„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

:::::::''  '''MINNING LÁTINNA'''

'''Hjörtur R. Jónsson'''<br>

'''Friðrik Ásmundsson.'''<br>

'''Pétur Sigurður Sigurðsson, vélfræðingur'''<br>'''F. 5. maí 1962 - Ð. 11. mars 1984.'''<br>

Ástkæran bróður okkar kveðjum við með virðingu og þakklæti fyrir allt.<br> '''Rúnar, Gunnar og Sveinn.'''

'''Engilbert Eiðsson'''<br>

'''Örnólfur Lárusson.'''

Enn var rofið skarð í raðir vaskra manna, þegar vélbáturinn Hellisey fórst hinn 11. mars síðast liðinn, með fjórum ungum mönn-um. í þeim hópi var Engilbert Eiðsson, að-eins 19 ára gamall. Hann var sonur þeirra Eiðs Marinóssonar útgerðarmanns og Sigur-borgar Engilbertsdóttur konu hans.

Þegar svo hryggilegir atburðir gerast að ástvinir í blóma lífsins eru skyndilega hrifnir á brott þá snertir það alla líkt og bresti í stoðum okkar litla samfélags. Fra aldaöðli hefur mannlífið hér mótast mjögaf hafinu,og svo hlýtur að verða á meðan knörr klýfur öldufalda.

Engilbert fæddist hér á Heimaey hinn 29. júní 1964. Björt æskuárin blöstu við prúðum dreng sem heillaði umhverfið með fram-komu sinni. En glaðir bernskudagar eru fljót-ir að líða hjá og unglingsárin tóku við með alvöru lífsins. Ævinnar morgunn skein fagur þegar hann fór að stunda sjómennsku með föður sínum, samrýmdir feðgar sem dáðu hvor annan. Og lífið á sín mörgu ævintýr.

Hann kynntist eftirlifandi unnustu sinni Sólveigu Aðalbjörnsdóttur og stofnuðu þau sitt heimili að Faxastíg 4 hér í bæ, en þar höfðu þau fest kaup á fbúð. Hamingjan blasti við ungum hjónaefnum. Svo rann upp vet-urinn 1984. Hann var skráður annar vélstjóri á Hellisey Ve 503.

En lífið á sitt sólsetur. Hinn 11. mars hófst hans hinsta ferð. Framundan blasti við útsær hins mikla friðar og stefnt að strönd eilífar-innar þar sem lífsins tré gróa í sólardýrð í aldingarði almættis.

Ég vil þakka Engilbert fyrir hans ljúf-mannlega viðmót á stuttu æviskeiði, og óska honum blessunar á nýjum leiðum, og bið þann sem hæstan í himinsölum býr að leiða hann um lendur sínar og varðveita hans sál.

Kristinn Viðar Pálsson.

Valur Smári Geirsson

F. 18. september 1957 — D. 11. mars 1984

Með fáum orðum Iangarmig til að minnast vinar míns, Vals Smára, sem lést af slysförum þann 11. mars síðastliðinn þegarþað hörmu-lega slys varð hér austur af Eyjum að Hellisey fórst og fjórir ungir menn í blóma lífsins létust.

Smári, eins og hann var ávallt kallaður, var sonur hjónanna Önnu Kristínar Baldvins-dóttur og Geirs Grétars Péturssonar, sem búa nú á Selfossi.

Árið 1975 kynntist Smári eftirlifandi konu sinni, Lindu S. Aðalbjörnsdóttur og eignuð-ust þau tvö börn, Aðalbjörn, sem nú er 7 ára, og Önnu Dóru 2 ára.

Fjölskylda Smára á um sárt að binda eftir þennan vetur, því að fleiri ástvinir hafa horfið af slysförum. Þótt orð séu Iítils megnug vil ég votta aðstandendum mína dýpstu samúð, með þeirri von að tíminn muni græða þau sár sem þessi vetur hefur valdið. Guð blessi ykkur öll.

