„Blik 1967/Söngfélag Vestmannaeyja“: Munur á milli breytinga

#[[Sveinn P. Scheving]] bóndi á [[Steinsstaðir|Steinstöðum]].

#[[Sigurður Sigurðsson]] formaður í [[Frydendal]].

#[[Árni Filippusson]], fyrrv. barnakennari, verzlunarm. hjá [[J. P. T.Bryde]].

#[[Jóhannes Hannesson]] hafnsögumanns [[Hannes Jónsson|Jónssonar]] frá [[Miðhús]]um.

#[[Þórarinn Gíslason]], verzlunarmanns Engilbertssonar (Þórarinn á Lundi).

#[[Jón Ingimundarson]] frá [[Gjábakki|Gjábakka]], síðar kenndur við [[Mandalur|Mandal]].

#[[Jóel Eyjólfsson]] frá [[Kirkjubær|Kirkjubæ]], síðar kenndur við [[Sælundur|Sælund]].

Þetta eru 35 nöfn. Þau tíu ár, sem Söngfélag Vestmannaeyja var starfandi, voru 24 karlar í því, þá flestir voru þar. Um tíma voru félagsmenn aðeins 18 en lengst af 20. Talan dálítið hvarflandi frá ári til árs eins og gengur. Ötulustu söngfélagarnir og mestu hjálparhellur söngstjórans voru þeir Eiríkur Hjálmarsson, Árni Filippusson og Sveinn P. Scheving. Eiríkur var ritari félagsins og Árni gjaldkeri fyrstu árin. Þegar Árni Filippusson fluttist til Hafnarfjarðar árið 1897, var Þórarinn Gíslason kosinn gjaldkeri Söngfélagsins.<br>

Þegar Söngfélagið hafði starfað 2-3 ár tók að bera á óstundvísi félagsmanna á söngæfingar. Sumir vanræktu þá félagið gjörsamlega. Þá voru kosnir sérstakir trúnaðarmenn til þess að hvetja félagsmenn til stundvísi og ástundunar og fylgjast með því, að þeir ræktu skyldur sínar við félagsskapinn. Þessir „vökumenn“ voru lengst af Kristján Ingimundarson frá Gjábakka (Klöpp) fyrstu árin og síðar Sveinn P. Scheving og svo enn síðar Guðlaugur Vigfússon og Arngrímur Sveinbjörnsson. Síðast Jóhannes Hannesson og Pétur Lárusson.<br>

Enn söng kórinn fyrir almenning 23. marz 1895. Eftir það skyggði í álinn fyrir Söngfélaginu, því að söngstjórinn veiktist um þessar mundir og lá rúmfastur í nokkrar vikur. Þá reyndust söngfélagarnir hans honum sannir vinir og færðu honum peningagjöf til þess að létta framfærslu heimilisins að Vestri-Löndum, meðan veikindin steðjuðu að og rýrðu efnahag hins fórnfúsa velgjörðarmanns byggðarlagsins. Sumir Eyjabúar urðu einnig til þess að færa kórnum peningagjafir, og létu þeir þannig í ljós ánægju sína og þakklæti til þessa listræna starfs, sem þegar varpaði ljóma listar og menningar yfir byggðarlagið og gat því orðstír í nálægum sveitum. T. d. gaf [[Þorsteinn Jónsson héraðs1æknir]], Söngfélaginu 20 krónur eftir samsöng fyrir almenning. Það voru ekki litlir peningar þá, þegar tímakaupið var innan við 20 aurar.<br>

Annars tók Sigfús Árnason að sér kennslustarfið og söngstjórnina án allra launa. Ástin á sönglistinni og hinn fórnnfúsi vilji voru aðaleigindi hans.

