„Sjóslys“: Munur á milli breytinga

Eyjamenn hafa verið duglegir að sækja sjóinn allt frá því byggð hófst í Vestmannaeyjum. Fyrst í stað voru bátarnir smáir og hættulegt var að fara út á þeim í vondum veðrum, því voru sjóslys nokkuð algeng. Þegar konungsútgerðin byrjaði á 16. öld var smíðað mikið af skipum í Vestmannaeyjum, mest teinæringar og tólfæringar. Árið 1862 varð svo mikil framför í öryggismálum sjómanna er Bátaábyrgarfélagið stofnað. Það var einskonar tryggingarfélag fyrir skip, þó fyrst aðeins fyrir opin róðrarskip. En eftir að bátarnir urðu stærri, traustari, aflmeiri og þekking jókst, þá jókst öryggi til muna. Hér fyrir er að finna nokkrar frásagnir af sjóslysum við Vestmannaeyjar í gegnum aldirnar. Sýna frásagnirnar þann kjark, huggarró, drengskap og fórnarlund formanna og sjómanna í Vestmannaeyjum.

Þann 25. febrúar 1869 héldu út 17 skip til veiða. Fjögur þeirra héldu norður fyrir eyjarnar en hinn þrettán héldu suður. Stormur brast áður en þau komust á miðin og reyndu þau að komast aftur til Vestmannaeyja. Þrjú skip náðu að leggjast að á Eiðinu og gekk það slysalaust fyrir. Eitt skip náði að komast í skjól undir Ystakletti. Þau skip sem voru eftir náðu næstum því að komast í höfnina en urðu að snúa við og héldu að Bjarnarey í von um skjól. Þar lágu þau alla sólahringinn. Daginn eftir var ennþá brjálaður stormur. Þegar orðið var bjart var mannað skip sem náði hafði til hafnar og reynt að ná til hinna skipana með matvæli og hressingu. Skipið komst til Bjarnareyjar og þá höfðu tveir menn látist af kulda. Áhafnir skipanna hresstust mjög við þessa sendingu og eftir það reyndu flest skipinn að komast aftur í land. Sjö þeirra tókst að komast í land og skipið sem kom til bjargar. Þrjú skip urðu að snúa aftur vegna storms og straums. Tvö skipanna komust austur fyrir Bjarnarey en hitt sökk og fórust allir með því, 14 voru í áhöfn á skipinu og það hét Blíður. Loks um kvöldið komust þau skip sem höfðu haldið sig við Bjarnarey um daginn aftur til eyja. Átta heimili urðu forstöðulaus eftir þessa aftöku sjávar.

Þann 10. apríl árið 1877 var þilskipið Olga á hákarlaveiðum og höfðu fengið 30 tunnur af lifur. Veðrið var gott og tunglskin. Undir miðnætti sáu þeir sem stóðu vörð sáðu þeir skip koma og stefna beint á Olgu. Reyndu þeir að láta vita af sér en allt kom fyrir ekki og sigli skipið beint á Olgu. Náðu allir skipverjar á Olgu að komast í aðkomuskipið um leið og komust þá að því að þetta var franskt fiskiskip að nafni Virgine frá Dunkerque. Ekki var vistin góð hjá Frökkunum og kom áhöfninn til baka með sögur um ýmsan hrottaskap í Frökkunum.

Á uppstigningardag árið 1901 gerðist hræðilegt slys í Vestmannaeyjahöfn þegar tuttugu og sjö manns drukkuðu er áttæringur sökk. Áttæringurinn var á leiðinni til lands en hann sökk vegna ofhleðslu þegar hann átti u.þ.b. 600 til 700 faðma eftir til eyja. Áttræringar eru oftast tólf manna far á vertíðum en þarna hafði verið troðið tuttugu og átta manns, tuttugu og einni kind og mikið úrval af varningi. Ekki var furða þó að skipið sökk vegna hversu ofhlaðið það var.

