„Blik 1967/Þáttur spaugs og spés“: Munur á milli breytinga

===ÚR ÞlNGEYJARSÝSLU===

Það er vitað mál, að símastúlkur gildna aldrei undir belti nema þær séu trúlofaðar, og meira að segja harðtrú1ofaður. Þannig var þetta með símastúlkuna á Húsavík. Hún hugsaði sér að gera honum Agli Jónassyni, hinum landskunna hagyrðing þeirra Þingeyinga, nokkurn grikk, gera hann orð1ausan. Hún hringdi til hans og bað hann að botna umsvifalaust þennan fyrri hluta vísu:

[[Mynd:Blik 1967 344 2.jpg|250px|thumb|Klúbburinn „Bleika kúin“ í Hábæjarhverfinu bar foringjunum fagurt vitni. Öll ölföng voru keypt í „Bláu kýrinni“. - Hér sjáum við mynd af fundi í „„Bleika kúin“.Básarnir í notkun hinum megin veggjarins.]][[Mynd:Blik 1967 344 1.jpg|200px|thumb|Ást við fyrstu sýn.]]

Það átti sér stab fyrir 20 árum eða þar um bil. Kunn húsfreyja í bænum var að verða sextug, og eiginmanni hennar var mjög í mun, að það yrði kunngert alþjóð með útvarpsfrétt. Ég var þá fréttamaður útvarpsins hér í Eyjum, svo að það skyldi falla mér í skaut að senda afmælisfréttina. Þó að frúin væri eða hefði getað verið mesta myndarkona, húsmóðir, móðir, eiginkona, þá vissi ég mæta vel, að ævistörf hennar höfðu ekki verið á þá lund, að þau nægðu til þess að fullnægja reglum útvarpsins um afmæliskveðjur. Þessu trúði ekki eiginmaðurinn.

„Áfram“, sagði eiginmaðurinn og hló. Ég þóttist heyra, hvernig görnin hlakkaði í honum. „Þetta er búið“, sagði ég, „liðirnir eru ekki fleiri“.<br> „Þá vil ég leyfa mér að taka þetta fram:<br> „Konan mín hefur verið í Kvenfélaginu Líkn árum saman, eða var það, og tekið þar drjúgan þátt í félagsmálum. Afrekskona er hún t. d. á sviði handverks og heimilisiðnaðar, og þar má taka það skýrt fram, að hún er gift einum kunnasta og slyngasta iðnaðarmeistara bæjarins. Og það afrek hefur hún unnið, að ala honum ? börn (hefi gleymt barnafjöldanum). Þá get ég bezt um það dæmt, að hún er vel hagmælt, og vissulega hefur hún reynzt kvenna fróðust um margt, sem skeður í bænum. Það geta þær bezt vottað, sem setið hafa saumafundi með henni í saumaklúbbnum síðast liðin 20 ár. Þannig hefur hún orðið héraðskunn fræðikona, og ætt sína rekur hún langt fram.“ Svo mikil voru rök hans.

Hringt! - Það var eiginmaðurinn. - Vondur, - reiður. Hann fullyrti, að ég hefði svikið hann, aldrei sent skeytið.<br> Ég skoraði á hann að mæta mér á Símstöðinni næsta dag á tilskilinni stundu. Þetta gerði hann. Þarna vottuðu símastúlkurnar, að ég hefði sent skeytið eða viljað senda það, en fréttastofan neitað að taka við því. Jafnframt færðu stúlkurnar mér snurpur eða ákúrur frá fréttamanninum fyrir skeytið, sem fór svo herfilega í bága við settar reglur um flutning afmælisfrétta í útvarpið.<br> „Þessu má ég taka við þín vegna“,<br>   

Samdægurs hitti ég Ágúst múrara Benónýsson á förnum vegi og sagði honum í léttum tóni þetta afmælisævintýri. Bað ég hann að gera vísu um þetta, þar sem við stóðum og skeggræddum.

Eitthvað varð frúin að heita annað en ....

Við komum okkur saman um að kalla hana Önnu. Ef til vill hét hún það!