„Blik 1953/Göngur“: Munur á milli breytinga

:Fjallkóngurinn lætur hann nú fara úi sokkunum og buxunum og vinda hvort tveggja. það er kalt að standa ber við að vinda sig í hreti uppi á heiði. Hann heitir sjálfum sér því, ef hann sleppi lífs til byggða úr þessari ferð, að fara aldrei oftar í göngur. Það er ónotalegt að fara í fötin aftur, en svo er honum  sagt að  berja sér og hlaupa nokkra spretti um eyrarnar, þar sem þeir bíða. Þá hlýnar honum  fljótt, og fötin eru nú léttari, hlýrri og notalegri. Svo koma mennirnir, sem beðið var eftir, með stóran fjárhóp, og gangnamennirnir ná til byggða með allt safnið, en þreyttir og þjakaðir og illa til reika. Aldrei hefur ungum dreng, sem kemur úr göngum, fundizt heitur matur eins góður og nú, og aldrei hefir hann grunað áður, að það gæti verið svona gott að hátta ofan í rúm. Daginn eftir er hann búinn áð ná sér eftir ferðavolkið. Þá koma byggðamenn til réttarinnar og þar á meðal ýmsir jafnaldrar hans. Nú fréttir hann. að jafnaldri hans, sem í leitinni var, hafi gefizt upp í göngunni um miðjan dag og verið sendur til byggðar.  Nú  finnst honum hann vera meiri maður en allir hans  jafnaldrar, einkum  þeir, sem  heima voru. Hann hafði farið í göngurnar og reynzt fullgildur leitarmaður, og nú ákveður hann að fara alltaf göngur á hverju hausti héðan í frá.