Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Hugvekja
Þegar ég sest niður til að skrifa stutt ávarp í Sjómannadagsblaðið fer ekki hjá því að maður hugsi til þeirra hörmulega slysa sem hafa orðið á síðustu mánuðum.
Í kjölfar Helliseyjarslyssins 11. mars s.l. hafa orðið miklar og heitar umræður urn öryggismál sjómanna og er það vel. Einskis má láta ófreistað í þeim efnum og hrikalegar tölur um látna og slasaða er ærin ástæða til að nema staðar og spyrja hvort ekki sé hér einhver brotalöm. Það getur varla verið nokkurt náttúrulögmál eða nauðsyn að alvarleg slys verða nær daglega í bátum og skipum umhverfis landið.
Eftir því sem ég fæ best skilið affréttum og umræðum í fjölmiðlum þá skortir hvorttveggja, ákveðni og forysta stjórnvalda og stundum á ábyrgðartilfinningu og áhuga sjómanna og útgerðarmanna.
Það hlýtur að vera sjálfsagður réttur hvers einasta sjómanns að hann geti treyst því þegar farið er úr höfn að öll öryggistæki séu í fullkomnasta lagi. Það er ekki einasta réttur sjómannsins heldur einnig ástvina hans í landi. Og ekki má gleyma þvi að sjálfsagt er að þjálfa sjómenn reglulega í notkun björgunartækja.
Ég varpa þeirri hugmynd fram til umhugsunar hvort nú sé ekki lag að taka þessi mál öll upp til alvarlegrar endurskoðunar. Taka t.d. eitt ár frá sjómannadegi til sjómannadags og helga það öryggismálum sjómanna.
Til þeirrar umræðu mætti kalla félög sjómanna og útgerðarmanna, sjóslysanefnd, slysavarnafélög og fl.
Markmið slíkrar umræðu ætti að vera það að gera allt sem í mannlegu valdi stendur til að forðast skipsskaða og slys.
Kristin trú er ekki forlagatrú í þeim skilningi að allt sé fyrirfram ákveðið og að slysum verði ekki forðað.
Kristin trú er trú á manninn, möguleika hans til að hafa áhrif á líf sitt og lífshamingju. — Ef við tryðum því að allt væri fyrirfram ákveðið þá væri meiningarlaust að hafa uppi tilburði til björgunar á sjó og landi. Þá væri allt slíkt sóun á tíma, fyrirhöfn og peningum.
Við erum ekki strengjabrúður í höndum ópersónulegs Guðs sem allt njörvar niður fyrirfram. — Við berum ábyrgð á lífi okkar og það er á okkar valdi hvernig til tekst.
Yfir okkur vakir Drottinn Guð sem vill hjálpa og styðja okkur í allri góðri viðleitni.
Honum er umhugað um að við berum hver annars byrðar bæði í blíðu og stríðu.
Krafa kærleikans er sú að við eigum að gæta náungans og í þeirri kröfu fellst það m.a. að við eigum og viljum leggja allt í sölurnar til að bjarga mannslífum.
Við verðum þó að viðurkenna að aldrei getum við búið svo tryggilega um alla hnúta að aldrei verði slys eða óhöpp.
Nú þegar við göngum um dimman dal sorgar þá er gott að eiga þá trú að látnir lifi.
Kirkjan kallar menn til ábyrgðar og aðgæslu en um leið minnir hún á að:
Til moldar oss vígði hið mikla vald
hvert mannslíf sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guð þau tekur.
því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.
(E.B).