„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

Með fáum orðum Iangar mig til að minnast vinar míns, Vals Smára, sem lést af slysförum þann 11. mars síðastliðinn þegar það hörmulega slys varð hér austur af Eyjum að Hellisey fórst og fjórir ungir menn í blóma lífsins létust.

Mig langar til að minnast hér vinar míns og háseta Bóasar Valdórssonar. sem var átta vetrarvertíðar sjómaður í Eyjum og eftir þá veru unni hann þeim og fylgdist vel með öllu því, sem þar gerðist. Það á því vel við, að mynd hans og minning geymist í Sjómanna-dagsblaði Vestmannaeyja.

Bóas kom fyrst til Eyja á vetrarvertíð 1931 og réðst sjómaður á mb. Glað VE 270, sem ég undirritaöur var þá formaður með. Guðlaugur Brynjólfsson frá Odda, þá búandi í Höföa við Hásteinsveg, síðar á Lundi, var eigandi bátsins og var Bóas til hcimilis hjá þcim hjónum Valgerði og Guðlaugi þessa vertíð og þær næstu fimm, sem hann átti cftir að vera með mcr á Glað.

Ekki var Bóas búinn að fara með mér margar sjóferðir þegar ég sá hvað í piltinum bjó.

Hann var bráðviljugur, snarráöur og þrek-mikill og handtök hans oft eftirtcktarverð. Hann var fljótlega dáður og afhaldinn af skipsfélögum sínum.

Frá okkar samveru á sjónum á ég margar góöar minningar um Bóas. Ein er sú, að eitt sinn vorum við að koma undan Sandi í norð-an rokstormi, og lensuðum beint undan sjó og vindi og var önnur hurðin á lúkarskapp-anum opin. Eg var einn uppi við stýrið, en allir hásetarnir frammí lúkar og Bóas í koju. Allt í einu sé cg eldblossa koma upp í Iúkarn-um, sneri cg þá bátnum snöggt upp í veðrið, en Bóas þreif vattteppi og skellti yfir bálið, og þar með var eldurinn slokknaður. Skjökt-lampi meö glerolíugeymi hafði hangiö yfir kolavélinni, en fallið niður á hana, glóandi-heita og rauðkynta. Það kom stundum fyrir hjá okkur á Glað, að netin slitnuðu á milli spils og rúllu og man ég, að tvisvar náði Bóas til að grípa í endann og halda honum þar til 'félagar hans komu til hjálpar.

Pað var samkomulag hjá þeim hásetunum á Glað, að þegar vel fiskaðist, skyldi hver þeirra henda tvö hundruð fiskum í senn uppúr Iestinni, en oft hafði Bóas þau fimm og sex og svo ört henti hann upp, að tveir menn á dekkinu höfðu tæplega við honum að kasta uppá bryggjuna.

Pegar ör fiskur var á línuna, eða slæmt sjóveður, fékk enginn annar en Bóas að vera við rúlluna, því að hann var flinkur með gogginn og aðgætinn við línudráttinn.

Bóas var með mér sjö vetrarvertíðar; sex á mb. Glað og eina á færeysku netaskútunni Polo. Vertíðina 1938 var hann á mb. Þorgeir goða með Ólafi ísleifssyni.

Frá okkar fyrstu samveruvertíð uröum við Bóas tryggir vinir, sem hélst, þar til aö hann lést.

Pegar við hjónin urðum að tlytja burt frá Eyjum í eldgosinu og hefja búsetu í Garö-inum, reyndist Bóas okkur eins og góður sonur.

Hann vitjaði okkar, ekki sjaldnar en tvisvar í mánuði, þau átta ár sem við bjuggum þar og kom þá oft færandi hendi, frá sér og sinni góðu konu.

Bóas var fæddur að Stuðlum í Reyðarfirði. einn úr hópi 10 systkina. Arið 1939 kvæntist Bóas eftirlifandi konu sinni Margréti Eiríks-dóttur og hófu þau sinn búskap á Reyðarfirði. Hann stundaði þar aðallega bifvéla-virkjun á eigin verkstæði og einnig bifreiöa-akstur á Norðurlandsleiðinni, til og frá Reykjavík.

Um 1950 fluttu þau hjón frá Reyðarfirði til Suðurnesja og settust að í Ytri-Njarvík. Bóas kom sér upp bifreiðaverkstæði og vann þar á milli þess að hann stundaði sjómennsku á bátum frá Keflavík.

Síðustu starfsár sín var hann áhaldavörður Njarðvíkurbæjar. Pau hjón eignuðust þrjá syni, sem allir eru vel gefnir dugnaðarmenn og fjölskyldufeður.

Bóas var mikill gæöa drengur. Blessuð sé minning hans.

Eyjólfiir Gíslason.