„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Hugvekja“: Munur á milli breytinga

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Fara í flakk Fara í leit
(Ný síða: Hugvekja Þegar ég sest niður til að skrifa stutt ávarp í Sjórnannaciagsblaðið fer ekki hjci því að rnað-ur hugsi til þeirrci hörmulega slysa sem hafa orðið á síði...)
 
Ekkert breytingarágrip
 
(6 millibreytingar ekki sýndar frá 3 notendum)
Lína 1: Lína 1:
Hugvekja
<big><big><center>Hugvekja</center></big></big><br>
[[Mynd:Screen Shot 2017-08-17 at 10.40.14.png|300px|thumb]]
Þegar ég sest niður til að skrifa stutt ávarp í [[Sjómannadagsblað Vestmannaeyja|Sjómannadagsblaðið]] fer ekki hjá því að maður hugsi til þeirra hörmulega slysa sem hafa orðið á síðustu mánuðum.<br>
Í kjölfar Helliseyjarslyssins 11. mars s.l. hafa orðið miklar og heitar umræður um öryggismál sjómanna og er það vel. Einskis má láta ófreistað í þeim efnum og hrikalegar tölur um látna og slasaða er ærin ástæða til að nema staðar og spyrja hvort ekki sé hér einhver brotalöm. Það getur varla verið nokkurt náttúrulögmál eða nauðsyn að alvarleg slys verða nær daglega í bátum og skipum umhverfis landið.<br>
Eftir því sem ég fæ best skilið af fréttum og umræðum í fjölmiðlum þá skortir hvorttveggja, ákveðni og forysta stjórnvalda og stundum á ábyrgðartilfinningu og áhuga sjómanna og útgerðarmanna.<br>
Það hlýtur að vera sjálfsagður réttur hvers einasta sjómanns að hann geti treyst því þegar farið er úr höfn að öll öryggistæki séu í fullkomnasta lagi. Það er ekki einasta réttur sjómannsins heldur einnig ástvina hans í landi. Og ekki má gleyma þvi að sjálfsagt er að þjálfa sjómenn reglulega í notkun björgunartækja.<br>
Ég varpa þeirri hugmynd fram til umhugsunar hvort nú sé ekki lag að taka þessi mál öll upp til alvarlegrar endurskoðunar. Taka t.d. eitt ár frá sjómannadegi til sjómannadags og helga það öryggismálum sjómanna.<br>
Til þeirrar umræðu mætti kalla félög sjómanna og útgerðarmanna, sjóslysanefnd, slysavarnafélög og fl.<br>
Markmið slíkrar umræðu ætti að vera það að gera allt sem í mannlegu valdi stendur til að forðast skipsskaða og slys.<br>
Kristin trú er ekki forlagatrú í þeim skilningi að allt sé fyrirfram ákveðið og að slysum verði ekki forðað.<br>
Kristin trú er trú á manninn, möguleika hans til að hafa áhrif á líf sitt og lífshamingju. — Ef við tryðum því að allt væri fyrirfram ákveðið þá væri meiningarlaust að hafa uppi tilburði til björgunar á sjó og landi. Þá væri allt slíkt sóun á tíma, fyrirhöfn og peningum.<br>
Við erum ekki strengjabrúður í höndum ópersónulegs Guðs sem allt njörvar niður fyrirfram. — Við berum ábyrgð á lífi okkar og það er á okkar valdi hvernig til tekst.<br>
Yfir okkur vakir Drottinn Guð sem vill hjálpa og styðja okkur í allri góðri viðleitni.<br>
Honum er umhugað um að við berum hver annars byrðar bæði í blíðu og stríðu.<br>
Krafa kærleikans er sú að við eigum að gæta náungans og í þeirri kröfu fellst það m.a. að við eigum og viljum leggja allt í sölurnar til að bjarga mannslífum.<br>
Við verðum þó að viðurkenna að aldrei getum við búið svo tryggilega um alla hnúta að aldrei verði slys eða óhöpp.<br>
Nú þegar við göngum um dimman dal sorgar þá er gott að eiga þá trú að látnir lifi.<br>
Kirkjan kallar menn til ábyrgðar og aðgæslu en um leið minnir hún á að:<br>


