„Saga Vestmannaeyja II./ IV. Fiskur og fiskverkun o.fl.“: Munur á milli breytinga

Fara í flakk Fara í leit

Saga Vestmannaeyja II./ IV. Fiskur og fiskverkun o.fl. (skoða efni)

Útgáfa síðunnar 25. apríl 2012 kl. 20:11

1 bæti bætt við ,  25. apríl 2012
ekkert breytingarágrip
MyndræntWiki-texti
m (Verndaði „Saga Vestmannaeyja II./ IV. Fiskur og fiskverkun o.fl.“ [edit=sysop:move=sysop])
Ekkert breytingarágrip
 
Lína 16: Lína 16:
Fiskkrær eða saltfiskkrær, hér kallaðar krær, komu í stað hjallanna eftir að saltfisksverkunin hófst, og voru margar byggðar úr gömlu hjöllunum. Hver jörð hafði nú sína jarðakró. Fiskkrærnar voru í [[Skipasandur|Skipasandi]] ofan við núverandi [[Strandvegur|Strandveg]], og seinna, þegar útvegurinn óx, voru fiskhús, salthús og fiskkrær reist á stöplum úti í sjónum utan við Strandveginn. Hver, sem á land sté við bæjarbryggjuna, varð fyrst að fara gegnum króar- og fiskhúsahverfið, svo að fljótt var gengið úr skugga
Fiskkrær eða saltfiskkrær, hér kallaðar krær, komu í stað hjallanna eftir að saltfisksverkunin hófst, og voru margar byggðar úr gömlu hjöllunum. Hver jörð hafði nú sína jarðakró. Fiskkrærnar voru í [[Skipasandur|Skipasandi]] ofan við núverandi [[Strandvegur|Strandveg]], og seinna, þegar útvegurinn óx, voru fiskhús, salthús og fiskkrær reist á stöplum úti í sjónum utan við Strandveginn. Hver, sem á land sté við bæjarbryggjuna, varð fyrst að fara gegnum króar- og fiskhúsahverfið, svo að fljótt var gengið úr skugga
um, hver var aðalatvinnuvegur þessa héraðs. Margar þessar fiskkrær eru mjög hrörlegar og til lítillar prýði fyrir bæinn, enda fækkar þeim nú óðum. Fiskhúsin, beitu- og króarhúsin, sem áður voru nauðsynleg og samtvinnuð útgerðinni, eru að verða að sumu leyti óþörf og samsvara ekki kröfum nútímans. Ný fiskhús af steinsteypu eru reist upp af [[Skildingafjara|Skildingafjöru]]. Fiskhús og krær, sem ennþá eru skráðar hjá umboðinu, eru yfir 130 að tölu og goldin af þeim árleg leiga í ríkissjóð. Saltfiskkrærnar fara sennilega bráðum að verða úr sögunni eins og hjallarnir. Þungamiðja fiskiðnaðarins á landi er bundin nú við íshús og hraðfrystistöðvar.<br>
um, hver var aðalatvinnuvegur þessa héraðs. Margar þessar fiskkrær eru mjög hrörlegar og til lítillar prýði fyrir bæinn, enda fækkar þeim nú óðum. Fiskhúsin, beitu- og króarhúsin, sem áður voru nauðsynleg og samtvinnuð útgerðinni, eru að verða að sumu leyti óþörf og samsvara ekki kröfum nútímans. Ný fiskhús af steinsteypu eru reist upp af [[Skildingafjara|Skildingafjöru]]. Fiskhús og krær, sem ennþá eru skráðar hjá umboðinu, eru yfir 130 að tölu og goldin af þeim árleg leiga í ríkissjóð. Saltfiskkrærnar fara sennilega bráðum að verða úr sögunni eins og hjallarnir. Þungamiðja fiskiðnaðarins á landi er bundin nú við íshús og hraðfrystistöðvar.<br>
Við krærnar fór fiskaðgerðin fram áður. Aðgerðarstúlkur, hvort sem voru heimastúlkur eða hlutakonur, þ.e. stúlkur ráðnar yfir vetrar- eða vorvertíð og gengu í hlutum, hirtu fiskinn við skipti á lendingarstað og dróu fiskinn eins og sagt var með fiskkrókum að fiskkrónum, þar sem aðgerðin fór fram á steinstéttum, seinna pöllum, við krærnar. Þessir fiskkrókar voru þannig gerðir, að í eikarhöldu, er lét vel í hendi, voru festir járnkrókar sinn í hvorn enda. Karlmannakrókar voru bugstærri en þeir, er kvenfóikið notaði, hinir síðarnefndu oft fagurlega renndir og jafnvel útskornir. Kvenfólki var ætlað að bera, hér sagt að draga, fisk á hvorum krók og þannig tvo fiska í hendi, en körlum tíðast helmingi meira. Kvenfólk afhausaði og slægði fisk, en karlar flöttu og söltuðu. Eftir að fiskútgerðin óx mjög varð öll aðgerð á fiski smám saman karlaverk. Fiskþvott önnuðust karlmenn alltaf fyrrum. Var fiskurinn þá þveginn úr sjávarlónum og borinn þangað og frá upp á stakkstæðin. Seinna var sjór fluttur í stór ker við fiskhúsin og fiskurinn þveginn þar. Eftir að stórútgerðin