„Blik 1953/Þáttur nemenda“: Munur á milli breytinga

Sagan um hana Rósu er svona. Hún Rósa var 10 ára og hún var í barnaskóla og krakkarnir gerðu grín að henni, af því að hún söng svo hræðilega illa. þetta þótti henni leiðinlegt, og hún var svo oft döpur út af þessu. Einu sinni var hún á gangi úti í skógi. Þá sá hún fallegan fugl sitja þar á grein. Það var þröstur og hann söng svo yndislega, að Rósa varð alveg heilluð af söng hans. Nú settist Rósa niður og datt henni þá í hug að syngja svolítið með þrestinum .Svo fór hún að reyna, fyrst hægt og hikandi, og fannst þetta ekki vel gott hjá sér, en hún gafst ekki upp. þegar hún fór heim fannst henni, að þetta hefði ekki verið svo afleitt hjá sér. Þetta gerði Rósa oftar, að fara út í skóg til að syngja með þrestinum. Nú söng hún orðið mjög vel. Svo átti einusinni að halda skemmtun í skólanum. Meðal annars átti að vera einsöngur. Já, og það var nú bara hún  Rósa. sem var látin syngja, og allir. sem heyrðu, urðu yfir sig hissa á því. hve hún söng vel. Eftir það gerði einginn grín að Rósu, ag hún hætti að vera hrygg. Og lýkur nú sögunni um hana Rósn litlu.