„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2006/Minning látinna“: Munur á milli breytinga

   

'''Ívar Magnússon'''<br>

Bjarni bjó með Sigríði K. Bjarnadóttur sem dó 11. febrúar 1978. Saman ólu þau upp Halldór Ragnarsson sem var fæddur á Siglufirði 2. október 1938. Þeir Bjarni og Halldór héldu saman heimili eftir lát Sigríðar.<br>

Bjarni var ótrúlegur harðjaxl, sjómaður og verkamaður sem alla tíð vann eins og líkaminn þoldi. Hann þekkti ekki annað en að taka á í lífinu. Bjarni tengdist okkur feðgunum frá Löndum vináttu - og tryggðarböndum sem byggðust á þeirri virðingu sem við berum fyrir dugnaðarforkum og listamönnum til allra verka eins og Bjarni var. Pabbi og Bjarni kynntust fyrst þegar þeir voru saman hásetar á togaranum Elliða frá Siglufirði þar sem afi minn, [[Ásmundur Friðriksson]], var skipstjóri. Bjarni var skörinni hærra settur en pabbi, hann var hausari. Saltað var um borð og vinnan var svakaleg. Þessi smávaxni maður þótti mikill hausari sem beitti hausingarsveðjunni af list. Tvö nett hnífsbrögð inn með kinninni og hann reif hausinn af svo hnakkastykkið fylgdi með. Það hafði enginn við karlinum hvort heldur það var eftir fyrsta halið í túrnum eða það síðasta í skítabrælu á 35. degi og skipið orðið fullt upp í lúgur af flöttum saltfiski.<br> Hann var líka á Ingvari Guðjónssyni, Hafliða o. fl. skipum frá Siglufirði. Bjarni var listamaður til allra verka og umgengni. Það er líka list að vera góður sjómaður og afburða flatningsmaður. Hann var ekki listamaður eins og þeir sem sækja kaffihúsin og bulla út í eitt um einskis verða hluti og sötra bjór. Bjarni gerði minna af því að tala, hann gat verið glettinn og hláturmildur en lét sér oftast nægja að láta verkin tala og þegar hann fékk sér í glas þá var það ekki samkvæmt einhverjum Dagsbrúnartöxtum frekar en vinnan.<br> Þau Sigga og Bjarni fluttust til Vestmannaeyja í ársbyrjun 1964. Hann réði sig í skiprúm hjá pabba á Öðlingi Ve 202 og á þeim árum voru oft sagðar hetjusögur af honum í eldhúsinu á Grænuhlíð 18. Hann réri seinna á Elliðaey hjá [[Gísli Sigmarsson|Gísla Sigmars]], Baldri hjá [[Hannes Haraldsson|Hanna]] í [[Fagurlyst]] o.fl. Bjarni var fíngerður maður, hafði ekki þetta jaxlaútlit sem hann sannarlega var. Stakk aðeins við þegar hann gekk, hokinn og leit niður fyrir sig, gjóaði þó augunum annað slagið á samferðamenn sem honum komu ekkert við. Síðustu starfsár Bjarna var hann hjá mér í aðgerð og hrognavinnslu. Hann hafði því starfað með okkur, þremur kynslóðum frá Löndum. Í aðgerðinni átti enginn möguleika í karlinn, hann sjötugur og strákarnir úr Stýrimannaskólanum trúðu ekki eigin augum, slíkur var krafturinn og vinnugleðin. Kafftímarnir og pásurnar voru stuttar hjá okkar manni, drakk kaffibolla, reykti eina sígarettu, kveikti í annarri, stóð upp og sagði: „Ási hvur djöfullinn er þetta, á að sitja hér í allan dag?“ Þá gat hann fengið eitraða sendingu frá samstarfsfólkinu sem var búið að fá nóg. Slíkum athugasemdum var alltaf svarað eins: „Éttan sjálfur,“ hurð kaffistofunnar skellt, hnífurinn stálaður, blóð- og slorslettur þeyttust út á gólf og upp í loft þegar hnífnum var brugðið aftur í gotraufína, skorið frá og innyflin lágu laus þegar hann renndi þeim nett í slorrennuna, auðvelt, hann var listamaður karlinn. Þá var Bjarni dixelmaður eins og þeir gerast bestir, sló til hrognatunnurnar, eitt högg og gjörðin flaug af, dixlinum skellt út við tunnustafinn og lokið laust. Hann hataði sænska hrognakaupmenn. Þegar þeir tóku hrognin og höfðu þrýst tunnurnar, stundum kvartað yfir vigtinni, fengu þeir kaldar kveðjur. Þá leit hann til mín, gretti sig og sagði gjarnan: „Ási eigum við ekki að festa nokkrar hrognabrækur utan á gjarðirnar fyrir helvítin?“ Hann þekkti það frá síldarárunum á Siglufirði að ágirndin var þeim í blóð borin.<br> Með Bjarna eru þeir að heyra sögunni til, orginalarnir, sem hófu starfsævina um fermingu við slíkar aðstæður að í dag væru menn lokaðir inni fyrir minni sakir en að bjóða tölvukynslóðinni upp á slíkt. Ég vil þakka honum samstarfið og tryggðina við okkur feðga alla tíð. Það var lærdómsríkt að vinna með slíkum manni sem gerði ekki meiri kröfur til lífsins og lífsgæðanna. Bjarni Bjarnason hefur barið nestið eftir langan vinnudag og þeir sem hann vann fyrir uppskáru trúlega meira en hann. Ég má til með að láta eina góða sögu fylgja. Bjarni var að drekka, í landlegu, með vini sínum sem átti veiðarfærakró á Siglufirði. Siggu var farið að leiðast drykkjan og fór í króna að finna Bjarna. Hún kom nokkrum sinnum en vel var fylgst með og Bjarni faldi sig þegar til hennar sást. Þeir félagarnir gerðust nú þreyttir á þessu og ákváðu að hóta henni með haglabyssu sem vinurinn átti. Aftur kom Sigga og Bjarni faldi sig á bak við beitustampa þegar hún birtist. Eftir smá þras við vininn tekur hann upp haglabyssuna og hótar henni ef hún láti þá félagana ekki í friði. Þegar hávaðinn var hvað mestur, lyfti hann byssunni og hleypir af upp í gegnum þakið til viðvörunar og hræðir Siggu út. Þá sprettur Bjarni á fætur og kallar: „Lá hún?“<br>

