Blik 1976/Minjaskrá Byggðarsafns Vestmannaeyja, þar sem getið er um 320 Vestmannaeyinga, V. hluti

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Fara í flakk Fara í leit
Prentvæn útgáfa er ekki lengur studd og gæti verið með myndgerðarvillur. Uppfærðu bókamerki vafrans þíns og notaðu frekar sjálfgefna prentunaraðgerð vafrans.

Efnisyfirlit 1976



Minjaskrá Byggðarsafns Vestmannaeyja

Framhald, (5. hluti)



13. kafli
Skrár og lyklar



902. Búrlyklar. Þetta eru búrlyklar frú Kristínar Gísladóttur húsfr. á Búastöðum, konu Lárusar bónda Jónssonar. Lyklakippa þessi barst Byggðarsafninu að gjöf úr dánarbúi Gísla heitins Lárussonar, gullsmiðs í Stakkagerði, en hann var sem kunnugt er, sonur þeirra hjóna. Gísli sonur þeirra merkti lyklana því ári, þegar foreldrar hans afréðu „að rugla saman reitum sínum og verða hjón“. Það var árið 1861. Þau giftust ári síðar. (Sjá nr. 713).
903. Járnlykill, sem kom upp úr þorski, sem dreginn var á handfæri á vertíð 1886 fyrir sunnan Súlnasker. Gísli Eyjólfsson á Búastöðum dró þorskinn á handfæri. Gefandi: Eyjólfur skipstj. Gíslason, sonur bónda.
904. Járnlykill. Lykillinn er talinn vera skráarlykill gamla bænhússins á Kirkjubæjum.
905. Járnlykill, gamall skemmulykill frá Ofanleiti. Sagður vera lykillinn að gömlu skemmunni á prestssetrinu, sem áður var bænhús þar um langan aldur.
Eitt af börnum séra Oddgeirs Þórðarsonar Guðmundsen, sóknarprests (d. 1924), átti lykilinn í fórum sínum.
906. Kjallaralykill, Verzlunar Gunnars Ólafssonar og Co, sem afhentur var Byggðarsafninu, þegar hætt var að geyma vörubirgðir í kjallaranum.
907. Skrá, hurðarskrá. Þessi skrá er upprunalega af hurð, sem hirt var á fjörum og var úr frönsku skútunni, sem strandaði hér við Eyjar 1895. Skráin var notuð hér í bændabýli til ársins 1967. Þá var hún gefin Byggðarsafninu.
908. Skrá úr eirblendi. Þessa skrá smíðaði Magnús bóndi Eyjólfsson á Kirkjubæ.
909. Skrá, koparskrá frá fiskkró Stefáns Guðlaugssonar útvegsbónda og formanns í Gerði, sem var skipstjóri á v/b Halkion rúmlega tvo áratugi.
910. Skrá, frá fiskkró Stefáns útvegsbónda og formanns Björnssonar í Skuld (nr. 40) við Vestmannabraut. Skrána smíðaði Magnús bóndi Eyjólfsson á Kirkjubæ.
911. Skrá, hurðarskrá.
912. Útidyraskráin frá tómthúsinu Klöpp við Njarðarstíg (nr. 16). Húsið var flutt austur á Urðir árið 1968 og gert þar að hesthúsi. Þá var skrá þessi gefin Byggðarsafninu. Skrá þessi er talin vera um aldargömul. Var áður notuð á Gjábakka, þar sem foreldrar Kristjáns í Klöpp bjuggu rúmlega hálfa öld frá 1858, en þá giftust þau.
913. Króarlykill. Þennan lykil gaf Ólafur útvegsbóndi og formaður Vigfússon í Gíslholti (nr. 20) við Landagötu Byggðarsafninu. Hann átti um langt árabil fiskkró norðan Strandvegar. Frá þeirri kró er lykill þessi.
914. Koparlykill. Þessi lykill var heyhlöðulykill Stefáns útvegsbónda og formanns Guðlaugssonar í Gerði. Börn hans gáfu Byggðarsafninu lykilinn.