Þegar ég sest niður til að skrifa stutt ávarp í Sjórnannaciagsblaðið fer ekki hjci því að rnað-ur hugsi til þeirrci hörmulega slysa sem hafa orðið á síðiistu mánuðum.
''Til moldar oss vígði hið mikla vald''<br>
I kjölfar Helliseyjarslyssins 11. mars s.l. hafa orðið miklar og heitar utnræður urn öryggismál sjómanna og er það vel. Einskis má láta ófreistað í þeirn efnnrn og hrikalegar tölur um látna og slasada er cerin cístæða til ad nema staðar og spyrja hvort ekki sé hér einhver brotalöm. Paðgetur varla veridnokk-urt náttúrulögrnál eða nauðsyn að alvarleg slys verða nær daglega í bcitum og skipum umhverfis lanciið.
''hvert mannslíf sem jörðin elur.''<br>
Eftir því sem ég fœ best skilið affréttum og umrœðum í fjölrniðlum þci skortir hvort-tveggja. ákveðni og forysta stjórnvalcla og stundum á ábyrgðartilfinningu og áhagu sjó-manna og útgerðarmanna.
''Sem hafsjór, er rís með fald við fald,''<br>
Pað hlýtur að vera sjálfsagður réttur livers einasta sjómanns að hann geti treyst þvíþegcir farið er úr höfn að öll öryggistœki séu í fullkomnasta lagi. Pað er ekki einasta réttur sjómannsins heldur einnig ástvina hans í landi. Og ekki má gleyma þvi að sjcilfsagt er að þjálfa sjómenn reglulega í notkun björg-unartœkja.
''þau falla, en Guð þau tekur.''<br>
Eg varpa þeirri hugmynd fram til amhugs-unar hvorl nú sé ekki lag að takaþessi rnál öll upp til alvarlegrar endurskoðunar. Taka t.d. eitt ár frá sjórnannadegi til sjómannadags og helga það öryggismcilum sjómanna.
''því heiðloftið sjálft er huliðstjald,''<br>
Til þeirrar umræðu mcetti kalla félög sjó-manna og útgerðarmanna, sjóslysanefnd, slysavarnafélög og fl.
''sem hæðanna dýrð oss felur.''
Markmið slíkrar umrœðu œtti að vera það að gera allt sem ímannlegu valdi stendur tilað forðast skipsskaða og slys.
 
Kristin trú er ekki forlagatrú íþeirn skiln-ingi að allt sé fyrirfram ákveðið og að slysurn verði ekki forðað.
'''(E.B).'''
Kristin trú er trú á manninn, möguleika
 
{{Sjómannadagsblað Vestmannaeyja}}
hans til að hafa cíhrifá lífsitt og lífshainingju. — Ef við tryðurn því að ullt vceri fyrirfram ákveðið þá vceri meiningarlaust að hafa uppi tilburði til björgunar á sjó og landi. Þá vceri allt slíkt sóun á tíma, fyrirhöfn ogpeningum.
Við erum ekki strengjabrúður í höiulum ópersónulegs Gaðs sem allt njörvar niður fyrirfrarn. — Við berum ábyrgð á lifi okkar og það er ú okkar valcli hvernig til tekst.
Yfir okkur vakir Drottinn Guð sem vill hjálpa og styðja okkur í allri góðri viðleitni.
Honurn er urnhugað um að við berum hver annars bvrðar bœði í blíðu og stríðu.
Krafa kcerleikans er sú að við eigum að gœta náungans og íþeirri kröfu fellsi það m.a. að við eigum og viljurn leggja allt ísölurnar til að bjarga rnannslífurn.
Við verðum þó að viðurkenna að aldrei geturn við búið svo tryggilega urn alla hnúta að aklrei verði slvs eða óhöpp.
Nú þegar við göngum urn dimrnan dal sorgar þci er gott að eiga þá trú að lcitnir lifi.
Kirkjan kallar menn til ábyrgðar og að-gœslu en urn leið rninnir hún á að:
Til moldar oss vígði hið rnikla valcl hvert mannslíf sem jörðin elur. Sern hafsjór, er rís með falcl við falcl, þau falla, en Guð þau tekur, því heiðloftið sjálft er huliðstjalcl, sem hæðanna dýrð oss felur. (E.B).

