„Blik 1946. Ársrit/Þáttur nemenda“: Munur á milli breytinga

'''Keflavíkurför'''

hvernig hér liti út. Annars ætla ég úr í Ytri-Njarðvík.“<br>

Ekki er hægt að lýsa uppistandinu, sem varð í bifreiðinni við þessa fregn.<br>

Það eru til margs konar vekjaraklukkur í þessum heimi. Alls staðar eru þessir gripir illa liðnir og jafnvel hataðir, en samt eru þeir bráðnauðsynlegir. Sumir þessara kostagripa eru búnir til úr gljáandi nikkel, aðrir eru allavega litir. Sumir ganga rétt, aðrir flýta sér eða seinka sér. Ég átti eina; hún var fágurblá. Þegar ég fékk hana, var hún afarfögur, en ekki leið á löngu, þar til ég fór að sjá, hvern mann hún hafði að geyma. Á morgnana hringdi hún svo illilega, að eftir mánuð var vesalingurinn fótbrotin á öðrum fæti, vegna stöðugra ferða á gólfið. Nú í vetur held ég, að hún hafi verið hálfvitlaus, annaðhvort  af  elli eða af illri meðferð. Hún stóð á skrifborðinu hjá mér  hallaðist út í aðra hliðina. Blái liturinn var gersamlega horfinn. Hún gekk oftast á brokki, en stundum  fékk  hún  æðisköst,

þannig, að hún tók til að hlaupa í kapp við sjálfa sig. Það var líka einkennilegt, að hún var næstum því hætt að hringja, og þegar hún söng ekki sinn ámátlega, skerandi morgunsöng, varð ég reið og henti henni frá mér, eins langt og ég gat. Eftir þetta hvarf hún mér alveg sjónum og hef ég ekki frétt neitt af þessum tryggðarvini, síðan ég rak hann úr minni þjónustu, enda hef ég víst ekki verið neitt eftirsóknarverður húsbóndi.

Í fyrstu ætlaði ég að lemja kisu fyrir athæfið, en mér brást hugur, þegar ég sá, hve sakleysislega hún horfði á mig. Fór ég því fram í eldhús og náði í mjólk og gaf henni.<br>

Ég get ekki annað en hlegið, þegar ég hugsa um það, hvað þetta var allt kjánalegur daugagangur.“<br>

Eftir hálfan annan sólarhring komum við til Þórshafnar í Færeyjum. Þar stönzuðum við í einn dag. Við fórum í land strax, þegar við vorum búin að borða, og skoðuðum bæinn. Um kvöldið lögðum við af stað til Bergen. Veðrið hafði verið gott hingað til, en nú fór að hvessa, svo að „sumar“ fóru að verða sjóveikar. Þegar við loksins komum til Bergen, voru víst flestir búnir að fá nóg af sjóferðinni og dauðfegnir að komast á þurrt land. Við fórum beina leið upp á eitthvert hótel, sem mig minnir að héti „Hótel Rósenkrans“. Þar dvöldum við í tvo sólarhringa, og ég var alveg orðin ringluð af allri umferðinni. Þá fórum við með járnbrautarlest til Osló. Við vorum 13-14 tíma á leiðinni og stönzuðum á nokkrum stöðum. Ég hékk mest alla leiðina úti við glugga og horfði út.<br>

Á leiðinni voru mörg jarðgöng, sem við fórum í gegnum, og vorum við allt að því 20 mínútur að fara í gegnum þau lengstu.<br>

Þegar við vorum komin í land, var annar eimvagn tengdur við og við ókum af stað á ný. Ég var nú orðin syfjuð og átti fullt í fangi með að halda mér vakandi. En þá sáum við ljósin í höfuðborg Danmerkur, og þegar við ókum inn á stöðina þar, var ég glaðvöknuð.<br>

Loksins vorum við komin á leiðarenda og fólkið tók að þyrpast út. Von bráðar fundum við fólk, sem var að taka á móti okkur og lögðum við af stað heim með því.<br>

