„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1996/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

<big><big><big><center>MINNING LÁTINNA</center></big></big></big>

<big>'''Arnoddur Gunnlaugsson'''</big><br>

Arnoddur Gunnlaugsson var fæddur á Gjábakka í Vestmannaeyjum 25. júní 1917. Foreldrar hans voru Elísabet Arnoddsdóttir og Gunnlaugur Sigurðsson skipstjóri. Í hópi níu systkina var Arnoddur fjórði elstur. Eldri voru Aðalsteinn, sem er nú látinn, Þórarinn, búsettur hér í bæ, og Sigurbjörg sem býr í Reykjavík. Guðbjörg var yngri, einnig hún er látinn fyrir nokkrum árum. Þá koma Jón, Elías og Guðný sem eru lífs og búsett í Vestmannaeyjum, og loks Ingvar, en hann býr ásamt fólki sínu á Selfossi. Hálfbróður áttu þau systkin er Gunnlaugur hét. En hann er látinn.<br>

Aðeins 17 ára að aldri hóf Arnoddur sjósókn á Hilmi VE hjá Haraldi Hannessyni. En rúmlega tvítugur tekur hann við stjórnveli á Snorri goða. Þá hafði hann tekið hið svonefnda minna fiskimannapróf og hlotið tilskilin skipstjórnarréttindi. Var hann síðan við formennsku á mörgum bátum um nokkurra ára skeið uns hann fór til Reykjavíkur haustið 1947 og settist í Stýrimannaskólann. Þreytti hann þar hið meira fiskimannapróf og kom með það upp á vasann á miðjum vetri 1948. Tók hann nú við skipstjórn á Stjörnunni VE og stýrði henni tvær vertíðir með góðum skilum. Í upphafi árs 1950 festi hann kaup á 85 tonna báti norðan úr Eyjafirði, sem hann nefndi Suðurey, og hans eigin útgerð. Raunar var úrgerðin ekki bara hans því að þau unnu að henni sameiginlega hvort á sínu sviði, hann og Anna Pálína. Hún var hingað komin norðan úr Grenivík, dóttir hjónanna Guðnýjar Sigurlaugar Jóhannesdóttur og Halldórs Jónassonar sjómanns. Arnoddur og Anna höfðu gengið í hjónaband á vordögum árið 1942. Heimili þeirra stóð við Bakkastíg, nærri bernskuheimilinu Gjábakka. Og þar fékk dóttir þeirra, Elísabet, fyrst að líta þennan heim, einmitt frá sama sjónarhorninu og faðir hennar þegar hann var barn. En ólánið getur alla slegið og dag einn fékk Arnoddur að reyna það á sjálfum sér. Eldgosið var gengið yfir, Bakkastígurinn kominn undir hraun og þau Anna flutt í hús sitt við Sólhlíðina. Í byrjun árs 1974 var mannlífið sem óðast að falla í skorður sínar og umrót gosársins að lægja. Þá var það í aprílmánuði að verið var að landa úr Suðureynni. Arnoddur stendur uppi á vörubílspalli við verk sitt en fær á sig högg frá einhverju tækinu og kastast við það ofan af pallinum og niður í bátinn. Brotnaði hann afar illa á fæti og varð að liggja á sjúkrastofnun nánast út allt það ár. Náði hann sér allvel eftir slysið, en þó gat hann ekki sinnt skipstjórnarstörfum með þeim hætti sem hann var sáttur við, seldi hann því bát sinn og gekk til starfa með löndunargenginu sem svo er nefnt og hafði með höndum skráningu á afla og aðra eftirlitsþætti. Við þau störf vann hann í rúman áratug, allt til ársins 1987 er hann hætti fyrir aldurssakir.<br>

Arnoddur Gunnlaugsson var félagi í Skipstjóra- og stýrimannafélaginu Verðandi. Hann var einnig, á  

sínum yngri árum, virkur félagi í knattspyrnufélaginu Tý þar sem hann iðkaði frjálsar íþróttir og fótbolta. Auk þess var hann í Oddfellow-reglunni Herjólfi.<br>

