Í brekkunni

Þegar águstnóttin nálgast

nýt ég þess að vera til.

Tæli fram í hugann horfna

huldumey.

Að vera með í Dalnum

er það eina sem ég vil.

Þá er gleðin fölsknalaus

á Heimaey.

Með rómantík og reyktan lunda

rölti ég til vinafunda.

Ástin enn í gömlum garpahjörtum býr.

ar er mannsins mýkt og gæska.

Þar er undur fögur æska

enn í dag að yrkja lífsins ævintýr.

Í Brekkunni er sungið dátt

?'um hetjudáð og höf.

Gullkornin sem Geiri og Ási

færðu oss að gjöf.

Um ástir, víf og villta strengi

um stranga sókn og góða drengi

og hetjudáð á ystu nöf.

Um bjarta von hjá blíðum meyjum

perlurnar hans Árna úr Eyjum

og ofurmenni eins og Binna í Gröf.

Ég raula Bjartar vonir vakna

vökva sálina og sakna

einhvers sem ég veit, að er hér eflaust enn.

Um Dalinn þrumukátur dansa og augun í þér glansa

undir Fjósakletti af ást ég innan brenn.

Lag: Jón Ólafsson

Texti: Bjartmar Guðlaugsson