14. kafli
Lækna- og ljósmóðurtæki


Ö11 þau tæki, sem hér verða talin og merkt eru H.G., hafa börn héraðslæknishjónanna Halldórs Gunnlaugssonar og frú Önnu Sigrid Pétursdóttur Gunnlaugsson, Gunnlaugur arkitekt, Ella verzlunarstjóri og Axel kaupmaður, gefið Byggðarsafninu úr dánarbúi foreldra sinna.
915. Beinasög (H.G.).
916. Beinatöng (H.G.).
917. Blóðtökuhorn, fjögur að tölu. Þau voru almennt notuð til þess að taka fólki blóð við gigtarverkjum, taksting og fleiri kvillum. Þessi horn eru stiklar af nauts- og kýrhornum. Gat er borað gegnum stikilendann. Fyrst var skorið fyrir með bíld svo kölluðum, svo að blæddi, og var það blóð kallað dreifarblóð. Síðan var hornið sett yfir sárið og loftið sogið úr því. Svo var sett líknarbelgsskæni yfir gatið á horninu. Þannig sogaðist blóð og slæmir vessar út úr sárinu. Þetta linaði þjáningar og bætti líðan. Væri enginn bíldur til, var skorið grunnt fyrir með rakhníf eða gæruhníf.
Þessi blóðtökuhorn átti og notaði frú Ingibjörg Jónsdóttir húsfreyja í Suðurgarði. Dóttir hennar, Anna Svala Johnsen gaf Byggðarsafninu tækin.
918. Blóðtökubíldur. Þennan bíld átti frú Þóranna Ingimundardóttir ljósmóðir frá Nýborg og notaði hér um árabil. (Sjá greinina Nýborgarheimilið í Bliki 1960).
919. Blóðtökutæki, bíldur, lampi og glerkoppur. Útlend tæki. Þessi blóðtökutæki átti frú Solveig Pálsdóttir sóknarprests og skálds Jónssonar að Kirkjubæ. Frú Solveig Pálsdóttir var fyrsta lærða ljósmóðirin á landinu að sagt er og var ljósmóðir í fæðingarbyggð sinni, Vestmannaeyjum, 1847-1867 eða í 20 ár. (Sjá grein um ljósmóðurina í Bliki árið 1967). Gefandi: Ragnar ráðunautur Ásgeirsson, dóttursonur ljósmóðurinnar.
920. Flísatöng (H.G.).
921. Fósturhimnutöng (H.G.).
922. Fæðingatöng, gömul gerð (H.G.).
923. Glusserínsprauta ( H.G.).
924. Handtaska, læknistaska Halldórs héraðslæknis Gunnlaugssonar.
925. Hlustunarpípa Þorsteins héraðslæknis Jónssonar (1865-1905) Gef.: Frú Matthildur Ágústsdóttir, þá í Eystra-Stakkagerði, dótturdóttir héraðslæknisins.
926. Hlustunarpípa Þórunnar ljósmóður Jónsdóttur. Hún var ljósmóðir í Eyjum.
927. Hornskápur, lyfjageymsla Þorsteins héraðslæknis Jónssonar öll þau ár, sem hann var hér héraðslæknir eða 40 ár. Skápurinn stóð í stofu héraðslæknishjónanna í Landlyst, þar sem þau bjuggu öll árin. Gefandi: Frú Matthildur Ágústsdóttir, dótturdóttir læknishjónanna.
928. Innyflanál, notuð við holskurð (H.G.).
929. Flaska undan Kínalífselixír, sem var í daglegu tali fólks nefndur Brami. Þessi vökvi var danskur „bitter“, sem Valdimar Petersen framleiddi og seldi í ríkum mæli til lækninga alls kyns kvillum. Fólkið hafði um sinn tröllatrú á þessum danska vökva og voru erlendir læknar fengnir til þess að mæla með honum í dönskum blöðum. Þau ummæli voru síðan þýdd á íslenzku og birt í íslenzkumn blöðum. Dr. T. Rodian í Kristianíu skrifaði 3. sept. 1887: „Hinn danski „bitter“ er afbragðs matarlyf“. Og íslenzkir hagyrðingar voru fengnir til að kveða lof um „bitterinn“ og var sá kveðskapur stundum birtur í íslenzkum blöðum. Ég leyfi mér að birta hér tvær vísur, sem birtust í íslenzku blaði árið 1886:

Alls kyns sótt ég áður var
og iðraverkum kraminn.
Mitt væri horfið heilsufar,
hefði ég ekki Braminn.
Jónas lækni og Lárus þá
legg ég og Tómas saman.
Með ánægju læt ég alla þá
eitt fyrir glas af Brama.

Ýmsir íslenzkir læknar lögðust á móti Bramanum. Hér mun sveigt að Jónasi Jónassen, landlækni, Tómasi Hallgrímssyni, kennara Læknaskólans (í Reykjavík) og Lárusi Pálssyni, smáskammtalækni, föður Ólafs Ó. Lárussonar fyrrum héraðslæknis í Vestmannaeyjum. Bramaflaska, eins og hún er sýnd, var seld í búðum hér á landi á kr. 1,50 á árunum 1880-1890. Það hefur verið býsna hátt verð þá.
930. Kokhlustarsprauta (H.G.).
931. Kviðarholsskæri, notuð við holskurðaraðgerð. (H.G.).
932. Kviðslitsbindi (H.G.).
933. Læknistaska, hnakktaska Halldórs héraðslæknis Gunnlaugssonar. Hann notaði tösku þessa mánuðina, sem hann var héraðslæknir í Rangárvallasýslu (frá ágúst 1905 til marzm. 1906), en 1906 varð hann héraðslæknir í Vestmannaeyjum til dauðadags 16. des. 1924.
934. Raftæki til lækninga. Jónatan vitavörður Jónsson í Stórhöfða var starfandi hómópati, þegar hann var bóndi í Garðakoti í Mýrdal. Hann flutti til Eyja árið 1910, þegar hann réðst vitavörður á Stórhöfða. Lítið bar á hómópatastarfi hans í Eyjum, þó að margir Eyjabúar vissu getu hans eða viðleitni í þá átt. Þetta raftæki notaði hann eða lánaði sjúku fólki, sem þurfti að hressa upp á taugar sínar. Sjúklingurinn hélt um hnúðana og fékk þannig rafstraum í sig sér til styrktar, trausts og huggunar.
935. Röntgentæki, tæki til gegnumlýsingar. Tæki þetta keypti hingað Ólafur Ó. Lárusson, héraðslæknir, þegar hann hóf að reka „klinik“ sína í íbúðarhúsi sínu Arnardrangi við Hilmisgötu (nr. 11). Þetta er fyrsta lausa röntgentækið, sem hingað var keypt. Gefandi: Sjúkrahús Vestmannaeyja, en það eignaðist tækið eftir fráfall héraðslæknisins, en hann lézt 6. júní 1952.
936. Sjónrannsóknargler (H.G.).
937. Sprittlampi, sótthreinsunartœki (H.G.).
938. Sprittlampi. Þessi lampi var notaður til þess að þynna loftið í blóðtökukoppi. Safninu barst þetta tæki úr dánarbúi frú Ingibjargar Jónsdóttur, húsfreyju í Suðurgarði. Gefandi: Frú Anna Svala Johnsen, dótturdóttir frú Ingibjargar.
939. Stólpípa (H.G.).
940. Stólpípustútur (H.G.).
941. Tannbrotajárn, notað til þess að ná tannbrotum úr gómi (H.G.).
942. Tann og kokspegill (H.G.).
943. Tanntökutangir, tanndráttartangir (H.G.).
944. Trekt, lyfjatrekt (H. G.).
945. Uppskurðarhnífur. Hnífinn átti Árni læknir Gíslason frá Gjábakka við Bakkastíg, systursonur Jóns formanns Ingimundarsonar í Mandal. Læknirinn lézt vestur í Bolungavík árið 1917.
946. Vélindakúla úr fílabeini (H.G.).
947. Viðbragðahamar, notaður til þess að rannsaka tilfinninganæmi (H.G.).
948. Vöðvaskurðarhnífar, sem notaðir voru við aflimun (H.G.).
949. Æðabíldur. Þessi æðahnífur var notaður, þegar opna þurfti æð, taka þurfti manni blóð. Æðabíld þennan átti frú Ingibjörg Jónsdóttir húsfr. í Suðurgarði. Gefandi: Frú Anna Svala Johnsen, dótturdóttir hennar.