Þó að kali heitur hver, hylji dali jökull ber, steinar tali og allt hvað er, aldrei skal ég gleyma þér.

 

Þórarinn var fæddur 29. júlí árið 1923 í Lambhaga hér í Vestmannaeyjum. Foreldrar hans voru hjónin Kristín Jónsdóttir og Þor-steinn Þorsteinsson sjómaður. Þórarinn ólst upp hjá foreldrum sínum og systkinum, fyrst í Lambhaga og síðan Hjálmholti.

A fermingaraldi varð Þórarinn fyrir þeirri miklu sorg að missa föóur sinn. Móðir hans hélt áfram heimili fyrir börn sín þrjú, en hinn 10. maí árið 1947 kvæntist hann heitkonu sinni, Guðríði Haraldsdóttir (Dæju) frá Garðshorni hér í bæ. Þau ungu hjónin hófu búskap hjá tengdamóður Þórarins, Ágústu í Garðshorni, en hún hafði verið ekkja frá árinu 1941 er maður hennar, Haraldur Jón-asson andaðist. í Garðshorni voru þau hjónin í sambýli við Ágústu til ársins 1950, en þá kaupa þau Litlabæ og bjuggu þar til æviloka.

Börn þeirra hjóna urðu fjögur: Steinunn Kristín, sem nú býr á Breiðdalsvík, Agústa, búsett í Neskaupstað, Haraldur Þór, búandi hér í Vestmannaeyjum, og yngstur var Guð-björn sem fórst í umferðaslysi 10. maí 1977.

 

og barnabörnum Tóta dýpstu samúð og ósk-um þess að þau gangi áfram á Guðs vegum eins og foreldrar þeirra gerðu og mun hann vel fyrir sjá.

Hlöðver Johnsen Saltabergi.

Ólafur Jónsson frá Brautarholti

F. 12. desember 1911 — D. 30. mars 1984.

Ólafur fæddist í Brautarholti 12. desember 1911. Foreldrar hans voru Jón Jónsson og Guðríður Bjarnadóttir. í Brautarholti ólst hann upp með systrum sínum og hóf þar búskap 12. desember 1937 er hann gekk að eiga unnustu sína, Sigrúnu Lúðvíksdóttur. I Brautarholti bjuggu þau í 14 ár, en fluttu árið 1952 að Fífilgötu 10, í nýbyggt hús er þau höfðu reist sér. Ólafur stundaði sjó á yngri árum og var um skeið formaður. Hann var einn af stofnendum Skipstjóra- og stýri-mannafélagsins Verðandi. Síðar réð hann sig sem vélvirkja hjá Hraðfrystistöð Vestmanna-eyja og starfaði þar í 27 ár. Hóf hann þá störf hjá Vélsmiðjunni Magna, sem plötusmiður, og settist jafnframt á skólabekk í lönskóla Vestmannaeyja og lauk prófi í þeirri iðn.

Fljótlega eftir að Sigrún og ÓIi fluttust á Fífilgötuna tókst góð vinátta inílli okkar ná-grannanna og börnin þeirra fimm, Sjöfn, Hildur, Eydís, Skúli og Bjarni urðu leikfélag-ar barnanna á Fífilgötu 8.

Óli var ákaflega vingjarnlegur, hispurslaus og glaðlyndur maður sem ekki var annað hægt en að láta sér þykja vænt um. Unun hans af garðrækt og nærgætni við dýr lýsa þó kannski betur lundarfari hans en mörg orð. Smáfuglarnir voru í föstu fæði hjá honum, þar sem hann bjó þeim veisluborð á eldhús-gluggakistunni á köldum vetrum. Svo þröngt var oft á þingi að stöku fugl átti það til að smeygja sér inn í eldhús til Óla, sem veitti þeim þó fljótt frelsið aftur. Ekki verður Óla minnst án þess að nefna húsgarðinn. Lóð

 

 

Guðfinna Stefánsdóttir.