hófst annaðist kvenfólk fiskþvott, einkum fyrir verzlanirnar. Á stakkstæðunum, en svo voru þerrireitirnir ætíð nefndir hér, var fiskinum stakkað í stakka, venjulega kúlustakkað, en eigi sporðstakkað. Þegar búið var að þurrka fiskinn nokkuð, voru fiskstakkarnir fergðir og hlaðið á þá miklu grjótfargi. Þótti það erfitt verk. Undir grjótfarginu var fiskurinn látinn vera nokkra daga og síðan fullþurrkaður. Þessu var hætt seinna. Grjótvinnsla var hér mikil til stakkstæðisgerðar og garðalagna um matjurtagarða. Fiskurinn var borinn fyrrum á börum upp á stakkstæðin, og var það oft verk kvenna og unglinga, er og störfuðu mest að fiskbreiðslu og öðru og höfðu atvinnu af þessu yfir sumarmánuðina. Nú er fiskvinnan að mestu með öðrum hætti og komin í hendur fiskflökunarfólksins og aðgerðarmanna. Fiskurinn fer í ísfiskflutningaskipin og hraðfrystihúsin. [[Ísfisksamlagið]] er félag útvegsmanna, hliðstætt [[Lifrarsamlag Vestmannaeyja|Lifrarsamlaginu]]. Það annast útflutning á þeim fiski, sem hér aflast.<br>
Við krærnar fór fiskaðgerðin fram áður. Aðgerðarstúlkur, hvort sem voru heimastúlkur eða hlutakonur, þ.e. stúlkur ráðnar yfir vetrar- eða vorvertíð og gengu í hlutum, hirtu fiskinn við skipti á lendingarstað og drógu fiskinn eins og sagt var með fiskkrókum að fiskkrónum, þar sem aðgerðin fór fram á steinstéttum, seinna pöllum, við krærnar. Þessir fiskkrókar voru þannig gerðir, að í eikarhöldu, er lét vel í hendi, voru festir járnkrókar sinn í hvorn enda. Karlmannakrókar voru bugstærri en þeir, er kvenfólkið notaði, hinir síðarnefndu oft fagurlega renndir og jafnvel útskornir. Kvenfólki var ætlað að bera, hér sagt að draga, fisk á hvorum krók og þannig tvo fiska í hendi, en körlum tíðast helmingi meira. Kvenfólk afhausaði og slægði fisk, en karlar flöttu og söltuðu. Eftir að fiskútgerðin óx mjög varð öll aðgerð á fiski smám saman karlaverk. Fiskþvott önnuðust karlmenn alltaf fyrrum. Var fiskurinn þá þveginn úr sjávarlónum og borinn þangað og frá upp á stakkstæðin. Seinna var sjór fluttur í stór ker við fiskhúsin og fiskurinn þveginn þar. Eftir að stórútgerðin hófst annaðist kvenfólk fiskþvott, einkum fyrir verzlanirnar. Á stakkstæðunum, en svo voru þerrireitirnir ætíð nefndir hér, var fiskinum stakkað í stakka, venjulega kúlustakkað, en eigi sporðstakkað. Þegar búið var að þurrka fiskinn nokkuð, voru fiskstakkarnir fergðir og hlaðið á þá miklu grjótfargi. Þótti það erfitt verk. Undir grjótfarginu var fiskurinn látinn vera nokkra daga og síðan fullþurrkaður. Þessu var hætt seinna. Grjótvinnsla var hér mikil til stakkstæðisgerðar og garðalagna um matjurtagarða. Fiskurinn var borinn fyrrum á börum upp á stakkstæðin, og var það oft verk kvenna og unglinga, er og störfuðu mest að fiskbreiðslu og öðru og höfðu atvinnu af þessu yfir sumarmánuðina. Nú er fiskvinnan að mestu með öðrum hætti og komin í hendur fiskflökunarfólksins og aðgerðarmanna. Fiskurinn fer í ísfiskflutningaskipin og hraðfrystihúsin. [[Ísfisksamlagið]] er félag útvegsmanna, hliðstætt [[Lifrarsamlag Vestmannaeyja|Lifrarsamlaginu]]. Það annast útflutning á þeim fiski, sem hér aflast.<br>
Undir umboðinu eru talin nokkuð yfir hundrað stakkstæði eða þerrireitir, sem goldið er af. Hefir þeim fækkað allmikið seinni árin.<br>
Undir umboðinu eru talin nokkuð yfir hundrað stakkstæði eða þerrireitir, sem goldið er af. Hefir þeim fækkað allmikið seinni árin.<br>
[[Þurrkhúsið|Fiskþurrkunarhús]] reistu þeir útgerðarmennirnir [[Þorsteinn Jónsson (Laufási)|Þorsteinn Jónsson]] í Laufási og [[Stefán Guðlaugsson]] í [[Gerði-litla|Gerði]] hér. Firmað skrásett 1933.<br>
[[Þurrkhúsið|Fiskþurrkunarhús]] reistu þeir útgerðarmennirnir [[Þorsteinn Jónsson (Laufási)|Þorsteinn Jónsson]] í Laufási og [[Stefán Guðlaugsson]] í [[Gerði-litla|Gerði]] hér. Firmað skrásett 1933.<br>
Sótt frá „http://heimaslod.is/index.php/Kerfissíða:MobileDiff/71790“

Leiðsagnarval