'''[[Sigurjón Ólafsson frá Litlabæ|Sigurjón Ólafsson]]'''<br>

Steingerður var ung er hún missti foreldra sína, sjö ára er móðir hennar lést og á ellefta ára er faðir hennar lést. Hún var send í sveit undir Eyjafjöllum og var þar um tíma. Síðar flutti hún til [[Engilbert Jóhannsson (Brekku)|Engilberts]] (Engla) bróður sins og Margrétar fyrri konu hans. Bjó hún hjá þeim í Vestmannaeyjum og flutti síðar með þeim til Reykjavíkur.<br>

Sem ung kona vann Steingerður á Uppsalakjallaranum í Reykjavík og kynntist menningu höfuðborgarinnar á hernámsárunum. Þar varð hún ástfangin af Earol Gilbert Coiner frá Virginíu í Bandaríkjunum. Hann þjónaði hér á landi í hernum í seinna stríði. Þau eignuðust eina dóttur, Mary Kristín Coiner, f. 05. 07. 1943. Steingerður flytur árið 1948 aftur til Eyja með dóttur sinni, Mary. En þremur árum síðar fer Steingerður til Keflavíkur og hefur störf á hótelinu á Keflavíkurflugvelli. Dóttur sína skilur hún eftir í Eyjum hjá Engilbert bróður sínum og Öddu seinni konu hans.<br>

Steingerður tók sumarvertíðina á þessum árum á Berg en yfir vetrarmánuðina var hún á Fróða GK sem gerður var út frá Suðurnesjum eða allt til ársins 1958.