Þann 8. apríl árið 1908 komst aðeins einn bátur út úr [[Vestmannaeyjahöfn]]. Það var vélarbáturinn „Unnur“ sem [[Þorsteinn Jónsson]] var formaður á. Þegar þeir komust út úr höfninni lögðu þeir á stað austur fyrir Heimaey. Þegar nýbyrjað var að leggja sáu þeir að frönsk skúta hafði dregið upp neyðarflagg. Hættu þá skipverjar undir eins að leggja og fór strax til hjálpar. Þegar skútumenn sáu þá koma skutu þeir út skipsbátnum og lögðu af stað til móts við „Unnur“ . En aðeins tveir þeirra sex sem voru í bátum gátu róið því hinir fjórir voru uppteknir við að ausa bátinn. Þeim tókst þó að koma taug til „Unnurar“ og héltu þeir síðan til baka á skútuna og komust klakklaust um borð. Þegar allt var klárt var skútan komin hættulega nærri land. Ekki þurfti að spyrja hver endalok hennar hefðu verið ef Unnur hefði ekki komið. „Unnur“ dró skútunna furðu vel, því „Unnur“ var frekar lítill bátur. Þegar komið var í sundið á milli [[Stórhöfði|Stórhöfða]] og [[Suðurey|Suðureyjar]] var tauginni sleppt og var skútan kominn úr allri hættu. Þetta björgunarafrek hafði sést úr landi og þótti mikið til koma björgunarhæfileikar Þorsteins og manna hans á „Unni“.

6. janúar árið 1913 gerðist það að 9 ára drengur féll af bryggjunni. Það var orðið dimmt og bryggjan var ekki vel upplýst. Veðrið var frekar slæmt þegar hann féll ofan í og var mikið brimsog í höfninni. Nokkrir urðu varir við þetta og einn þerra var [[Árni J. Johnsen]]. Kastaði hann sér beint í sjóin eftir drengnum, sem hafði borist frá bryggjunni og synti með hann í land. Mikill straumur og sjávargangur var í höfninni og þótti þetta mikið afrek. Þess má einnig geta að Árni hefur þríveigis bjargað drengum úr Vestmannaeyjahöfn.

Þann 11. febrúar fóru flestir bátar úr höfn eins og venjulega. Veðrið var gott þennan morgu en þegar leið á daginn brast á fárviðri með snjókomu og dimmdi fljótt. Erfitt var fyrir bátta að ná í land en varðskipið [[Björgunarfélag Vestmannaeyja|Þór]] náði að aðstoða þá eftir mesta megni. Að lokum höfðu allir komist í land nema m.b Sigríður. Ekkert fréttist af honum fyrr en um morguninn þegar [[Jón Vigfússon]] komst til bæjar til að sækja hjálp. Kom þá í ljós að m.b. Sigríður hafði lent á Ofanleitishamri og brotnað þar í spón. Allir skipverjarnir höfðu komist lífs af með því að hoppa á syllu sem var á bjarginu. Allir komust þeir heilu á holdnu á sylluna nema formaðurinn en hann hafði skorist eilítið á hendi. En þegar þeir fóru að litast um þá sáu þeir að þeir voru á milli steins og sleggju. Fyrir neðan var ólgandi sjórinn og fyrir ofan var 30 faðma hátt bjarg. Þegar þeir voru búnir að bíða þarna í nokkrun tíma spurði [[Eiður Jónsson]] hann Jón Vigfússon hvort að hann treyst sér í að klífa bjargið. Jón athugaði bjargið vel og sagðist síðan ætla reyna. Jón komst upp bjargið á tíu mínútum og náði svo fljótlega að komast til byggða eftir það. Var þá bruðgið á það ráð að bestu sigmenn Vestmannaeyja fóru með búnað sinn og sigu niður til skipbrotsmannanna. Allir komust upp heilir á höldnu en þeir voru þó orðnir kaldir og þreyttir eftir biðina.