans og þess að hann var örvhentur. Hann stundaði öll störf til sjós og lands og fetaði lífsins fábreytta farveg hávaðalaus í garði samfélagsins.<br>

Megi góður Guð geyma hann, megi minningin um góðan dreng gefa eftirlifandi hlýju og gleði.<br>

'''Páll Helgason'''

'''Ragnar Helgason'''<br>

Blessuð sé minning Ragnars Helgasonar.<br>

'''Agnar Angantýsson'''

'''Ingvar Gíslason'''<br>

Ingvar giftist 21. maí 1955 Guðbjörgu Magnúsdóttur frá Felli en hún lést 5. maí árið 1982.<br>

'''Guðni Grímsson'''

'''Emil M. Andersen'''<br>

[[Emil M. Andersen|Emil Marteinn Andersen]], eins og hann hét fullu nafni, var fæddur í Vestmannaeyjum 31. júlí 1917. Foreldrar hans voru hjónin Jóhanna Guðjónsdóttir, sem ættuð var úr Landeyjum, og maður hennar Pétur Andersen, skipstjóri og útgerðarmaður, sem fæddur var í Frederikssundi í Danmörku.<br>

Pétur Andersen og Jóhanna eignuðust sex börn sem öll komust til manns. Jóhanna Guðjónsdóttir andaðist 23. nóvember árið 1934. Síðari kona Danska-Péturs var Magnea Jónsdóttir og eignuðust þau tvö börn. Pétur Andersen andaðist árið 1955.<br>

Afkomendur Péturs Andersens hafa sett svip á mannlíf í Vestmannaeyjum á þessari öld, ekki síst á sviði sjávarútvegs og útgerðar, en allt er þetta atgervis- og dugnaðarfólk.<br>

Emil Andersen var uppalinn á heimili þar sem voru mikil umsvif og lífið snerist um útgerð og afla úr sjó. Að honum stóðu styrkir stofnar í báðar ættir.<br>

Hann byrjaði kornungur sjómennsku og útgerð og var aðeins 17 ára gamall vetrarvertíðina 1935 þegar hann hóf útgerðarrekstur ásamt föður sínum og bræðrum, þeim Willum, Knud og Njáli, sem allir voru þekktir borgarar í Vestmannaeyjum, en Willum skipstjóri er nú látinn.<br>

Þegar Danski-Pétur VE 423,103 tonna stálskip frá skipasmíðastöð Þorgeirs og Ellerts á Akranesi, kom til heimahafnar í fyrsta skipti 10. mars 1971 átti ég viðtal við Emil sem birtist í Sjómannadagsblaðinu það ár. Hann sagði mér þá að Danski-Pétur væri fimmti báturinn sem hann gerði út. Aðrir bátar sem Emil átti í voru Skógafoss elsti, VE 236, Meta, Skógafoss yngri og Júlía. Með kaupunum á Júlíu hóf Emil rekstur eigin útgerðar, en áður höfðu þeir Andersenbræður rekið félagsútgerð. Emil Andersen var lengstum sjálfur skipstjóri á Júlíu og var oftast kenndur við þann bát og þekktur sem Malli á Júlíu, svo samgróinn var hann starfinu og bátnum.<br>

Þegar Jóel sonur hans hafði lokið skipstjórnarprófi frá Stýrimannaskólanum í Vestmannaeyjum árið 1970 tók hann smám saman við skipstjórn á Júlíu og síðar Danska-Pétri.<br>

Ég, sem þessar línur rita, á Emil margt að þakka, höfðingsskap og vinsemd. Fjölskylda mín og háaldraður faðir, sem þau hjón hafa alltaf sýnt einstaka vináttu og tryggð, vottum eftirlifandi eiginkonu hans, Þórdísi Jóelsdóttur, og allri fjölskyldunni einlæga samúð við fráfall hans og sendum þeim kveðjur. Minning hans lifir.<br>

'''Guðjón Ármann Eyjólfsson'''

'''Högni Magnússon'''<br>

'''F. 18. júní 1921 - D. 10. október 1994.'''

