„Vatnsveitan“: Munur á milli breytinga

Gos í Heklu 1947 hafði slæm áhrif á gæði vatnsins. Eftir seinni heimsstyrjöldina var oft borað eftir vatni, án árangurs. Aðeins sjór kom upp. Voru þá orðin vandræði vegna fiskiðnaðar, þrátt fyrir notkun á hreinsuðum sjó úr sjóveitu. Um 1960 var farið að skoða möguleika á vatnsleiðslu frá fastalandinu. [[Surtseyjargosið|Surtseyjargosið 1963]] olli því að hvað eftir annað féll aska á húsþök og gerði safnvatnið af þökunum ódrykkjarhæft.

Árið 1964 var svo haldið áfram að bora. Holan var 1565 metra djúp og var boruð sunnan undir [[Skiphellar|Skiphellum]], fyrir norðan [[Há]]. Borkjarnar gáfu margar mikilsverðar upplýsingar um [[Jarðsaga|jarðsögu Vestmannaeyja]] en ekkert vatn. 1965 var mikill vatnskortur á útmánuðum og vatn flutt með skipum frá Reykjavík sem var afar dýrt og dugði hvergi til. Frekari boranir virtust útilokaðar og voru þá tvær leiðir eftir: Eiming sjávar, og leiðsla frá landi.

[[Mynd:Vatnkom68.jpg|thumb| Mikill mannfjöldi safnaðist saman á bryggjunni þegar opnað var fyrir vatnið.  Ljósmynd, [[Sigurgeir Jónassson]].]]Það ár var tillaga um vatnsleiðslu borin upp á fundi bæjarstjórnar. Hún var samþykkt með öllum atkvæðum. Vatnsmálið er eitt stærsta mál er komið hefur til kasta bæjarstjórnar, mál sem var hafið yfir flokkadrætti í bæjarstjórn og meðal bæjarbúa. Vatnsleiðsla var lögð 1968 og 1971 frá Landeyjasandi. Lengd leiðslu er 22,5 km.