Peyjaminning

Nú leitar minn hugur á heimaslóð,

mér helg er sú minning og kær.

þú, Eyjan mín, reyndist mér ungum svo góð

og enn þú stendur hjarta nær.

þótt örlögin bæru mig burt frá þér

og bindi mig fjarri þér enn,

þá vonin í draumi á vængjum mig ber,

til Vestmannaeyja kem ég senn.

Mér hugur í brjósti af fögnuði hlær,

hér sindrar og blikar hinn síkviki sær.

Í æsku ég átti hér ótalmörg spor,

og enn á ný er komið vor.

Ég man okkur peyja í pysjuleit

og prakkarastrikanna fjöld,

Herjólfsdal skreyttan sem hátíðarreit

sæbarða karla með sigg í mund

sem björgina drógu í land,

og lífsglaðar ungmeyjar, léttar í lund,

sem langaði í strákastand.

Mér hugur í brjósti af fögnuði hlær,

hér sindrar og blikar hinn síkviki sær.

Í æsku ég átti hér ótalmörg spor,

og enn á ný er komið vor.

Þó ættirðu eyjan mín erfið ár

og eldurinn léki þig grátt,

þó enn megi finna þín flakandi sár,

þá fegurð samt og tign þú átt.

úr öskunni rístu nú ung og hrein

með órofið átthagaband.

Á Stórhöfða bárurnar byltast við hlein,

þær brotna enn við unnar sand.

Lag: Gísli Helgason

Texti: Hafsteinn Snæland