15. kafli
Klæðnaður



950. Axlabandahlýrar. Axlabandahlýra þessa átti Kristján Ingimundarson í Klöpp við Njarðarstíg (nr. 16). Þeir voru saumaðir 1885, og notaði Kristján þá í mörg ár.
951. Belti. Þetta baldíraða belti átti frú Soffía Andersdóttir húsfr. í Hlíðarhúsi, kona Gísla Stefánssonar kaupmanns og bónda þar. Þau hjón voru foreldrar séra Jes A. Gíslasonar á Hóli, frú Ásdísar, fyrri konu Gísla J. Johnsen og þeirra mörgu systkina frá Hlíðarhúsi. Frú Ásdís mun hafa erft beltið eftir móður sína. Börn þeirra hjóna, frú Ásdísar og Gísla, gáfu Byggðarsafninu beltið. en þau eru frú Soffía, ekkja Ísleifs heitins prófessors Árnasonar, frú Sigríður, ekkja Ástþórs heitins Matthíassonar forstjóra og Gísli Friðrik Johnsen ljósmyndari.
952. Brúðarklæðnaður. Þennan hátíðarklæðnað saumaði frú Ragnhildur Þórarinsdóttir, kona Gísla Engilbertssonar verzlunarstjóra í Júlíushaabverzlun, þegar þau giftust árið 1868. Þá var hún 24 ára (f. 19. október 1844). Síðan var viðhafnarbúningur þessi hátíðarbúningur frúarinnar um tugi ára og oft lánaður brúði við giftingarathöfn.
Frú Ragnhildur Þórarinsdóttir í „Júlíushaab“ gaf á sínum tíma dótturdóttur sinni, frú Þórhildi Þorsteinsdóttur, prófastsfrú að Breiðabólstað í Fljótshlíð, þennan hátíðarklæðnað. Hún gaf hann síðan Byggðarsafninu (25. ágúst 1960).
953. Dagtreyja. Þessa dagtreyju átti síðast Margrét Jónsdóttir, sem um árabil var vinnukona í Norðurgarði hjá bóndahjónunum þar, Finnboga skipstjóra Björnssyni og Rósu Eyjólfsdóttur. Margrét Jónsdóttir erfði treyjuna eftir móður sína, en amma Margrétar átti hana upprunalega. Treyjan var sögð um 100 ára gömul, þegar Byggðarsafnið eignaðist hana árið 1960.
954. Embættismannahúfa, bæjarfógetahúfa, eins og þær litu út fyrir lýðveldisstofnunina árið 1944. Sigfús M. Johnsen, fyrrv. bæjarfógeti, gaf safninu.
955. Embættismannahúfa, bæjarfógetahúfa, eins og þær litu út eftir stofnun lýðveldisins. S.M.J. gaf.
956. Handstúkur - úlnliðaskjól - smokkar. Handstúkur þessar eru um það bil aldar gamlar. Upphaflegur eigandi var frú Guðný húsfreyja Ögmundsdóttir á Skækli í Austur-Landeyjum, enda eru stúkurnar merktar með stöfunum G.O. Frú Auðbjörg Jónsdóttir, fyrrum húsfr. að Bólstað (nr. 181 við Heimagötu), eignaðist stúkurnar, þegar hún var unglingur.
957. Handstúkur, um það bil 100 ára gamlar. Árið 1876 prjónaði þær á fermingaraldri Stefanía Guðjónsdóttir frá Hamarsholti í Hreppum, síðar húsfr. að Hóli í Norðfirði um 40 ára bil (1901-1939), fósturmóðir Þ.Þ.V.
958. Handstúkur. Þær eru sagðar nær 200 ára gamlar. Gefandi: Frú Nikólína Eyjólfsdóttir í Laugardal við Vesturveg (nr. 5B).
