Blik 1939, 4. tbl./Minningarorð um Þórunni Friðriksdóttur frá Löndum

Minningarorð
um Þórunni Friðriksdóttur frá Löndum.
F. 9. júní 1922. D. 14. jan. 1939.

Í Gagnfræðaskólanum laugardagsmorguninn 14. jan. Oss setur hljóð. Þórunn Friðriksdóttir dáin — horfin, — hún, sem hafði starfað hér hjá oss og með oss fyrir þremur dögum — dáin.
Gleðibragðið, gáskinn, hin hispurslausa umgengni í frímínútunum, hverfur skyndilega. Alvara; kyrrð. Dauðinn sækir oss heim. Hjá þeim unglingum, sem lengst höfðu starfað með Þórunni, nemendum 3. bekkjar, vara áhrif þessarar sorgarfregnar lengst. Minnin koma fram, ljúf og hlý. Betri félagi varð ekki kosinn ; svo góð, svo blíð, svo einlæg. Alltaf glöð, alltaf jafn látprúð og innileg. Minnin skapa söknuð, — söknuðurinn sorg.
Þórunn hafði fengið gott uppeldi í sínu kyrrláta heimili, í ástríki góðrar og áhrifaríkrar móður. Hún bar þess vott í starfi, orði og æði. — Skylduræknin, samvizkusemin var mjög ríkur þáttur í skapgerð hennar. Henni leið miður vel, ef hún gat ekki fullnægt til hlítar þeim kröfum, sem hún gerði til sjálfrar sín, eða aðrir gerðu til hennar um störf og afköst.
Hún var fáguð í hugsun og sál hennar opin og næm fyrir áhrifum göfugra hugsana og góðra verka.
Hún var gædd farsælum gáfum. Hún var trúrækin og unni öllu góðu og allir, sem henni kynntust, unnu henni.