Eftir að Högni kom í land vann hann við netagerð, m.a. í Net hf. og á netaverkstæði Einars Sigurðssonar í gömlu Austurbúðinni, eða Fram eins og það hús var einnig nefnt.<br>

Högni á Lágafelli tók alla tíð virkan þátt í störfum sjómannasamtakanna í Vestmannaeyjum. Hann sat í stjórn Sjómannafélagsins Jötuns um árabil, bæði í trúnaðarráði og í stjórn; fyrst í trúnaðarráði og í varastjórn frá 1962. Árið 1968 var hann kjörinn í aðalstjórn Jötuns sem gjaldkeri og gegndi því embætti fram til aðalfundar í janúar 1976. Högni var þá fluttur með fjölskyldu sína til Reykjavíkur eins og svo margur Vestmanneyingur í eldgosinu 1973. En þetta sýnir vel hvert traust félagarnir sýndu honum.

Eftir að Högni fluttist til Reykjavíkur árið 1973 hóf hann störf hjá Almennum tryggingum hf. og Alþýðusambandi Íslands og starfaði þar fram yfir sjötugt.<br>

Högni kvæntist Kristínu Magnúsdóttur frá Skinnalóni á Melrakkasléttu árið 1953. Þau eignuðust tvo syni, Einar Ottó og Magnús Hörð, og er Einar Ottó búsettur í Vestmannaeyjum.<br>

Hin síðari árin átti Högni við erfiðan hjartasjúkdóm að stríða og var mjög alvarlega veikur þó að hann kæmist aftur til nokkurrar heilsu með dugnaði og viljastyrk. Hinn 10. október sl. fékk hann skyndilega hjartaáfall sem lagði hann að velli þar sem hann var í heimsókn hjá kærum sonarsyni í Eyjafjallasveit.

Með Högna á Lágafelli kveðja sjómenn í Vestmannaeyjum góðan samherja sem var lengi í forystusveit þeirra. Blessuð sé minning hans.<br>

'''Halldór Páll Stefánsson'''<br>

Mig langar að minnast nokkrum orðum vinar og félaga, Halldórs P. Stefánssonar, sem fórst af slysförum í Ólafsvík 1. apríl 1995.<br>

Ég fékk fréttina um slysið í Ólafsvík í gegnum síma snemma morguns og sló á mig óhug því þarna sá ég á eftir góðum vin og félaga sem var enn í blóma lífsins. Hann eins og aðrir sjómenn vinna oft við erfiðar og hættulegar aðstæður og það sannaðist þarna að hætturnar liggja víða. Oftast tengja menn slys á sjó við það þegar skip eru úti á rúmsjó, en því fylgir einnig hætta þegar sjómenn þurfa að fara um borð í skip sín í alls konar veðrum við erfið skilyrði.<br>

Það var mjög gott að umgangast Dóra og það var alveg sama hvað hann var beðinn um að gera, hann brást alltaf bæði fljótt og vel við. Það var eitt af einkennum hans að honum fannst svo sjálfsagt að ganga í öll störf og var víkingur til vinnu.<br>

Dóri var hvers manns hugljúfi, og það var oft líflegt um borð því þegar sá gállinn var á honum átti hann það til að æsa menn upp og var laginn við að vera ósammála mönnum til að fá umræður. Hann hafði gaman af því að koma inn í eldhús til að æsa kokkinn upp en ég var kokkur. Ég verð að viðurkenna að honum tókst það stundum. En það var segin saga að eftir stutta stund kom hann aftur eins og ekkert hefði í skorist og spurði hvort hann ætti ekki að vaska upp fyrir mig. Þetta er aðeins brot af því sem kemur upp í hugann þegar ég rifja upp samveruna með Dóra.<br>

Leiðir okkar skildu á sjónum. Ég hef oft síðan hugsað til hans og saknað þar góðs vinar. Dóri var einstakt snyrtimenni og var alltaf reiðubúinn að hjálpa mér við tiltektir og þrifnað og hafa fáir sem ég hef verið með til sjós komist með tærnar þar sem hann hafði hælana í þeim efnum. Þetta eru eiginleikar sem ég, kokkurinn um borð, kunni að meta.<br>

Ég votta Ásu, móður hans, systkinum og öðrum ættingjum mína dýpstu samúð. Dóri var stoð og stytta móður sinnar og missir hennar er mikill. Ég vona að góður Guð veiti þeim styrk í sorginni en ég veit að minningar þeirra um góðan son, bróður og frænda mun létta þeim byrði sorgarinnar.<br>

{{Sjómannadagsblað Vestmannaeyja}}