Fjórir menn stóðu við borðstokkinn, og að því er þeim virtist, heldur „rakir“. Þeir ætluðu allir í einu að ryðjast út í þessa litlu fleytu.<br>

„Við flytjum ekki nema tvo í einu,“ sögðu strákarnir og virtust ákveðnir.<br>

Þegar í land kom, flýttu strákarnir sér heim og sögðu farir sínar ekki sléttar. Reynsla þeirra í þessari för var sú, að það er ekki alltaf gott að stelast út á sjó og því síður að treysta drykkjumanninum.<br>

Ég rýk upp, þegar klukkuna vantar fimmtán mínútur í níu og er gröm við sjálfa mig fyrir letina í mér. Að ég skyldi láta undan henni í stað þess að fara strax á fætur kl. hálf níu. En nú hef ég tæplega tíma til þess að greiða mér og þvo stírurnar úr augunum, en ekki veitir manni nú af þeirri snyrtingu. Ég skýzt rétt inn fyrir dyrnar, áður en Sigtryggur hringir og hrósa happi yfir að losna við að verða skrásett á silakeppalistann í þetta sinn. Ó, það er stíll núna, og ég hef gleymt stílabókinni minni heima. Jæja, það er víst bezt að rífa opnu úr reikningsbókinni, og svo geri ég.<br>

Jæja, þá byrjar stíllinn. Einar les upp og við krotum niður og reynum að muna, hvernig hvert orð er skrifað, en það gengur misjafnlega.<br>

Næst er landafræði og Sigurður gengur inn með kort undir hendinni. Í tímunum hjá honum borgar sig ekki að vera illa lesinn, því að við verðum að loka öllum bókum og landakortum og treysta algerlega á minnið. Nú erum við að læra um Afríku og Sigurður tekur einn krakka upp að töflu í einu. Og þegar einhver krakki hefur verið uppi við töflu og má setjast, þá heyrist hvorki stuna né hósti, því að allir halda andanum niðri í sér á meðan Sigurður er að athuga, hvern hann á taka næst upp og hver og einn vonar, að hann verði ekki fyrir valinu. Í lok tímans útbýtir hann nafnlausum kortum af Afríku, og við eigum að merkja inn á þau og afhenda þau síðan, og þá er nú þessi tími á enda. Og í því blessaða fríi, sem næst var, tóku strákarnir upp á því, svona til þess að gera eitthvað, að loka nokkra stráka inni í litlu skonsunni, sem er inn af stofunni okkar. Og „föngunum“ datt það snjallræði í hug að smeygja sér út um gluggann. Og þeir létu ekki sitja við orðin tóm. En vegna þess, að þetta eru allt vel aldir strákar og glugginn svo lítill, þá glenntist hann mikið upp og gekk úr skorðum, svo að það var varla hægt að loka honum aftur. Í næsta tíma er þjóðfélagsfræði, og þegar skólastjóri kemur inn og sér útganginn í kompunni, þá fer hann hörðum og sönnum orðum um skemmdarvargana. Því næst hefst kennslan í þjóðfélagsfræðinni. En vegna skorts á kennslubókum í þessari námsgrein, þá verður kennslan að fara þannig fram, að krakkarnir spyrja og kennarinn svarar eða flytur smá erindi. Og það eru margskonar spurningar, sem okkur dettur í hug að spyrja um, svo sem, þegar strákarnir spurðu, hversu gamlir þeir yrðu að vera til þess að mega giftast.<br>

Að þessu sinni er rætt um skilgetin og óskilgetin börn, um barnavernd, um foreldravald, um hjónabandið og ástina. Þá hlustum við vel.<br>

Klukkan 10 mínútur yfir tólf hringir Sigtryggur út og við þjótum  heim til að seðja okkur.<br>

Eftir mat er handavinna. Siggu finnst svo skelfing leiðinlegt að kasta í saumana, að hún vill helzt hafa alla sauma tvöfalda, til þess að losna við það. Þá röbbum við stelpurnar um bíómyndirnar, sem voru sýndar í gær, um Týsballið og um strákana. En það er okkar einkamál og birtist því ekki hér.<br>