„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1971/ Bára blá“: Munur á milli breytinga

Drengur: Nei, pabbi segir að oft komi stormurinn og eyðileggi þessa kyrrlátu fegurð, en þá birtist tignin, segir hann, og það reynir á hug og hjarta sjómannsins þegar Ægir er í hamförum, og fjallháar öldurnar skella á bátum og skipum. Pabbi segir að sjómaðurinn verði eins og duft, ef hann reiði sig ekki á GLI6 og reyni hann. Pabbi segir, að þegar stormurinn hamast, sé eins og Ægir verði reiður. Hann öskrar á Rán, og það sýður, ólgar, urgar og æpir niðri í djúpinu, litlu bárurnar hverfa, en ólgandi öld-rnar öskra eins og vitfirrtar verur.“<br>

Bárablá: En mamma þín, er hún aldrei hrædd, ekki einu sinni þegar hún veit að Ægii er mjög reiður?<br>

Drengur: Ég veit það ekki, hún nefnir það aldrei. En hún situr oft út við gluggann og horfir út á hafið bæði þegar sólin skín, og eins þegar stormiurinn gnauðar, og ég veit, að hún vakir oft á nóttunni, þegar veðrið er mjög vont, en hún segir að við þurfum ekki að óttast Ægi.<br>

BJÖRK

 

 

 

 

 

Á ströndinni aleinn stóð hann, starði í þögn á sæinn. Litlir gárar sér léku Iéttir við hreinan blæinn. Halurinn aldni horfði í huga til liðinna ára, er fleyið hans flesta daga faðmaði hafsins bára.

 

Hann man: Hversu mannshugur geymir

Ieiftur af gleði og táram.

og skin, sem á stærra sporið,

andans og manndómsþorið.

Hann man ennþá ferðina fyrstu, er fór hann með pabba í róður, Hve bátnum vaggaði báran, Hve blíður var hennar óður. Hve sá hann á söltum legi sjóndeildarhringinn stækka. Hve þóttist hann þennan daginn þroskast sjálfur og hækka.

Árstíðir örhratt líða,

í ártugi saman renna.

Eldar frá starfsins arni

áfram lifa og brenna.

Hans störf voru unnin á öldum

Ægis um langan tíma,

þar reyndi á huga sem hehdur

hörð var stundum sú glíma.

Þar fann hann lífið þó fegurst, þess fylling og æðasláttinn. Þar lærði 'ann að skynja skýrast Skaparans undramáttinn: í hvæsandi brimsins boðum, í bárunnar létta óði, í ofsaveðursins orgi og andvarans þýða Ijóði.

Er sindrandi leifturlogar Iiðu um himingeiminn og stjörnublysin brunnu birtunni dreifðu um heiminn, fegurðin hjartað fyllti fögnuði' og lotning skærri. Þá vaknaði örugg vissan, að var honum Drottinn nærri.

Næturtjöldin svo tóku að titra fyr' nýjum degi: Sólgeislar bjartir báru bjarma að jörð og legi. Leiftrandi logamyndir Iágu um dal og ögur -fegurð þess finnur enginn að fullu við annars sögur.

Vertíðarnótt við Veslmannaeyjahöfn

Fegurð og friður ríkti

á farmannsins brautu tíðum,

en margofr þó reyndi á manndóm

í myrkri og vetrarhríðum,

þá dvaldi hugurinn heima

því hún, sem að vakri löngum,

á hamfarir hafs og vinda

hlustar með rár á vöngum.