„Hannes Jónsson (lóðs)“: Munur á milli breytinga

@@ Lína 11: / Lína 11: @@
 Hannes var sæmdur heiðursmerki fálkaorðunnar fyrir sjómennskuferilinn, hafnsögumannsstarfið og annað. Á áttræðisafmæli sínu, árið 1932,  var hann gerður að heiðursborgara Vestmannaeyja.
+Hér birtist ljóð sem birt var þegar dótturbörn Hannesar gáfu stýrimannafélaginu Verðandi sem var farandbikar fyrir Aflakónga Vestmannaeyja ár hvert:
+::'''Hannes Jónsson hafnsögumaður'''
+:Hann ungur horfði á hafið,
+:því hugurinn bjó þar.
+:Sá blika bárutrafið,
+:er blátt og hvítt það var.
+:Og bylgjur sá hann brotna
+:og boðaföll um sund,
+:sá hörku hafsins drottna,
+:og hermenn kröftum þrotna.
+:Það vakti víkings lund.
+:Með öflugum æskuþrótti
+:hann út í stríðið fór.
+:Og glaður geyst fram sótti
+:sem garpur hugumstór.
+:Og aldinn jafnt sem ungur,
+:í öllu starfi trúr,
+:hann fór um klettaklungur,
+:og kleif á hæstu bungur,
+:hvort skin var eða skúr.
+:Það fylgdu fæstir honum,
+:hann framdi hreystimet,
+:var einn af Eyjasonum,
+:sem aldrei bugast lét.
+:Er fram hann hrinti fleyi,
+:til fanga djúpið á,
+:hann stýrði dag frá degi,
+:því dirfsku brast hann eigi
+:að sigla úfinn sjá.
+:Hann beggja skauta byrinn
+:og barning þekkti vel.
+:Hann reyndi stormastyrinn
+:og stóðst hin dimmu él.
+:En nú er hetjan hnigin,
+:sem harðast lék við dröfn.
+:Hann varði drengskapsvígin
+:og var til elli tiginn
+:við stýrið heim í höfn.
+:::::Hallfreður

Leiðsagnarval