„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1989/Vertíðarspjall 1989“: Munur á milli breytinga

[[Mynd:Það er oft hamagangur Sdbl. 1989.jpg|thumb|Það er oft hamagangur í gámalöndun. Hér er það skipshöfnin á Breka sem er í aðalhlutverkum]]

All góður afli er hér ennþá en víða á vertíðarsvæðinu hefur dregið verulega úr honum, þannig að hingað sækja nú bátar úr Breiðafirði, Faxaflóa og víðar að, og eru þeir bæði með net og vörpu. Þegar þessar línur eru skrifaðar síðustu dagana í apríl eru [[Sigurjón Óskarsson|Sigurjón aflakóngur Óskarsson]] og skipshöfn hans á [[Þórunn Sveinsdóttir VE-401|Þórunni Sveinsdóttur]] að slá öll fyrri aflamet, bæði sín eigin og annarra, og er full ástæða til þess að óska þeim innilega til hamingju með þennan glæsilega árangur. Þó að útvegsbændur og sjómenn hér geti yfirleitt verið ánægðir með vertíðaraflann, fer ekki hjá því að margir hafa þungar áhyggjur af afkomunni þá átta mánuði, sem eftir eru af þessu ári, vegna þess að eins og allir vita fær hvert skip heimild til þess að veiða ákveðið magn af þorski á árinu. Þegar svo vel veiðist gengur fljótt á kvótann, og í vertíðarlok er sýnilegt að nokkur hluti flotans verður búinn með sinn ársskammt. Strax um miðjan apríl urðu sumir að taka netin sín úr „Kantinum“ þar sem þorskkvótinn var farinn að minnka, og færa þau upp á grunnið, í von um að geta náð í ufsa, löngu eða ýsu, og í kringum 20. apríl urðu fyrstu bátarnir að taka netin í land þó að afli væri mjög góður, þar sem þorskkvótinn var búinn. Það er slæmt að þurfa að búa við fiskveiðistjórnun, sem veldur svona mikilli sóknar- og aflaskerðingu, en við því er víst ekkert að gera, þar sem allar rannsóknir sýna, að við verðum að takmarka sóknina í þorskinn, og þá finnst flestum meira réttlæti í því að skipta aflanum niður á flotann, en að sumir geti veitt ótakmarkað en aðrir lepji dauðann úr skel.<br>