„Blik 1962/Kapítóla Jónsdóttir, minning“: Munur á milli breytinga

Foreldrar Kapítólu ráku um langt skeið hér í Eyjum útgerð og búskap af miklum dugnaði og atorku. Sá atvinnurekstur krefst mikils vinnuafls, sem var að miklu leyti fengið að og framfært að mestu leyti heima á heimilinu, eins og þá var tíðast gert hér í bæ. Hlíðarheimilið var því jafnan mannmargt flesta tíma ársins og mikið aðhafzt þar. <br>

Börnin í Hlíð voru snemma látin leggja barns- og unglingshendina á plóginn og inna af hendi eitthvert gagn, eftir því sem hentast þótti aldri þeirra hvers um sig og orkan leyfði. Að sjálfsögðu var Kapítóla, elzta barn hjónanna, þar fremst í flokki, enda fannst mér hún bera þess merki frá fyrstu tíð, er ég kynntist henni, að vinnan  „settu á manninn mark, meitluðu svip og stældu kjark,“ eins og þar segir. Vinnuhugurinn, eljan og atorkan voru ríkar eigindir í skapgerð og sálarlífi Kapítólu Jónsdóttur. Það leit helzt út fyrir, að hún ynni sér aldrei hvíldar. Og öll hennar störf voru innt af hendi af frábærri samvizkusemi og alúð, ósérhlífni og skyldurækni. Um þetta get ég borið persónulega, þar sem hún var starfsmaður Gagnfræðaskólans í 9 ár, ræsti hann daglega, meðan starfað var hvert ár. Það starf innti hún af hendi af frábærum mannkostum og trúmennsku. <br>

Fyrstu átján hjúskaparárin bjuggu þau hjón að [[Uppsalir|Uppsölum]] eða Faxastíg 7 hér í bæ, voru leigjendur hjónanna þar, [[Finnur Sigmundsson (Uppsölum)|Finns Sigmundssonar]] og [[Þórunn Einarsdóttir (Uppsölum)|Þórunnar Einarsdóttur]]. <br>

Árið 1945 byggðu þau hjón Kapítóla og Jón, sér íbúð að Sólhlíð 6. <br>