Addi á Suðurey, tengdafaðir minn og vinur, var búinn slíkum mannkostum að ég tel það forréttindi að hafa átt hann að í þrjátíu og tvö ár og notið samvista við hann. Fyrir það verð ég ávallt forsjóninni þakklátur. Fljótlega komst á sú hefð að ég kom við hjá Adda og Önnu á Ieið heim úr vinnu og þáði kaffi og meðlæti. Bar þá margt á góma þegar rædd voru ýmis mál og skipst á skoðunum. Er ég hræddur um að menn hafi stundum hvikað frá innstu sannfæringu til að koma lífi í umræðuna.<br>

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Erlendur Pétursson'''

<big>'''Sverrir Guðjón Guðjónsson'''</big><br>

Sverrir Guðjón Guðjónsson var fæddur á Norðfirði 3. apríl 1965. Hann var sonur hjónanna Unu Þórðardóttur og Guðjóns Emils Aanes skipstjóra sem nú er Iátinn.<br>

Sverrir Iærði netagerð hjá Netaverkstæði Ingólfs Theódórssonar hér í bæ. Eftir að hann Iauk námi í netagerð lá Ieið hans á sjóinn með togurum frá Eyjum.<br>

Sverrir fór strax daginn eftir skólaslit til Namibíu en hann hafði ráðið sig til starfa hjá Seaflower Whitefish sem netagerðarmaður og síðar sem stýrimaður á frystitogara í eigu sama fyrirtækis. Sverri Iíkaði vistin vel og var búinn að fá eiginkonuna út til sín og gera tveggja ára samning við fyrirtækið. En engin veit sína ævi fyrr en öll er. Að kvöldi þann 13. sept. sl. kom kallið. Sverris var saknað af skipi sínu sem var á veiðum úti fyrir strönd Namibíu. Leit að Sverri bar ekki árangur og var hann talinn af eftir árangurslausa leit.<br>

Þrátt fyrir ungan aldur var Sverrir búinn að ferðast mikið og var þá sjaldnast farið á hefðbundna ferðamannastaði, heldur þangað sem Iítið var um ferðamenn. Aðaláhugamál hans var að kynnast Iandi og þjóð.<br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Sveinn Rúnar Valgeirsson'''

<big>'''Ögmundur Ólafsson'''</big><br>

Ögmundur Ólafsson, vélstjóri frá Litla-Landi, fæddist í Deildarkoti á Álftanesi 6. júní 1894. Hann Iést í Reykjavík 29. september 1995.<br>

Ögmundur hóf sjómennsku ungur að árum, tólf ára gamall var hann við grásleppuveiðar. Fimmtán ára réðst Ögmundur á kútter Sigurfara, árið 1909. Þegar skipið var við veiðar á Selvogsbanka Ienti það í ofviðri. Skipstjórann tók fyrir borð og miklar skemmdir urðu á skipinu. Þess má geta að Ögmundur var einn þeirra fjórmenninga er til náðist af fyrrverandi skipverjum á kútter Sigurfara til að vera viðstaddir vígslu hans í byggðasafninu í Görðum á Akranesi 1. júní 1985. Var hann þá frískastur þeirra fjórmenninga og hljóp um allt. Sýndi hann mér koju sína, eftir 76 ára fjarveru.<br>

Árið 1913 flyst Ögmundur til Vestmannaeyja og hóf sjómennsku á Siggu litlu. Vélstjóraréttindi fékk Ögmundur 1917. Hóf hann þá vélstjórn á m/b Hauki. Var hann síðan vélstjóri á fjölda báta. Formaður á m/b Svani, báti er hann átti ásamt þrem öðrum. Var hann formaður í 4 - 5 ár. Eftir að Guðni Grímsson keypti hlut í bátnum varð hann vélstjóri. Þegar Guðni Grímsson varð formaður á m/b Maggy var Ögmundur vélstjóri hjá honum í 15 ár. Með Sigfúsi Guðmundssyni skipstjóra á Ísleifi II. var Ögmundur vélstjóri í sex ár. Um sextugt fór Ögmundur í land og hóf störf í Fiskimjölsverksmiðjunni sem vélstjóri og starfaði þar á annan áratug. Ögmundur fékk viðurkenningu Vélstjórafélagsins fyrir löng og farsæl störf til sjós og lands.<br>

Þegar rætt var um hve gangvissar hinar gömlu vélar voru svaraði hann: ,,Ég man ekki eftir að það hafi nokkurn tíma fallið úr róður vegna vélbilunar þar sem ég var vélstjóri á minni sjómannsævi."<br>

:::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Sigurbjörn G. Guðmundsson'''

<big>'''Alexander Örn Jónsson'''</big><br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Sveinn Rúnar Valgeirsson'''

<big>'''Bogi Þ. Finnbogason'''</big><br>

Bogi Þ. Finnbogason fæddist á Eskifirði 4. júlí 1920, og hafði því nýverið haldið upp á 75 ára afmælið sitt er kallið kom. Foreldrar hans voru hjónin María Þorleifsdóttir og Finnbogi Erlendsson. Börn þeirra voru sjö, sex synir og ein dóttir. Tvö dóu ung og einn sonur um tvítugt, en aðeins tveir bræðranna lifa Boga, þeir Gústaf og Guðmundur.<br>

Kynni okkar Boga hófust þegar við vorum við nám í Stýrimannaskólanum í Reykjavík veturinn 1948 - 49, en alveg síðan þá höfum við verið kunningjar og vinir. Lífshlaup okkar hefur verið mjög svipað. Þó að annar væri Austfirðingur og hinn að norðan lá leið okkar beggja til Vestmannaeyja þar sem sjómennskan varð lífsstarfið. Við gengum báðir í gegnum allt kerfið, vorum hásetar, stýrimenn, skipstjórar og útgerðarmenn. Það þarf engan að undra að ungir menn, sem áhuga höfðu á sjómennsku og jafnvel Iært eitthvað í þeim fræðum, leituðu til Vestmannaeyja þar sem Vestmannaeyjabær var á þeim tíma óumdeilanlega stærsta verstöð landsins og þar var mikil gróska í útgerð og fiskvinnslu. Þangað kom fólk víða að í atvinnuleit.<br>

Bogi var mikill gæfumaður bæði í Iífi og starfi. Honum farnaðist vel á sjónum, var aflamaður góður og á allri hans skipstjóratíð, sem var yfir 30 ár, henti aldrei neitt óhapp á sjónum, hvorki á skipi né skipshöfn og má það teljast mikil guðsgjöf. Bogi var einnig mjög mannsæll og voru dæmi þess að sömu menn reru með honum ár eftir ár.<br>

Ekki var hann síður lánsamur í einkalífinu, en eitt sitt stærsta gæfuspor steig hann 29. desember 1956 er hann kvæntist sinni ágætu eiginkonu Dagnýju Þorsteinsdóttur. Bogi hafði dvalist í Eyjum af og til um tíma, en með hjónabandinu innsiglaði hann veru sína hér. Dagný var næstyngst af tólf systkinum, dóttir þeirra sæmdarhjóna Elínborgar Gísladóttur og Þorsteins Jónssonar útvegsbónda og formanns frá Laufási. Dagný bjó manni sínum friðsælt og fallegt heimili, og þangað var gott að koma, enda gestkvæmt alla tíð. Fyrstu sautján búskaparárin, eða fram að gosi, bjuggu þau á ættaróðali Dagnýjar að Laufási og festist þá Laufásnafnið við Boga og ætíð síðan var hann kallaður Bogi í Laufási af vinum og vandamönnum. Hjónaband þeirra var alla tíð mjög hamingjuríkt og farsælt og féll þar aldrei skuggi á. Þeim varð tveggja barna auðið og eru þau Guðný hjúkrunarfræðingur, en hún á eina dóttur, sem að sjálfsögðu heitir Dagný, og Erlend en kona hans er Anna Breiðfjörð Sigurðardóttir og búa þau á Akureyri.<br>

Eldgosið 1973 breytti högum þeirra hjóna eins og annarra Vestmannaeyinga. Þau urðu að yfirgefa  

Heimaey og dvöldust í Reykjavík og á Selfossi í sautján mánuði, en fluttust aftur heim í júní 1974. Laufás var eitt þeirra húsa sem hraunelfan gleypti en Bogi og Dagný keyptu einbýlishúsið að Höfðavegi 17 og bjuggu þar síðan. Bogi hafði er hér var komið ákveðið að hætta sjómennsku. Fór hann á matsmannanámskeið og réðst síðan í vinnu við ferskfiskmatið hér og starfaði við það þar til það var lagt niður. Eftir það gekk hann í ýmis störf fram að sjötugsaldrinum.<br>

Ekki get ég lokið minningum um Boga án þess að nefna eitt af áhugamálum hans, en það var veiðimennskan. Hann hafði gaman af að renna fyrir silung eða Iax í vatni eða læk, en þó var byssan hans uppáhaldsveiðitæki. Honum fannst árið mislukkað kæmist hann ekki á haustdögum á gæsaskytterí, enda fór hann nær alltaf í eina eða fleiri ferðir með veiðifélögunum. Síðustu árin fóru þeir feðgar saman og komu þá stundum með góðan feng. Þá var oft æði glatt á hjalla þegar veiðifélagarnir og jafnvel fleiri hittust í kjallaranum á Höfðavegi 17 til þess að undirbúa jólasteikina. Þar var haustveiðin reytt og sviðin og fylgdi því oftast meiriháttar gleðskapur. Þá mun einnig hafa verið kátt í koti þegar Dagný hélt sína árlegu gæsaveislu fyrir Laufásfjölskylduna.<br>

Ég kveð kæran vin. Hafi hann þökk fyrir allt og allt."<br>

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Hilmar Rósmundsson'''

<big>'''Gísli R. Sigurðsson'''</big><br>

Ágæti vinur, Gísli Ragnar Sigurðsson, kvaddi 17. maí sl. á mildum sumardegi. Gísli R., eins og við kölluðum hann, hafði átt við nokkra vanheilsu að stríða upp á síðkastið svo að kallið kom ekki svo mjög á óvart.<br>

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Jóhann Friðfinnsson'''

<big>'''Sigfús Guðmundsson'''</big><br>

Lífsbaráttan hófst snemma hjá Sigfúsi eins og hjá mörgum ungum mönnum á þessum árum. Ungur fór hann til sjós og var nokkrar vetrarvertíðir í Eyjum. Fyrstu vertíð sína reri hann með Þórði frá Sléttabóli. Einn vetur brá hann sér þó í íþróttaskóla hjá Sigurði Greipssyni í Haukadal og átti þar góða daga. Árið 1930, þegar Sigfús var 19 ára og Sigurjón bróðir hans 11 ára, dóu foreldrar þeirra báðir með stuttu millibili.<br>

Ári eftir að Sigfús og Alda giftu sig, 1935, fluttust þau til Eyja og bjuggu fyrst í Hjálmholti þar sem  

Jóhann Guðbrandur fæddist 15. okt 1936. Sigfús fékk brátt bæði vél- og skipstjórnarréttindi. Starfaði hann um tíma sem mótoristi á Ver VE og á fimmta áratugnum var hann stýrimaður á Skaftfellingi sem flutti vörur á milli lands og Eyja og var í eigu Helga Benediktssonar. Formennska hans hófst á Vini VE á útvegi Árna í Hvammi.<br>

Þá var Sigfús um langt árabil skipstjóri hjá Ársæli Sveinssyni, bæði á Ísleifi gamla og Ísleifi II.<br>

Síðasti báturinn, sem Sigfús reri á, eftir að hann hætti eigin útgerð, var Sjöfn VE í eigu Hauks Jóhannssonar.<br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Jóna Ósk Gunnarsdóttir'''

<big>'''Ólafur Edvinsson'''</big><br>

Ólafur Edvinsson var fæddur á Sandi í Sandey í Færeyjum 17. sept. 1934. Foreldrar hans voru Súsanna Katarína Olsen húsmóðir og Edvin Sigmund Olsen sjómaður. Hann var yngstur fjögurra systkina en þau hétu Högni, Alfreð og Alfrida sem er nú ein á lífi.<br>

Hann hafði ungur lært að spila á harmonikku og hafði mjög gaman af því ef tækifæri gafst, einnig að tefla, en það var áhugamál hans, og að fylgjast knattspyrnunni.<br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Súsanna og Andri.'''

<big>'''Ólafur Þórðarson'''</big><br>

Ólafur í Suðurgarði var magnaður persónuleiki. Hann hafði mikla reynslu í skóla lífsins, hafði siglt um öll heimsins höf á sínum yngri árum. var rafvirki, vélstjóri, bóndi, veiðimaður og sjómaður. Óli var víðlesinn og hikaði aldrei þegar menn skiptust á skoðunum. Hann talaði þá tæpitungulaust og aldrei brást það að hann tók málstað lítilmagnans. Hann var eldhugi þegar lífsins gagn og nauðsynjar voru til umræðu og oft voru skemmtilegar sviptingar við eldhúsborðið í Suðurgarði, eldhúsborð sem stundum minnti frekar á umsvif járnbrautarstöðvar en eldhús á sveitabæ.<br>

Ólafur Þórðarson var fæddur í hjarta Reykjavíkur, Skuggahverfinu. Á æskuárum missti Óli föður sinn í  

hafið, en móðir hans, Þuríður, var mikill harðjaxl og hélt heimilinu uppi með reisn þrátt fyrir hið mikla áfall. Ungur fór Óli í siglingar og sigldi meðal annars á stríðsárunum við erfiðar aðstæður, en upp úr því settist Óli að í Suðurgarði, heimahöfn hans. Áður hafði Óli eignast þrjár dætur með fyrri konu sinni, Jónu   Pálsdóttur frá Eyrarbakka, en þau slitu samvistum. Elstu dótturina misstu þau kornunga, en eftirlifandi dætur þeirra eru Þuríður og Ásta. Með seinni konu sinni, Önnu Svölu Árnadóttur Johnsen frá Suðurgarði, eignaðist Óli Árna Óla, Jónu og Margréti Mörtu. Þau ólust öll upp í Suðurgarði, en þegar Jóna Pálsdóttir féll frá langt fyrir aldur fram um þrítugt bað hún Svölu fyrir Þuríði, en Ásta fór austur á Eyrarbakka og ólst þar upp.<br>

Suðurgarðsheimilið var um margt sérstakt, sveita- og sjávarplássheimili, með kindum, kúm, hestum, hænsnum, gróðurhúsi, bjargfuglaverkun, netaafskurði, heyskap, flatkökubakstri, fiðursængurgerð og fleira og fleira. Svala í Suðurgarði var einstakur persónuleiki, stórveldi á sinn hátt, og mat Óli hana mikils, enda var mikið jafnræði með þeim þótt um margt væru þau ólík. Óli var mjög félagslega sinnaður og mikill keppnismaður. Hann var snjall bridgespilari og seinni hluta ævinnar var hann harðskeyttur liðsmaður AA-samtakanna og vann þar mikið og gott starf eftir að hann hafði sjálfur sigrað í harðri baráttu við Bakkus konung um langt árabil. Óli var góður félagi, hreinskiptinn og drengskaparmaður mikill. Hann ýmist hossaði okkur krökkunum í Suðurgarði eða flengdi eftir því sem þörf var á, því þar var ræktaður agi og krafist árangurs í daglegum verkum og jafnvel draumunum einnig.<br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Árni Johnsen.'''

<big>'''Samúel Friðriksson'''</big><br>

Samúel var næstelstur í hópi fjögurra systkina. Elstur er Jóhann Friðriksson, f. 29. sept. 1939, þá kom  

Samúel og síðan María Friðriksdóttir, f. 1. mars 1943. Jóhanna giftist síðar Lúðvíki Jóhannssyni, en með honum eignaðist hún dótturina Ásdísi. Lúðvík gekk þeim systkinum öllum í föðurstað.<br>

Það var með ólíkíndum hve auðvelt hann átti með að átta sig á hengilrifnu og margsnúnu trollinu. Hann virtist hafa það í fingrunum hvernig hlutarnir áttu að vera. Þá var hann afar góður í öllum trollviðgerðum og virtist ekkert hafa fyrir því að sauma trollið saman þegar það komið rifið og tætt úr sjó. Svona maður var algjör gullmoli á sjó.<br>

Einhverju sinni var hann sendur í læri til sóknarprestsins í sveitinni og þar átti hann að nema ýmsan fróðleik. Það var með Samma eins og marga unga menn að námið var ekki alltaf efst á vinsældarlistanum og því var áhuginn kannski takmarkaður. Eitt sinn, er prestsfrúnni fannst hann slá slöku við námið og fann að því við hann, hugsaði hann henni þegjandi þörfina. Tækifærið kom þegar frúin þurfti að sækja eitthvað inn í miðstöðvarkompuna. Þá skellti hann hurðinni í lás og forðaði sér síðan út. Þarna fékk prestsfrúin að dúsa nokkra stund en Sammi forðaði sér heim í snatri og fór ekki alfaraIeið heldur laumaði sér með fjöllum inn á Þórshöfn. Þar með lauk skólagöngu hans.<br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Bergvin Oddsson.'''

<big>'''Eyjólfur Gíslason'''</big><br>

Eyjólfur Gíslason var fæddur að Búastöðum í Vestmannaeyjum 22. maí 1897. Hann andaðist að Hrafnistu í Reykjavík 7. júní 1995.<br>

Foreldrar Eyjólfs voru útvegsbóndinn Gísli Eyjólfsson frá Kirkjubæ í Vestmannaeyjum, f. 1867, d. 1914, og kona hans Guðrún Magnúsdóttir frá Berjanesi í Landeyjum, f. 1865, d. 1936. Þau hjón Gísli og Guðrún eignuðust fimm börn, tvö þeirra dóu í frumbernsku, en þrjú komust á legg: Jórunn, sem andaðist 16 ára gömul, og Lovísa, sem var elst þeirra systkina, gift Bryngeiri Torfasyni formanni frá Stokkseyri, og var húsmóðir að Búastöðum. d. 1978.<br>

Þegar ég minnist Eyjólfs frænda, eins og mér var tamast að kalla hann, koma fram í hugann myndir og minningar frá veröld sem var og kemur ekki aftur vegna einstæðra náttúruhamfara og jarðelda í Vestmannaeyjum. Eyjólfur ólst upp á útvegsjörð þar sem aldagamlar hefðir voru í heiðri hafðar við að nytja jarðirnar. En fiskveiðar, landbúnaður, fuglaveiði, á súlu, svartfugli, lunda, fýlsunga, ásamt eggjatöku í björgum Eyjanna, var aðallífsbjörg fólks. Faðir Eyjólfs, Gísli, var mikill bjargveiðimaður og bræður hans, þeir Guðjón og Jóel, annálaðir léttleikamenn í fjöllum. Hann lá við til lundaveiða í Ellirey á hverju sumri og fór í fýlaferðir að þeim loknum, bæði í leigumála Ellireyjarjarða og víðar í Eyjum, eins og á Fjallið sem tilheyrði Álseyjarjörðum. Færði hann mikla björg í bú, en fuglinn, sem kom í hans hlut, var allur nýttur til matar, saltaður og reyktur til vetrarforða. Á vetrarvertíðum stundaði Gísli sjó og var formaður, t.d. með áttæringinn Frið, Elliða og fleiri skip.<br>

Eyjólfur var ekki gamall þegar faðir hans fór að lofa honum að koma með í útey til þess að læra  

handtökin við lundaveiðar og eggjatöku. Fór hann á hverju sumri frá fjögurra ára aldri í Ellirey og dvaldist þar yfir lundatímann til 15 ára aldurs er hann fór í kaupmennsku til Mjóafjarðar. Þegar Eyjófur var fulltíða maður var hann með allra bestu bjargveiðimönnum í Vestmannaeyjum, léttleikamaður og snar í hreyfingum. Var hann iðulega forystumaður þegar farið var í Helliseyjarleigumála, en Búastaðir áttu þar hlunnindi ásamt fleiri Ellireyjarjörðum. Þá seig hann oft Sám í Hellisey sem er erfiðasta bjargsig í Vestmannaeyjum. Þegar skemmtiferðaskipin, sem flest voru þýsk og voru kölluð lystiskip, komu til Eyja fyrir stríð sýndi Eyjólfur og félagar hans bjargsig af Molda og Fiskhellanefi fyrir ferðamennina sem gerðu góðan róm að fífldirfsku Eyjamanna og fimi.<br>

Eyjólfur hafði sérstakan áhuga á sögu Vestmannaeyja, söfnun og varðveislu sögulegra minja í Eyjum og öðrum menningarmálum eins og gerð sérstakrar kvikmyndar um Vestmannaeyjar. Hann var einn af stofnendum Vestmanneyingafélagsins Heimakletts og sat í fyrstu byggðasafnsnefnd Vesmannaeyja  

sem starfaði í 20 ár og lagði grunn að Byggðasafni Vestmanneyja. Um þann þátt skrifaði Jóhann Friðfinnsson safnvörður Byggðasafnsins í minningargein um Eyjólf:<br>

„Byggðasafnið á Eyjólfi mikið upp að unna og á skilnaðarstundu er ljúft og skylt að þakka hans brautryðjendastörf við söfnun og varðveislu verðmæta, en hann vann lengi með Þorsteini Þ. Víglundssyni, þeim mikla eldhuga, og fleiri góðum mönnum að stofnun safnsins, auk þess að vera í fyrstu stjórn þess."<br>

Þegar ég minnist frænda míns hrannast upp minningar frá þessari stærstu verstöð landsins, Vestmannaeyjum, þegar róið var eftir hefðbundnu formi á línu og netum. Mest var fylgst með þessum litlu bátum þegar suðaustan óveður var að skella á; þá stóðum við krakkarnir undir húsveggjum og fylgdumst með bátunum þegar þeir voru að koma úr Faxasundi og böksuðu austur flóann. Margir saman sigldu þeir í halarófu austur að Bjarnarey en þar fengu bátarnir lygnu af eynni. Við krakkarnir þekktum alla báta en þegar Emma kom hlupum við niður á bryggju til að taka á móti frænda. Oft var eitthvað gott að hafa úr bitakössunum og þegar búið var að landa fengum við að fara út á ból, en bátunum var lagt við legufæri sem hver þeirra hafði og var skjöktbátur hafður til að fara út í báta og í land. Að loknum róðri yfir Botninn og upp Lækinn á milli Bæjarbryggju og Edinborgarbryggju var skjöktbáturinn settur upp í Hróf.<br>

Eldgosið á Heimaey og allt það umrót sem því fylgdi hafði slæm áhrif á Eyjólf og fleiri gróna Vestmannaeyinga. Fólk hrökklaðist frá heimilum sínum allslaust út í myrkrið og óvissuna. Það veit enginn nema sá sem slíkt reynir þegar aðeins er um það eitt að tefla að bjarga lífi sínu og sinna nánustu. Seint um kvöldið 24. janúar 1973 var verið að bjarga því sem var fljótlegast að taka og koma út úr Bessastöðum og voru aðstæður erfiðar, gífurlegt vikurfall og grjótkast, svo að varð að skríða í skjól af bílunum. Mér fannst sárast, þegar ég stóð í síðasta sinn í skrifstofunni og bókaherbergi Eyjólfs frænda, að þurfa að horfa á eftir öllum verðmætum í húsinu, en Eyjólfur var mikill fræðimaður og fór þar margur fróðleikur forgörðum.<br>

::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Jón Bryngeirsson frá Búastöðum.'''

<big>'''Magnús Gíslason'''</big><br>

En þó að sjómennskan sé áhættusöm atvinnugrein og hin miklu öfl eilífðarinnar hafi oft vinninginn yfir veikleika mannssálarinnar láta sæfarendur það ekki raska ró sinni því að lund hins dugandi sjómanns er bundin kjarki og æðruleysi. Í sjávarplássum þar sem lífsbaráttan snýst um allt það sem að sjávarfangi lýtur er von heimilanna sú að farsæld fylgi hverri veiðiferð og ósk um góða heimkomu föðurins eða þess sem sjóinn stundar. Þessu kynntist Magnús vel þegar hann var að alast upp hér í Eyjum.<br>

En bakverkir hrjáðu hann æ oftar og svo fór að hann varð að segja skilið við það starf sem hann hafði fundið sjálfan sig í. Kafli í hans ævisögu var á enda, en hann merlaði framm minningar frá þeim tíma á  

::::::::::::::::::::::::::::::::::::'''Kristinn Viðar Pálsson.'''