Blik 1967/Kvæði Séra Þorsteinn Lúther Jónsson

Að vertíðarlokum

Séra Þorsteinn Lúther Jónsson sóknarprestur í Vestmannaeyjum.

Sá ég feigðarflak

fúið, upp sem rak.

Á ægisskerjum öllum brýtur,

í ógnarbrimurð lífi slítur.

Sat hún undir súð

sæbyrðings í flúð.

Skeiðin hafði skekkzt á grunni,

skynið blekkzt í einverunni.

---

Strax í æsku ör

í orðum, hamslaus svör.

Hennar vilji var ei hinna,

vildi' ei láta í pokann minna.

Sigla vildi sjálf -

og sér, ei veil né há1f.

Heiman fylgju hafði tekið,

hetjuskap og ættarþrekið.

„Gamall þulur“ þar

þekkti hætturnar.

Sagði ekki sigling færa, -

á sjóinn þann hún yrði að læra.“

„Frýjar fauskur mér,

farborða ei sér.

Honum eyðist afl og hreysti, -

á eiginn mátt og vilja' ég treysti.“

---

Ung svo ýtti úr „Skor“, -

átti hug og þor:

að vilja láns og lystisemda

lífið krefja sér til efnda.

Fleyið fljótt með skrið

flaut á dekkstu mið.

Illspárlegur kuldaklakkur

kafaldsollinn vofði frakkur.

Á hafi velkti vá,

til vonarleysis brá.

Hugarfylgsnum hverfðist birta,

hleypt var undan, tók að syrta.

Einmana er æ,

sem aleinn hrekst um sæ.

Mjög á sá í vök að verjast,

sem villtur jafnan þarf að berjast.

Manna langt frá leið

leiddi sálarneyð.

En ævilangt sá er í vanda,

sem aldrei sér til neinna landa.

Lífsins, löng og sár,

liðu hennar ár.

Hana rak svo loks að landi

lostin brotsjóum og grandi.

Hokin sat and súð,

sinaber og gnúð.

Sveið hér áður sárt í meinum,

syrgði hjartað oft í leynum.

Af hafi komin hér,

heimslán brygðult er.

Á lokadaginn lítill hlutur, -

langur róður, - hroðinn skutur.

En sköpum er nú skipt

og skuggablæjum svift.

Stýrir þjóða og himna hæstur

henni stendur þarna næstur.

Ljómar ljósið blítt

í lífið hennar nýtt.

Búin nauð, en nú er fagur

nóttlaus runninn sumardagur.

Beggja skauta byr

býðst - og „Skeiðin“ kyrr -

til Bjartalands, sem brosir handan

við brotsjóinn og feigðargrandann.

Þorsteinn Lúther Jónsson