959. Hanzkar. Þá átti frú Ólöf Lárusdóttir húsfr. á Kirkjubóli á Kirkjubæjum í Eyjum. Dóttir hennar, frú Lára Guðjónsdóttir á Kirkjulandi við Birkihlíð (nr. 10 eða 12) gaf hanzkana safninu.
960. Herðahyrna, dökkblá að lit, mjög gömul. Gefandi: Frú Nikólína Eyjólfsdóttir húsfr. í Laugardal við Vesturveg (nr. 5B).
961. Herðahyrna, svört. Hyrnuna átti og notaði um tugi ára frú Jónína Jónsdóttir húsfr. í Gerði í Eyjum. Hún gaf hana safninu.
962. Herðahyrna. Sami gefandi.
963. Herðahyrna, svört að lit. Hyrnuna átti frú Þórunn Snorradóttir húsfr. í Hlíð við Skólaveg (nr. 4). Hyrnan er hekluð úr svokölluðu togbandi. Gefandi: Frú Ásta Jónsdóttir frá Hlíð, dóttir frú Þórunnar og Jóns útvegsbónda Jónssonar.
964. Íleppar, prjónaðir og fóðraðir á austfirzka vísu. Íleppana prjónaði frú Vilborg húsfr. Einarsdóttir frá Hleinargerði í Eiðaþinghá í Suður-Múlasýslu. Hún var kona Gríms bónda Þorsteinssonar frá Breiðavaði. Þessi hjón bjuggu á Arnoddsstöðum í Fljótsdal. Gefandi: Frú Guðrún Grímsdóttir fyrrv. húsfreyja að Oddsstöðum í Eyjum, dóttir hjónanna.
965. Íleppar. Þessa íleppa (spjarir) átti frú Auðbjörg Valtýsdóttir á Garðstöðum við Sjómannasund (nr. 5), kona Ólafs útgerðarmanns Eyjólfssonar. Frú Auðbjörg gekk alltaf á sauðskinnsskóm til aldurtilastundar.
966. Kaskeiti. Á húfuna vantar derið. Kaskeitið átti Loftur póstur Ólafsson frá Neðradal í Mýrdal, hinn kunni póstur á milli Prestbakka á Síðu og Odda á Ranárvöllum á árunum 1904-1918, og svo á milli Kirkjubæjarklausturs og Garðsauka 1918-1936. Kaskeiti tóku að flytjast til landsins um miðja 19. öldina.
967. Konsúlsbúningur. Gísli J. Johnsen, kaupm og útgerðarm. í Eyjum, gerðist brezkur varakonsúll í kauptúninu árið 1907. Þá fékk hann þennan búning til að skarta í við hátíðleg tækifæri. Gefendur: Gísli Ísleifsson hrl., dóttursonur G.J.J., og Gísli Friðrik ljósmyndari, sonur G.J.J.
968. Kvenvettlingar, útsaumaðir, gulleitir með rósum, merktir K.Th.D. 1827. Vettlinga þessa átti og notaði frú Katrín Þórðardóttir móðir frú Ragnhildar Þórarinsdóttur í Júliushaab, konu Gísla verzlunarstjóra Engilbertssonar. Frú Elínborg Gísladóttir húsfr. í Laufási við Austurveg (nr. 5), dóttir þeirra hjóna, gaf Byggðarsafninu vettlingana.
969. Kvenvettlingar, skrautprjónaðir. Þessa vettlinga prjónaði frú Þóra Jónsdóttir í Dalbæ (nr. 9) við Vestmannabraut. Hún gaf Byggðarsafninu þá.
