Kaplagjóta
Kaplagjóta er um löng gjóta sunnan við Dalfjall sem gengur til austurs, samhliða Herjólfsdal. Gjótan dregur nafn sitt af því að á hestum var varpað þar niður til þess að drepa þá, þar sem að ekki mátti borða hrossakjöt lengi á Íslandi. Dæmt um það á Vilborgarstaðaþingi árið 1528 að ekki skyldu vera fleiri en 16 hross í Heimaey, og víðtekin var sú venja að konungsumboðsmaður mætti láta drepa, slá eign sinni á, eða ráðstafa með öðrum hætti þeim hrossum sem fundust fram yfir regluna, en eigendur höfðu þó 14 daga til þess að koma aukateknum hrossum sínum annarsstaðar fyrir. Óskila færleikum var þá gjarnan hrynt ofan í sjóinn sem fundust fram yfir regluna, eða voru orðnir of gamlir til þess að koma að gagni.
Annar staður á Heimaey var notaður til sama brúks, en það voru Kaplapyttir á Stórhöfða.
Tíkartóa-draugurinn
Í suðaustanverðu Dalfjalli, ofan við Kaplagjótu, eru grösugar hillur, sem nefndar hafa verið Tíkartær. Um langt skeið hafðist þar við afturganga sem menn urðu oft varir við. Tildrög að afturgöngu þessari voru þau, að einhverju sinni hafði burðarlítill piltur verið sendur út á fjall til lundaveiða. Fór hann nauðugur í þessa ferð en hart hafði verið að honum gengið. Hrapaði hann í Tíkartónum og gekk síðan aftur. Sást hann oft vera að steypa sér kollhnís fram af Tíkartónum ofan í Kaplagjótu en aldrei gerði hann neinum manni mein, af því er kunnugt sé.
Heimildir
- Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum