„Blik 1973/Sparisjóður Vestmannaeyja og eldgosið“: Munur á milli breytinga

Einhver íhugull náungi uppgötvaði þessa staðreynd: Fólkið getur verið án peningastofnunar, en hún ekki án fólksins. — Og nú voru í hríð eldgossins peningastofnanir Eyjabúa sviptar fólkinu, stoðir þeirra og styttur dreifðar út um hvippinn og hvappinn, — þær einar og yfirgefnar. <br>

Þessar staðreyndir tóku að sækja á hugann, þegar frá leið og íhyglin kom aftur til sjálfs síns, — sálarlífið náði jafnvægi á nýjan leik eftir átökin miklu. <br>

Sjóðinn lét gjaldkerinn í járnkassa og hann síðan í pappakassa, sem var vandlega krossbundinn. Kassa þennan skyldi hann síðan aldrei við sig skilja fyrr en á áfangastað — í Seðlabankahúsinu í Reykjavík. <br>

----

''Eftir að eitt dagblaðanna í Reykjavík hafði rætt við félagsmálaráðgjafa og geðlækni um rannsóknir þeirra á sálarlífi Vestmannaeyjafólks eftir eldgosið, spurði blaðamaðurinn sjálfan sig og lesendur sína: „Hafa Vestmannaeyingar innbyggt varnarkerfi gegn náttúruhamförum?“ — Snillingurinn [[Sigmund]] gaf Bliki þessa mynd. Hún talar sínu máli.''

{{Blik}}