970. „Lundabuxur“. Þannig voru venjulegar karlmannabuxur úr garði gerðar, þegar nota átti þær við lundaveiðar, t.d. í Úteyjum. Þær voru fóðraðar utan til þess að verja þær sliti, þar sem setið var í þeim vikum saman í veiðistað, t.d. á brúnum og bergsyllum með lundaháfinn. Þegar svo „lundatíma“ lauk, var fóðrinu sprett af buxunum og þær voru að mestu jafngóðar eftir þessa notkun. Frú Guðrún húsfr. á Oddstöðum í Eyjum, kona Guðjóns Jónssonar bónda þar, bjó út „lundabuxurnar“ og gaf þær síðan Byggðarsafninu.
971. Nautsleðurskór, „leðurskór“, eins og þeir voru gerðir handa íslenzkum almenningi um aldir. Skóna gerði frú Guðbjörg Björnsdóttir húsfreyja að Hallormsstað við Brekastíg (nr. 11), kona Sigurðar smiðs Sæmundssonar, og gaf þá síðan safninu.
972. Peysufataslifsi, hvítt að lit. Það átti og notaði frú Þórunn Snorradóttir, kona Jóns útgerðarmanns Jónssonar í Hlíð við Skólaveg (nr. 4). Frú Ásta Jónsdóttir, Sólhlíð, dóttir þeirra hjóna, gaf Byggðarsafninu slifsið. Það var búið til árið 1928.
973. Peysufataslifsi. (Sjá fyrra númer).
974. Peysuföt, hinn gamli þjóðbúningur íslenzkra kvenna. Þennan peysufatabúning átti frú Néríður Ketilsdóttir, sem um langt árabil hafði hér nokkrar tekjur af því að sauma peysuföt á vestmanneyskar konur, eldri og yngri. Frú Néríður var talin slyng saumakona á þessu sviði. Peysuföt þessi gaf frú Ásta Jónsdóttir frá Hlíð (nr. 4 við Skólaveg) Byggðarsafninu nokkru eftir fráfall frú Néríðar.
975. Samkvæmiskjóll, gamalt snið, sem einu sinni var í tízku eða fyrir 40-50 árum. Gefandi hinn sami og að fyrra númeri.
976. Sauðskinnsskór með útprjónuðum íleppum (börðum, spjörum). Sauðskinsskó þessa átti frú Auðbjörg Valtýsdóttir húsfr. að Garðsstöðum við Sjómannasund (nr. 5). (Sjá nr. 965 hér framarl. Tómthúsið Garðsstaðir var rifið til grunna árið 1971. Jón Guðleifur Ólafsson, sonur frú Auðbjargar, gaf safninu skóna eftir fráfall móður sinnar.
977. Sauðskinnsskór með rósaleppum. Frú Jónína Jónsdóttir, húsfr. í Gerði, gerði skóna og prjónaði íleppana og gaf hvorttveggja Byggðarsafninu.
978. Silkiklútur. Þessi hálsklútur mun vera um það bil 100 ára gamall. Þessa og þvílíka hálsklúta notuðu konur við stakkpeysur sínar áður fyrr, áður en slifsin voru tekin í notkun. Frú Ingibjörg Ólafsdóttir, fyrrv. húsfr. í Bólstaðarhlíð við Heimagötu, gaf Byggðarsafninu klútinn.
979. Slifsi. Þetta er peysufataslifsi. Það átti frú Þórunn Snorradóttir húsfr. í Hlíð nr. 41 við Skólaveg, kona Jóns útgerðarmanns Jónssonar. Dóttir þeirra hjóna, frú Ásta, Sólhlíð 6, gaf Byggðarsafninu.
980. Slifsi. Sjá fyrra nr.
981. Skotthúfa með skúfhólki. Frú Marta Jónsdóttir húsfr. í Baldurshaga við Vesturveg (nr. 5) prjónaði húfuna og notaði hana sjálf við peysufötin sín um árabil. Frú Ingibjörg Högnadóttir frá Baldurshaga, dóttir frú Mörtu, gaf Byggðarsafninu skotthúfuna. (Sjá nr. 602).