Frá árinu 1958 og til ársins 1965 stundaði Steingerður sjómennsku á hinum ýmsu skipum. En á árunum 1965 og 1966 vann hún sem þerna og matsveinn á M/s Jarlinum sem var flutningaskip auk þess sem sambýlismaður hennar til margra ára, Ásgeir Þórarinsson, var stýrimaður á Jarlinum. Frá árinu 1967 til 1974 var Steingerður á flutningaskipinu Suðra sem gert var út frá Grindavík. Á þeim árum sem hún var á flutningaskipunum ferðaðist hún víða og upplifði margt.<br>

Næstu árin stundaði Baldvin sjómennsku á ýmsum bátum, hann var t.a.m.á Ágústu sumarið 1932, sem gerð var út á síld, en skipstjóri á Ágústu var Guðjón Tómasson.<br>

Þá reri hann hjá [[Sigurður Auðunsson|Sigga Auðuns]] á Atlantis VE 222, sem var í eigu Árna Sigfússonar en síðan á Höfrungi VE 238, sem var í eigu Jóns Einarssonar, Fjalla. Þórarinn á Jaðri var skipstjóri á Höfrungi. Tvær næstu vertíðir var Baldvin á Ófeigi VE 217 en eigendur voru Jón á Hólmi o.fl. Sigurður Sigurjónsson var skipstjóri. Á sumrin var Baldvin á síld, annars vegar á Frigg VE 316 og Lagarfossi VE 292 og hins vegar á Frigg og Óðni VE 317 en þessir bátar voru svokallaðir tvílembingar, þ.e. tveir bátar með sömu nótina.<br>

Baldvin vann oft á haustin, eftir að hann fór að búa, í slippnum við bátasmíðar. Hann sigldi síðan á nokkrum skipum með fisk á stríðsárunum. Baldvin var kokkur á Fagrakletti GK 260, sem var í eigu Jóns Gíslasonar í Hafnarfirði, en sigldi einnig einn vetur fram á sumar á Helga VE 333 í eigu Helga Ben. Þá sigldi hann á Jökulfellinu sem kokkur en skipið var í eigu Sambandsins. Baldvin var eitt sumar sem kokkur á síld á Baldri VE 24 en eigandi og skipstjóri var Haraldur Hannesson og á Frigg VE 316 á sumarsíldveiðum 1958. Hann var matsveinn á Gullborgu VE 38 3 vertíðir um 1960 en þá lá leið hans í Stýrimannskólann og var hann elsti nemandinn. Tók Baldvin próf sem kallað var minna fiskimannaprófið en skólinn stóð yfir frá hausti fram á miðjan vetur.<br>

Að námi loknu í Stýrimannaskólanum fór Baldvin sem stýrimaður á Ágústu VE 350 en skipstjóri var Guðjón á Landamótum. Næst lá leiðin um borð í Hringver VE 393, sem verið var að smíða í Svíþjóð en þangað fór hann að sækja bátinn með [[Williard Fisher|Willa Fisher]], sem var skipstjóri. Var Baldvin ráðinn stýrimaður á Hringver. Þá tók við skipstjórn á Frosta VE 363 en eigandi var Helgi Ben. og loks var hann skipstjóri á Tjaldi VE 291 sem hann fór með tvö sumur norður á síld. Eigandi að Tjaldinum var Kjartan Ólafsson ásamt öðrum.<br> Árið 1965 lenti Baldvin í slæmu bílslysi og fljótlega í kjölfarið var sjómannsferill hans á enda. Hann fór nú að stunda smíðar allan ársins hring og vann m.a. í Smið og í nokkur ár hjá Guðmundi Böðvarssyni. Þá vann hann við viðhald á ýmsum eignum hjá olíufélaginu Skeljungi. Um 1970 stofnaði Baldvin eigið smíðafyrirtæki ásamt syni sínum og reistu þeir nokkur raðhús vestar- og sunnarlega í bænum.<br>