Núverandi breyting frá og með 21. maí 2019 kl. 13:37

Hugvekja


Þegar ég sest niður til að skrifa stutt ávarp í Sjómannadagsblaðið fer ekki hjá því að maður hugsi til þeirra hörmulega slysa sem hafa orðið á síðustu mánuðum.
Í kjölfar Helliseyjarslyssins 11. mars s.l. hafa orðið miklar og heitar umræður um öryggismál sjómanna og er það vel. Einskis má láta ófreistað í þeim efnum og hrikalegar tölur um látna og slasaða er ærin ástæða til að nema staðar og spyrja hvort ekki sé hér einhver brotalöm. Það getur varla verið nokkurt náttúrulögmál eða nauðsyn að alvarleg slys verða nær daglega í bátum og skipum umhverfis landið.
Eftir því sem ég fæ best skilið af fréttum og umræðum í fjölmiðlum þá skortir hvorttveggja, ákveðni og forysta stjórnvalda og stundum á ábyrgðartilfinningu og áhuga sjómanna og útgerðarmanna.
Það hlýtur að vera sjálfsagður réttur hvers einasta sjómanns að hann geti treyst því þegar farið er úr höfn að öll öryggistæki séu í fullkomnasta lagi. Það er ekki einasta réttur sjómannsins heldur einnig ástvina hans í landi. Og ekki má gleyma þvi að sjálfsagt er að þjálfa sjómenn reglulega í notkun björgunartækja.
Ég varpa þeirri hugmynd fram til umhugsunar hvort nú sé ekki lag að taka þessi mál öll upp til alvarlegrar endurskoðunar. Taka t.d. eitt ár frá sjómannadegi til sjómannadags og helga það öryggismálum sjómanna.
Til þeirrar umræðu mætti kalla félög sjómanna og útgerðarmanna, sjóslysanefnd, slysavarnafélög og fl.
Markmið slíkrar umræðu ætti að vera það að gera allt sem í mannlegu valdi stendur til að forðast skipsskaða og slys.
Kristin trú er ekki forlagatrú í þeim skilningi að allt sé fyrirfram ákveðið og að slysum verði ekki forðað.
Kristin trú er trú á manninn, möguleika hans til að hafa áhrif á líf sitt og lífshamingju. — Ef við tryðum því að allt væri fyrirfram ákveðið þá væri meiningarlaust að hafa uppi tilburði til björgunar á sjó og landi. Þá væri allt slíkt sóun á tíma, fyrirhöfn og peningum.
Við erum ekki strengjabrúður í höndum ópersónulegs Guðs sem allt njörvar niður fyrirfram. — Við berum ábyrgð á lífi okkar og það er á okkar valdi hvernig til tekst.
Yfir okkur vakir Drottinn Guð sem vill hjálpa og styðja okkur í allri góðri viðleitni.
Honum er umhugað um að við berum hver annars byrðar bæði í blíðu og stríðu.
Krafa kærleikans er sú að við eigum að gæta náungans og í þeirri kröfu fellst það m.a. að við eigum og viljum leggja allt í sölurnar til að bjarga mannslífum.
Við verðum þó að viðurkenna að aldrei getum við búið svo tryggilega um alla hnúta að aldrei verði slys eða óhöpp.
Nú þegar við göngum um dimman dal sorgar þá er gott að eiga þá trú að látnir lifi.
Kirkjan kallar menn til ábyrgðar og aðgæslu en um leið minnir hún á að:

Til moldar oss vígði hið mikla vald
hvert mannslíf sem jörðin elur.
Sem hafsjór, er rís með fald við fald,
þau falla, en Guð þau tekur.
því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur.

(E.B).