982. Skotthúfa. Þessa skotthúfu prjónaði frú Ragnhildur Þórarinsdóttir verzlunarstjórafrú í Júliushaab árið 1880 og notaði um tugi ára. Frú Elínborg Gísladóttir í Laufási (nr. 5 við Austurveg), dóttir frú Ragnhildar, gaf safninu húfuna.
983. Svunta, brúnleit. Hún er mjög gömul, líklega um það bil 100 ára. Frú Nikólína Eyjólfsdóttir húsfr. í Laugardal (nr. 5 B við Vesturveg), gaf Byggðarsafninu svuntuna. Hún erfði hana eftir ömmu sína, en sjálf var frú Nikólína fædd árið 1888.
984. Sönghúfa. Eitt sinn var við barnaskólann í Vestmannaeyjum nafngetinn söngflokkur, sem ferðaðist til meginlandsins og gat sér góðan orðstír fyrir söng sinn í Reykjavík og víðar. Helgi Þorláksson, kennari við barnaskólann, stofnaði þennan kór árið 1944 og stjórnaði honum. Kórinn hlaut nafnið „Smávinir“. Þarna á Byggðarsafnið sýnishorn af sönghúfum kórsfélaganna.
985. „Tyrkjahnappurinn“. Nokkru eftir síðustu aldamót fannst hnappur þessi, þegar pældur var kálgarður Jóns formanns Ingimundarsonar í Mandal í námunda við íbúðarhúsið (nr. 18 við Njarðarstíg). Hnappurinn er með hálfmána og stjörnu, sem mótað er á hann. Þannig er hann merktur ræningjunum norðurafríkönsku 1627. Við köllum hann þess vegna „Tyrkjahnappinn“.
Vafalaust hefur hann slitnað af ræningjajakka í átökunum hér í námunda við hafnarvoginn 17. og 18. júlí 1627, þegar ræningjarnir drápu fólk eða rændu og fluttu út á skip.
986. Upphlutsbúningur. Bolinn, pilsið og beltið gaf Byggðarsafninu frú Jórunn Ingimundardóttir, Brekastíg 15 hér í bæ, til minningar um vinkonu sína frú Bjarghildi Einarsdóttur, síðast til heimilis að Miðstræti 24 hér í bæ.
987. Upphlutsskyrta og upphlutssvunta. Frú Elín Halldórsdóttir, kona Ágústs Sigfússonar, Landagötu 16, gaf þessa hluti Byggðarsafninu.
988. Upphlutsnál. Nál þessa smíðaði Ólafur bóndi Guðmundsson, sem bjó á Kirkjubæ á fyrri hluta síðustu aldar. Síðari kona hans var frú Guðrún yngri Pálsdóttir prests og skálds Jónssonar að Kirkjubæ. Afkomandi Ólafs bónda Guðmundssonar og fyrri konu hans, frú Helgu Ólafsdóttur, gaf Byggðarsafninu nálina. Hún er frú Ingibjörg Guðmundsdóttir kennari, Rauðarárstíg 3, Rvík. Ólafur bóndi Guðmundsson var vopnasmiður Herfylkingar Vestmannaeyja á árunum 1857 1860. (Ó. G. lézt 1869).
989. Viðhafnarvesti séra Brynjólfs Jónssonar, sóknarprests að Ofanleiti (1860-1884). Þegar prestur lézt árið 1884, erfði frú Jónína húsfr. á Löndum, dóttir sóknarprestsins, vesti þetta. Þegar hún lézt árið 1904, erfði Brynjúlfur Sigfússon, organisti og síðar söngstjóri, sonur frúarinnar, vestið eins og hvern annan ættargrip. Ekkja hans, frú Ingrid Sigfússon, gaf Byggðarsafninu vestið.


Til baka