Blik 1967/Kvæði, Magnús Jakobsson
Fjögur ljóð
Þessi fjögur ljóð hefur hinn góðkunni samborgari okkar hér, Magnús Jakobsson í Skuld, gefið Bliki til birtingar. Kunnum við honum beztu þakkir fyrir.
ÚR LJÓDABRÉFI: KVÖLDVAKANA í GAMLA DAGA
- Vakan fyrrum saman-sett
- sálræn hafði völdin.
- Stakan gerði lífið létt
- löngu vetrarkvöldin.
- ---
- Þér í stöku sendi ég, sjá,
- sanna vöku liðins dags,
- margir bökin beygðu þá
- við bis und töku sögu og brags.
- Þá var tendrað lítið ljós
- lampa á, og þótti gott,
- borin kola í búr og fjós
- með bræðing eða lýsisvott.
- Þá var spunnið, þá var kembt,
- þá var tvinnað snældu á,
- heimiiið allt í stemmning stefnt
- stærðar þáttur ríman þá.
- Þá var prjónað, þá var bætt,
- þá var rökuð gæra mörg,
- ullin sundur teygð og tætt,
- troðin voð, er þótti körg.
- Sögð var einnig saga þá
- af sögumanni, er kunni á skil,
- en þegar í garð fór hátíð há,
- höfð voru til gamans spil.
SKAFTFELLSKA BJARTA BYGGD
- Skaftfellska, bjarta byggð,
- báran þig við
- öræfi' og freðafjöll
- fast móta svið.
- Mér er þín myndin kær,
- minning þín skír og hlý.
- Minn stendur bernskubær
- byggð þinni í.
- Skaftfellska, bjarta byggð,
- börnin þín öll
- blessa hvert blómstur þitt,
- byggð þína og fjöll, -
- finna við fjöllin þín
- friðsælan, kæran reit.
- Skaftfellska, bjarta byggð,
- blessaða sveit.
DÍSIN
- Sem drengur átti ég draumaland
- og dís svo yndisbjarta,
- að enga hefi ég aðra séð
- sem altók svo mitt hjarta.
- Hún dró mig inn í dýrðarheim
- og dýrstu sýndi myndir.
- Þær veittu mér þann muna og mátt,
- sem mestu svalalindir.
- Hún leiddi mig að litlum bæ,
- þar ljósin brunnu inni,
- og allt svo bjart og hlýtt og hreint,
- að hverfur vart úr minni.
- þar inni sátu öldruð hjón
- með ylrík bros á hvömum.
- Þau léku sér við lítinn svein,
- er lá í þeirra örmum.
- Og sjá, hún einnig sýndi mér
- silfurtæra lækinn,
- er leið þarna með léttum nið
- á leið til hafs, - framsækinn.
- Og blómin einnig benti´´ún á,
- sem breiddu sig mót sólu
- með ljúfan iim í litadýrð
- og líf sitt henni fólu.
- Og upp hún leiddi einnig mig
- á einhvern tindinn hæsta
- og sýndi mér um sjónarhring, -
- já, sjálfa veröld glæsta.
- En einnig lét mig líta þá
- í lægstu dældir niður,
- þar lífið allt á iði var
- og ekki nokkur friður.
- Svo lyfti´´ún örmum, leið mér frá
- í ljósan, bláan geiminn,
- en eftir mændu augu mín. -
- Eg aldrei verð svo gleyminn
- að muna ei þann dýrðardraum
- og draummynd hennar bjarta,
- sem áður fyrri altók mig
- með alsælu í hjarta.
Skrifað á mynd af hinum kunnu klettum norðan hafnar í Vestmannaeyjum.
- A sólríkum sumardegi
- sérðu hér kletta þrjá:
- Heimaklett, Mið- og Yzta-,
- alla þekkirðu þá.
- Úr hafinu rísa þeir hreinir,
- höfninni veita skjól, b
- ænum blasa á móti,
- baðaðir lífi og sól.
---
- Yndi þeir eru allra, -
- allra í þessari byggð. -
- Og fjöllin blessuð að
- baki blámóðu fagurskyggð.
M. J.