Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Hugvekja
Þegar ég sest niður til að skrifa stutt ávarp í Sjórnannaciagsblaðið fer ekki hjci því að rnað-ur hugsi til þeirrci hörmulega slysa sem hafa orðið á síðiistu mánuðum. I kjölfar Helliseyjarslyssins 11. mars s.l. hafa orðið miklar og heitar utnræður urn öryggismál sjómanna og er það vel. Einskis má láta ófreistað í þeirn efnnrn og hrikalegar tölur um látna og slasada er cerin cístæða til ad nema staðar og spyrja hvort ekki sé hér einhver brotalöm. Paðgetur varla veridnokk-urt náttúrulögrnál eða nauðsyn að alvarleg slys verða nær daglega í bcitum og skipum umhverfis lanciið. Eftir því sem ég fœ best skilið affréttum og umrœðum í fjölrniðlum þci skortir hvort-tveggja. ákveðni og forysta stjórnvalcla og stundum á ábyrgðartilfinningu og áhagu sjó-manna og útgerðarmanna. Pað hlýtur að vera sjálfsagður réttur livers einasta sjómanns að hann geti treyst þvíþegcir farið er úr höfn að öll öryggistœki séu í fullkomnasta lagi. Pað er ekki einasta réttur sjómannsins heldur einnig ástvina hans í landi. Og ekki má gleyma þvi að sjcilfsagt er að þjálfa sjómenn reglulega í notkun björg-unartœkja. Eg varpa þeirri hugmynd fram til amhugs-unar hvorl nú sé ekki lag að takaþessi rnál öll upp til alvarlegrar endurskoðunar. Taka t.d. eitt ár frá sjórnannadegi til sjómannadags og helga það öryggismcilum sjómanna. Til þeirrar umræðu mcetti kalla félög sjó-manna og útgerðarmanna, sjóslysanefnd, slysavarnafélög og fl. Markmið slíkrar umrœðu œtti að vera það að gera allt sem ímannlegu valdi stendur tilað forðast skipsskaða og slys. Kristin trú er ekki forlagatrú íþeirn skiln-ingi að allt sé fyrirfram ákveðið og að slysurn verði ekki forðað. Kristin trú er trú á manninn, möguleika hans til að hafa cíhrifá lífsitt og lífshainingju. — Ef við tryðurn því að ullt vceri fyrirfram ákveðið þá vceri meiningarlaust að hafa uppi tilburði til björgunar á sjó og landi. Þá vceri allt slíkt sóun á tíma, fyrirhöfn ogpeningum. Við erum ekki strengjabrúður í höiulum ópersónulegs Gaðs sem allt njörvar niður fyrirfrarn. — Við berum ábyrgð á lifi okkar og það er ú okkar valcli hvernig til tekst. Yfir okkur vakir Drottinn Guð sem vill hjálpa og styðja okkur í allri góðri viðleitni. Honurn er urnhugað um að við berum hver annars bvrðar bœði í blíðu og stríðu. Krafa kcerleikans er sú að við eigum að gœta náungans og íþeirri kröfu fellsi það m.a. að við eigum og viljurn leggja allt ísölurnar til að bjarga rnannslífurn. Við verðum þó að viðurkenna að aldrei geturn við búið svo tryggilega urn alla hnúta að aklrei verði slvs eða óhöpp. Nú þegar við göngum urn dimrnan dal sorgar þci er gott að eiga þá trú að lcitnir lifi. Kirkjan kallar menn til ábyrgðar og að-gœslu en urn leið rninnir hún á að: Til moldar oss vígði hið rnikla valcl hvert mannslíf sem jörðin elur. Sern hafsjór, er rís með falcl við falcl, þau falla, en Guð þau tekur, því heiðloftið sjálft er huliðstjalcl, sem hæðanna dýrð oss felur. (E.B).