Árið 1895 æfði söngfélagið aðeins 7 lög sökum veikinda söngstjórans. Upp úr áramótunum 1895-1896, eða 3. jan., hélt Söngfélagið 4. samsönginn fyrir almenning. Fleira hamlaði starfsemi Söngfélagsins um þær mundir en veikindi söngstjórans. T. d. átti það í erfiðleikum með að fá lánað hús til að æfa sönginn í. Tvö hús komu að vísu til greina, [[Þinghúsið]] og [[Góðtemplarahúsið|Goodtemplarahúsið]], en bæði voru þau mikið notuð þá til fundahalda, og einmitt þau kvöld, sem bezt hentaði kórfélögunum til æfinga.<br>

Haustið 1896 voru söngæfingar Söngfélagsins afráðnar einu sinni í viku hverri. Þinghús sýslunnar var tekið á leigu til þeirra nota. Eftir þær haustæfingar hélt kórinn þrjá samsöngva fyrir almenning, 29. desember 1896 og 3. og 16. janúar 1897. Og síðasta samsönginn það ár hélt hann svo 12. marz. Inngangseyrir var þá 15 aurar fyrir börn og 20 aurar fyrir fullorðna. En samsöngurinn 16. jan. var haldinn til þess að skemmta börnum og fátæklingum og þessvegna ókeypis aðgangur, enda léði [[stúkan Bára nr. 2|St. Bára nr. 2]] þá fundarhús sitt Söngfélaginu leigulaust.

Árið 1896 gerðist [[Magnús Jónsson sýslumaður]] í Vestmannaeyjum. Ekki hafði hann lengi dvalizt þar, er hann lærði að meta starf og gildi Söngfélagsins og söngstjóra þess í byggðarlaginu. Eftir það lánaði hann Söngfélaginu þinghús sýslunnar til afnota endurgjaldslaust.<br>

Þann 21. febr. 1897 efndu kórfélagarnir til innbyrðis skemmtisamkomu fyrir fjölskyldur sínar, konur og börn, og buðu þangað velgerðarmönnum Söngfélagsins. Félaginu hafði þá safnazt nokkurt fé fyrir hina almennu samsöngva. Þessu fé vörðu nú kórfélagarnir til þess að greiða kostnað af þessari innbyrðis-skemmtun.

Í október 1897 voru söngfélagarnir 18 að tölu. Þá hafði Árni Filippusson, síðar í [[Ásgarður|Ásgarði]] hér, flutzt til Hafnarfjarðar eins og áður segir.

Þann 4. febr. árið 1900 auglýsti Söngfélagið samsöng fyrir almenning í Landakirkju. Skyldi ágóðinn af samsöng þessum renna í „Ekknasjóð hrapaðra og drukknaðra í Vestmannaeyjum”. Af samsöng þessum varð ekkert sökum of lítillar þátttöku almennings. Helzt leit svo út sem almenningur vildi mótmæla því að kirkjan væri notuð til slíkra hluta og keypti sig þess vegna ekki inn á samsönginn. Keyptir voru aðgöngumiðar fyrir kr. 4,70 og gáfu greiðendur það fé í Ekknasjóðinn, enda þótt ekkert yrði af samsöngnum.<br>

til þess að ganga í Söngfélagið. Var gjörður að þeirri hugmynd góður rómur. Auðvitað var það deyfð og drungi í félagsskapnum, sem olli því, að nú væri reynandi að fá blessaðar konurnar eða stúlkurnar til þess að hressa upp á félagsandann og glæða á ný áhugann fyrir sönglistinni, sem sé breyta karlakórnum í blandaðan kór. En til þessa kom þó aldrei, því að um þetta bil breyttist allt viðhorf söngstjórans um framtíð hans í Vestmannaeyjum.<br>

#Ó, guð vors lands, og lands vors guð!

#Ólafur reið með björgum fram.  

#Norðrum sjó fer sigling glæst.  

#Víðbláins veldi, vorsins morgunblær!<br>

 

#Með virðing, ást og hreinum hug.

#Heiðbláa fjólan mín fríða.  

#Það skeið, sem mönnum markað er.

#Nú vil vi begynne en domeredans.