„Kraftaverkið Guðlaugur Friðþórsson“: Munur á milli breytinga

:''„Þú ert ekki mikið að hjálpa mér,“'' kallaði ég til eins múkkans, en þeir fylgdu mér eftir langleiðina til lands, og það var ágætt. Ég velti því einnig fyrir mér hvort það myndi vilja til að höfrungur kæmi mér til hjálpar, hafði heyrt um slíkt erlendis frá. Ég held að það hafi hjálpað mér mjög að ég var rólegur allan tímann, var ekki hræddur við að deyja, en hins vegar kveið ég því að drukkna ef dauðinn væri á annað borð á næsta leiti. Alltaf þegar ég synti bringusund sá ég land, vitaljósið og Eyjarnar, en þegar ég synti baksundið miðaði ég stefnuna við skæra stjörnu á himni. Það var stjörnubjart lengi vel en síðan fór að verða skýjað og stjörnurnar hurfu að mestu í skýin, en stjarnan mín hvarf aldrei. Ég hafði hana beint frá andlitinu á baksundinu og það brást aldrei að stefnan var rétt þegar ég fór yfir á bringuna. Einu sinni stóð ég mig þó að því að synda frá landi. Þá hafði ég synt með lokuð augun um stund til þess að hvíla mig. Skömmu áður hafði ég snúið mér á sundinu, en var fljótur að snúa frá stefnunni á Dyrhólaey og til Heimaeyjar.

:Eftir nokkrar vangaveltur í brimgarðinum við hamra Heimaeyjar synti ég út úr honum aftur en þá ákvað ég að láta kylfu ráða kasti úr því sem komið var og forlögin höfðu verið mér svona hliðholl. Ég fór því á baksund og synti aftur inn í brimgarðinn, á fullri ferð, án þess að vita hvort framundan væri sandfjara, grýtt urð eða hamraveggur. Þegar ég hafði öslað brimlöðrið á bakinu og taldi mig vera nálægt landi, því brimniðurinn segir manni nokk hve nærri landi maður er, þá sneri ég mér á bringuna og var þá við stóran stein sem var svona 5-10 metra frá stórgrýttri fjörunni. Ég náði taki á klettinum og hélt mér þar meðan fjaraði út, en næsta alda henti mér yfir klettinn og skolaði mér í urðina. Þar komst ég upp á syllu, sem ég skreið upp á, því ég gat ekki staðið. Ég hugsaði með mér að ég væri með sjóriðu og fannst það skammarlegt af sjómanni að vera. Ég sat í nokkrar mínútur á syllunni og skorðaði mig af, því það flæddi upp á sylluna í fyllingum. Ég gerði mér ekki grein fyrir því að lappirnar voru búnar, en síðan komst ég, milli laga, fyrir bergnös í fjörunni og upp á þurrt, loksins.

:Þá fór ég að velta því fyrir mér hvort ég ætti að leggjast niður stundarkorn, en ég var hræddur um að það myndi alveg slokkna á mér ef ég sofnaði þarna, svo ég ákvað að halda áfram eftir stutta stund. Ég skreið fyrst, reyndi síðan að labba, en skjögraði til allra átta og gat satt að segja ekki staðið á fótunum af neinu viti. Ég reyndi að festa spýtu úr fjörunni undir iljarnar á mér, en það gekk ekki. Skæðin tolldu ekki. Ég taldi mér borgið þegar ég var kominn á land, en samt var það ef til vill erfiðara að fara landleiðina um hraunið en sjóleiðina, berfættur og svo dofinn að maður fann ekki fyrir sjálfum sér þótt maður klipi sig.